FanFic.nl

Stuck in Heaven

3.

Bill
Mijn rechterarm klemt zich stevig rond mijn zij tegen de steken, mijn benen zijn te moe om mijn voeten nog normaal op te tillen en dus slepen mijn schoenen nu over de straat. Het zijn niet eens mijn schoenen. Jamie's All Stars. Het was het eerste paar dat ik zag, en we hebben dezelfde maat. Ik wou dat ik ze gewoon had laten liggen. Het voelt nu steeds alsof mijn maag zich omdraait zodra ik naar beneden kijk, en bovendien is de dunne stof niet helemaal perfect met min vijf. Oh, en je jas niet aandoen, ook héél handig als het vriest. Nu ik er zo over nadenk voel ik eigenlijk niet zo veel meer van de kou. Mijn handen zijn al gevoelloos, evenals mijn neus en oren, maar heel eerlijk gezegd zou niets me nu minder uit maken. Er is nu maar één ding dat écht belangrijk is. Jamie. Ik móet haar vinden. Moet. Alleen als ik aan haar denk al voelt het alsof ik vanbinnen in brand sta, en ik wil dat gevoel nooit meer verliezen. Ik zou niet zonder kunnen. Ik zou geen dag meer normaal kunnen leven. En daarom doe ik dit. Daarom ben ik niet al lang midden op straat in elkaar gezakt en in slaap gevallen. Daarom loop ik hier nu nog, anders had ik de moed allang al opgegeven. Waarom eigenlijk ook niet? Ik heb overal waar ze waarschijnlijk heen zou gaan al gezocht, en het kleine beetje fladderende hoop onderin mijn buik kan niet meer op tegen het loodzware gevoel van al weer een lege straat als ik de hoek om ga. Maar naar huis gaan kan ik niet. Het lukt me gewoon niet. Ik denk er dan wel aan - mijn benen willen niet. Mijn hart wil niet. Ik weet het zelf ook wel. Ik weet dat ik onmogelijk terug kan gaan zonder dat ik dat glimlachje weer eens gezien heb, of zonder dat haar altijd warme handen mijn vingers weer hebben opgewarmd, maar ergens ver achterin mijn hoofd schreeuwt een stemmetje dat het verloren hoop is. Dat ik haar kwijt ben. Dat ik haar nooit meer terug zal zien, nooit meer mijn vingers door haar zachte haar kan laten glijden, nooit meer op ons terrasje zal kunnen zitten zonder toe te geven aan de enorme leegte die er dan zal zijn. Eigenlijk bereikt dat stemmetje helemaal niets, of in ieder geval het tegenovergestelde van wat het had moeten bereiken. De gedachte aan nooit meer Jamie geeft me kracht. Want nooit meer Jamie is onmogelijk. Ik blijf gewoon zoeken. Overal. Tot ik haar heb gevonden. Of toch in ieder geval tot ik er dood bij neer val. En dat beloof ik, stemmetje, dat beloof ik. Dat beloof ik. Ja. Beloofd. Oh, ik ben zo moe. Zo ontzettend moe. Was Jay maar hier, dan had ze - net zoals toen Tom - ja, net zoals toen. Toen.

Een jongen met rechtopstaand zwart haar, de make-upsporen nog vers onder zijn diepbruine, rood geworden ogen, zijn hand verstrengeld in die van een meisje. Haar arm ligt over zijn schouder, geeft hem een veilig gevoel. Het gevoel dat alles wel goed komt. Hij heeft haar nodig, dat weet ze, dus ze is er voor hem. Haar gezicht beweegt naar zijn oor. Een klein gefluisterd woordje doet hem knikken als een vijfjarige kleuter tegen wie wordt verteld dat alles kan, als je er maar in gelooft. En in feite is dat ook precies wat ze hem wil vertellen. "We vinden hem wel," zegt ze, "hij kan nooit ver weg zijn, hij houdt te veel van je om weg te zijn". En dat is ook zo, weet hij. Hij weet het, en meer heeft hij niet nodig. Hij vind hem wel, en anders vind zijn broer hem, dat is zeker. Net zo zeker als het feit dat hij zonder het meisje niets was geweest die dag. Zonder haar is hij sowieso niets. Hij houdt van haar. Van haar. Zijn alles. Zij.

Fuck, wat ben ik aan het doen? Kom op, loop door, benen, loop door. Ik heb al veel te lang stil gestaan. Veel te lang. Mijn tanden klapperen in sneltempo tegen elkaar, en mijn adem maakt nu echt wolkjes in de lucht. Het is al donker. Ik ren een stukje, merk dat mijn benen nu ook haast gevoelloos zijn. Oh, Jay, waar ben je? Waar ben je? Ik heb je nodig, Jay, ik heb je zo vreselijk nodig. Volgende hoek. Geen Jamie links, geen Jamie rechts, maar ik had ook niet anders meer verwacht, als ik eerlijk ben. Ik wrijf over mijn armen bedekt met een dun laagje stof, en zet het op een drafje. Dat is makkelijker, dan doen mijn voeten minder pijn. En ik wordt warmer. Ik vind je wel, Jay, en anders vind jij mij, dat is zeker.

Reacties: