FanFic.nl

Letters

28. Het afscheid en weg

Hoofdstuk 28

Schrijvers POV:

De volgende morgen moesten ze al vroeg op. De jongens zouden die avond een optreden in Leeuwarden hebben en de meisjes zouden worden thuisgebracht door een van de chauffeurs.
Slaperig stonden ze op de parkeerplaats. David kwam haastig aangelopen. Hij maakte een gejaagde indruk.
“Jullie moeten níº afscheid nemen. Bill en de jongens moeten over tien minuten de bus in. Laurens zal jullie thuis brengen.”�
“Dank je, David,”�zei Evian beleefd ze keek met een trieste blik in haar ogen naar Gustav die net richting Claudia liep voor het afscheid. Hij sloeg zin armen om haar heen, trok d’r dichter naar zich toe.
“Dit heb ik de hele tijd al willen doen”�, zei hij en begon Claudia passioneel te zoenen. Een steek van jaloezie ging door Evian een. Ze wilde schreeuwen, huilen en dacht toen aan Tom. Een brede grijns verscheen op haar gezicht. Afgelopen nacht was geweldig geweest met hem. Hopelijk hadden Bill en Sarah er niets van gemerkt. Ze trok haar blik van het tweetal af en liep naar het Kaulitzje.
“Nou.. uhm.. tot ziens dan maar.”�
“Is dat alles?”� vroeg Tom verongelijkt, “ik heb een veel beter idee.”� Hij trok Evian naar zich toe en begon haar, net als Gustav bij Claudia, te zoenen. Ze zoende, net zoals de vorige avond, gewillig mee.

Nerveus grijnzend liepen Bill en Sarah naar elkaar toe.
“Iedereen”�, begonnen ze tegelijkertijd en begonnen te lachen.
“Jij eerst”�, zei Bill beslist.
“Ik wilde zeggen dat iedereen maar lijkt te zoenen.”� Bill keek even naar de vier verderop.
“Ja inderdaad”�, grijnsde hij.
“Wat wilde jij zeggen?”�
“Laat maar zitten, was niet belangrijk.”� Hij had haar willen vertellen hoeveel ze voor hem betekende, dat hij dacht echt verliefd op haar te zijn. Dat hij haar voor altijd bij zich wilde hebben. Echter, hij kon het niet. Hij kon de gedachte niet aan dat Sarah dat niet zou willen. Hij schoof verlegen heen en weer, keek erg geïnteresseerd naar zijn schoenen. Zonder enige waarschuwen begon hij Sarah te knuffelen. “Je bent zoveel beter in het echt”�, zei hij nauwelijks hoorbaar, “en op msn was je al geweldig.”� Dit was het dichtste bij wat hij kon komen om te zeggen wat hij voelde. Tranen rolden over zijn wangen. Ze mocht niet weg gaan, het mocht gewoon niet. Waarom moest hij ook naar Leeuwarden? Stomme stad, dacht hij bedroefd.
“Ik ga je zo missen”�, snufte Sarah die inmiddels ook in tranen was uitgebarsten. Ze gingen dichter tegen elkaar aan staan. Het tweetal hield elkaar vast alsof hun leven ervan afhing.

Een paar meter verderop stonden Georg en Janne te praten.
“En? Is je mening over ons veranderd?”� vroeg Georg.
“Let me think.”� Janne laste een korte pauze in. “Ja, eigenlijk wel. Julie zin aardig, had ik niet verwacht.”�
“En waarom dat dan weer niet?”�
“Denk es ff na”�, zei ze alsof ze een plus een uitlegde, “jullie zijn wereldberoemd. De meeste die dat zijn lopen ver naast hun schoenen.”�
“Beetje moeilijk als je ze aan hebt,”�antwoordde Georg droog. Hij deed met een gebaar zijn haar goed.
“Hoe vond je het gister?”�
“Leuk, je zingt goed. Gaan we nog eens doen. Hoe vond jij het?”�
“Ook leuk. Wel jammer van Bill en Sarah. Het leek er even echt op dat het iets zou worden tussen hen, maar-”�
“Het is niets geworden,”� maakte hij haar zin af.
“Inderdaad. En nou ja, iedere mongool kon en kan zien dat ze wat voor elkaar voelen.”�
“Jongens”�, riep David luid, “laat die meiden los, jullie moeten gaan.”� Met duidelijke tegenzin stopten Gustav en Tom met zoenen en lieten Claudia en Evian los. Ook Bill en Sarah lieten elkaar bijna los. Ze stonden tegenover elkaar, hand in hand. Beiden wilden ze zoveel zeggen. Echter durfden ze het niet, bang om afgewezen te worden.
“Tot ziens dan maar”�, zei Georg, “is het goed als ik je toevoeg bij msn?”� Hij zou dan wel aan Tom of Bill vragen of ze Sarah wilden vragen wat het msn-adres van Janne was.
“Tuurlijk,”� lachte Janne stralend, “ik spreek je nog wel.”� Ze zwaaide een keer, riep doei tegen de rest van de lui en ging in de limo zitten.
“Bill, ga nu godverdomme die bus in”�, schreeuwde David boos.
“Doei”�, fluisterde Bill, keek Sarah nog een keer aan en liep de bus in.
“Doei”�, zei Sarah net zo zacht tegen de verdwijnende rug van Bill aan. Ze veegden de tranen van haar wangen en dook de limousine in waar de rest ondertussen al in zat.

Een kwartier later kwamen ze bij Sarah thuis aan.
“Wij gaan hier ook uit”�, zeiden Janne en Evian. Ze wilden geen minuut langer met Claudia in de auto zitten. Ze was echt onmogelijk. Continu zeurde ze over dat zij Gustav had gekregen en dus de hele tijd gelijk had gehad. Het had niet veel gescheeld of Evian had haar geslagen. Echter konden Sarah en Janne haar er net van weerhouden.
“Waarom liet je me niet begaan?”� vroeg Evian nors toen ze de auto uitstapten.
“Omdat, mijn lief pompoentaartje, Claudia het zo zou verdraaien dat Gustav zou denken dat je haar zonder reden sloeg. Hij moet er gewoon achter komen hoe ze echt is. Ik dacht even dat ze veranderd was, maar net.. ze is nog altijd diezelfde focking kankerhoer. Zullen we naar binnen gaan?”� ratelde Sarah.
“Is goed.”� Evian leek nog niet helemaal blij te zijn. Eenmaal binnen zette ze het van zich af. Claudia zou ten gronde gaan, al was dat het laatste wat ze deed.

Nog een uur lang praatte ze door. De moeder van Sarah luisterde naar wat de drie meiden allemaal hadden meegemaakt.
“Wat goed van je Saar”�, zei ze vrolijk, “je hebt dus niets gedaan wat ik ook niet gedaan heb.”� Sarah kon haar moeder alles vertellen. Al zei ze dat ze drugs ging gebruiken, haar ma waarschuwde haar alleen voor de gevolgen die het kon krijgen, maar liet haar het verder zelf beslissen. Ze geloofde erin dat je een kind zelfstandigheid moest geven. Een mogelijkheid om je eigen fouten te maken. Dat die fouten af en toe te veel beschadigingen opriepen, was een ongelukkig toeval.
“Je kent me toch?”� Nog even kletsten de vier vrouwen door en toen besloten Janne en Evian naar huis te gaan.

Janne POV:

Zo stil mogelijk sloop ik de huiskamer binnen. Mijn moeder sliep om neger uur altijd nog. Dus van haar zou ik geen last hebben.
Te vroeg gejuicht. Het moeder-figuur zat op de bank. Grote wallen ontsierden haar ogen.
“Waar kom jij zo laat vandaan?”� vroeg ze kil.
“Ik bleef bij Evian slapen, dat had ik toch gezegd?”� loog ik.
“Bij Évian ja. Ik belde haar ouders. Ze zeiden dat jullie bij die achterlijke band bleven slapen.”� Ik verschoot van kleur. Ina, zo heette mijn moeder, vervolgde haar zegje. “Ik wilde je vertellen dat je vader ervandoor is. Maar dat kan je duidelijk niets schelen. Je liegt en bedriegt de boel alleen maar bij elkaar. Die vrienden van je hebben duidelijk een verkeerde invloed op je. Vanaf nu mag je zien niet meer zien en”�, benadrukte ze nog steeds praten op die koele toon, “je hebt voor onbepaalde tijd huisarrest.”� Mijn leven leek uiteeen te vallen. Vader was alles wat me hier had gehouden. Ik stormde naar boven, trilde van top tot teen. WEG! Ik moest hier weg! Terwijl ik mijn spullen in mijn tas propte dacht ik aan mijn vader. Waar zou hij heen zijn gegaan? Ik beschuldigde hem nergens van. Als ik hem was geweest en zo’n vrouw had gehad, zou ik hetzelfde gedaan hebben. Dat ging ik ook doen.
Een half uur later bekeek ik de spullen in de tas. Had ik alles? Snel pakte ik nog de oplader van mijn mobiel en hees de tas over mijn schouder. Schoolboeken had ik niet meer nodig, ik was geslaagd voor het eindexamen. Volgende week nog examenuitreiking en dan was ik helemaal vrij van school.
“Waar dacht jij heen te gaan?”� krijste Ina.
“Ik ga weg.”� Ik liet elke emotie uit mijn stem, kropte mijn gevoel op. Dat zou er later nog wel uitkomen. Mam snoof schamper.
“En waar dacht je heen te kunnen? Die vader van je heeft nou niet bepaald een briefje achtergelaten waarin staat waar hij heen is gegaan.”�
“Dat kan me niets schelen. Mij zal je hier niet meer zien. Je hebt me lang genoeg als uitschot behandeld.”�
“Ik heb je behandeld zoals je verdiende! Zo’n teleurstelling als jou, verdiend niet meer. Ga maar weg. Vlucht maar net als die idioot. Ik zal je niet missen. Ik heb nog een idee voor je. Help de wereld, gooi jezelf voor de trein!”�
“Mijn vader is GEEN idioot”�, schreeuwde ik woest. Ik draaide me om en rende het huis uit. Minutenlang rende ik. Ik had geen flauw benul van waar ik naartoe ging, ik rende gewoon op gevoel.
Ten langen leste hield ik halt. Ik was terecht gekomen in de achterbuurt. Voor mijn neus stond een leegstaand huis, volledig gemeubileerd. Daar zou ik mijn intrek nemen. Alles gebeurde op automatische piloot. Niet veel later strompelde ik naar boven, ging een kamer in, trok een wit laken van iets af. Het was gelukkig een bed. Ik liet mijn tas vallen en viel neer op het bed terwijl ik mijn mobiel pakte. Snel scrolde ik de lijst door, drukte op het hoorntje. Voicemail, dat had ik al gedacht. Ik dook weg in het kussen. Alle emoties van die ochtend kwamen naar buiten.

Reacties: