FanFic.nl

The vampire games

10. My best memory

Helemaal alleen zat ik op mijn kleine kamertje. De plaats waar ik niet graag was. Het is stil en verlaten alsof je iets mist. Niemand kwam er behalve ik en dan ook alleen om te slapen. Ik hield veel meer van de buitenlucht net als mijn vader. Samen waren wij altijd uren bezig in het park, maar helaas is die tijd nu voorbij. Ik mis hem en het dromerige gevoel wat ik had als ik bij hem was. Snel zal ik weer bij hem zijn,. al wil Alec niet toegeven dat ik het niet zal halen in de spelen. Alsof ik ook maar kans maak om te winnen. Een van de vampieren zal winnen, zo is het allemaal bedacht door die psychopaat die zichzelf Aro noemt. Oh wat haatte ik hem. Hij geeft ons een week de tijd om afscheid te nemen van iedereen die ik lief heb. Een week! Hoe verzint hij het... Boos stond ik op en begon te stampen, ik smeet alles wat ik pakken kon tegen de muur aan. Mijn zooi, wat ik toch niet meer nodig had. Iedereen haatte ik, iedereen. ‘IEDEREEN’ schreeuwde ik. Behalve Alec, hoe kon ik hem nou haten? Hij is al het goede in de wereld, al het kwaade past niet bij hem. Rustig zakte ik terug op mijn bed. Het enige plekje wat niet vol lag met spullen die kapot waren of half gesloopt. 1 week in district 7 en 6 weken in Volterra tot de spelen beginnen. 7 weken met Alec is alles wat ik nog heb. Hoe zie ik hem ooit terug? Winnen is het enige wat mij kan redden, maar hoe doe ik dat. Alec wil er niks over zeggen, alsof het allemaal vanzelf gaat. Zou ik iemand kunnen.. Ik slikte. Zou ik iemand kunenn vermoorden? Edward met zijn vrouw en dochtertje. Hij moet winnen, hij moet zorgen dat hij terug komt bij zijn kindje. Een kind hoort niet optegroeien zonder vader. Die horen bij elkaar te blijven tot...
‘Lily, lily, lily waar ben je’ hoorde ik mijn moeder gillen vanaf beneden. Mijn o zo lieve moeder die zoals altijd weer verschrikkelijk dramatisch kon doen. Ik had er een hekel aan als ze hysterisch was of in huiken uitberste om mij. Ze moest dan sterk zijn en mij stroosten en niet anders om. En een ding vergeef ik haar nooit... ‘Lily? Ben je boven’ gilde ze nog een keer. ‘Jaaaa ik kom al’ schreeuwde ik chagarijnig. Snel ging ik maar naar beneden, ik had geen zin dat ze in huilen uit barstte. Niet nu tenminste. ‘Hoi mam’ mopelde ik. Huilend omhelsde me ze. Ze bleef me maar knuffelen en de tranen bleven maar over haar wangen stromen. Zonder te weten wat ik moet doen stond ik daar maar, ik hield van haar en zij van mij, maar verder hadden we eigenlijk niet veel met elkaar. ‘Uhm, uhm lieverd’ zei die akelige man van haar. Mijn moeder liet me niet los, maar knuffelde me nog steviger als eerst. Alsof ik nooit meer terug zou komen, ook al was dat misschien wel zo. Nog steeds stond hij daar haar man, mijn vader. Wat verafschuwde ik die man. Mijn moeder vergeef ik het nooit. Een week nadat mijn vader verdwenen was toen hij een wandeling ging maken in het park nam ze al een ander. Volgens mijn moeder was dat mijn vader verdween het lot, zo kon zij mijn vader vergeten en een nieuw nemen. Al een jaar na de grote verandering verdween hij en niemand weet ook waarom of hoe. Nog steeds heb ik nachtmerries of nachten dat ik wakker lig en alleen maar aan hem kan denken. Ik hou zo veel van hem, meer als van mijn moeder en haar stomme nieuwe man.
‘Lieverd ik vind het zo erg voor je’ zei mijn moeder zacht en liefdevol.
Mijn lichaam kromp ineen, terwijl ik aan papa dacht zat zij mij te knuffelen. Zachtjes schoof ik haar naar achteren en haalde diep adem.
‘Ik hou ook van jou, maar ik moet nou gaan’
Mijn moeder keek me diep treurig aan terwijl ik de deur uit naar buiten rendde.

Eenmaal buiten had ik weer het heerlijke gevoel wat ik de laatste weken niet gehad had. Het gevoel dat mijn vader weer terug was of dat Alec er weer was. Dat alles vredig en goed was. Dat ik dagenlang op mijn vredige plekje kon zijn in het park waar ik nu ook naar toe ging. Heerlijk rustig om na te denken of heerlijk van het weer te genieten als het tenminste mooi weer was.
Eindelijk had ik de ingang bereikt van het grote park van district 7. Een grote poort van takjes en blaadjes die met valentijn altijd versierd was met hartjes. Net als ik naar binnen wil gaan hoor ik een stem achter mij.
‘Lily, Lily, Lily! Weet je wel hoe gevaarlijk het is om s’avonds alleen over straat te lopen?’

Reacties: