FanFic.nl

Last Dance

<2>

Na een vermoeiende les Frans en nog twee uur moderne dans, zat het er dan eindelijk op. Weer een donderdag minder.
Ze had geen zin om die avond nog eens te gaan oefenen met Drake, haar danspartner. De wedstrijd was al over twee maanden, maar ze hadden geen nood aan nog meer trainingen. Ze trainden al vier keer per week.
Zara, haar kamergenoot in het aangrenzende internaat, wist te vertellen dat ze volkomen huiswerkloos waren. En dat nieuws maakte Nona vrolijk.
De rest van de avond deed ze niet veel. Ze ging in de douche, vlocht haar haren en deed het toen toch maar weer los, probeerde te luisteren naar Zara en maakte zich klaar om te gaan eten. Op de slaapkamer zat ze immers in makkelijke kleren, maar om te eten deed ze liever iets anders aan. Toen ging ze ook daadwerkelijk eten, aan tafel bij haar klasgenoten.
Dat eten ging niet rustig voorbij. In tegendeel, hun tafel was zonder de twijfel het rumoerigst. Maar een dag geen aandacht getrokken, was een dag niet geleefd. Dat was het motto van haar tafelgenoten, maar zij was de uitzondering op de regel.
Na het eten verdween ze weer zo snel mogelijk, sloot zich op in haar kamer en haalde een boek uit haar kast. Boeken had ze in overvloed, maar tijd om ze daadwerkelijk te lezen was schaars. Nu was zo’n moment aangebroken, en dat benutte ze dan maar meteen goed door Harry Potter en de Relieken van de Dood eindelijk te lezen. Met het schaamrood op de wangen moest ze keer op keer toegeven dat ze die nog steeds niet had gelezen, en Zara maakte haar nieuwsgierig door subtiele hints te laten vallen tussen haar woorden door.
Ze sloeg al haar, minstens, driehonderdste bladzijde om toen Zara op de deur bonkte. Zuchtend scheurde Nona haar blik los van de letters en beende naar de deur. Zara viel letterlijk met de deur in ‘huis’. Nog net kon Nona haar overeind houden.
‘Wat doe,’ begon ze haar zin, zag het boek en liep glimlachend naar haar kast. Daar haalde ze haar exemplaar van dat boek boven.
‘Zo kunnen we beiden verdrinken in die wereld.’ mompelde ze toen, legde zich bij op Nona’s bed en klopte toen op het plekje naast haar.
Zara was gek, dat stond vast.
Nona sprong op bed, porde Zara even in haar zij en stortte zich toen weer op haar boek. Buiten werd het steeds donkerder, er werd amper iets gezegd.
Nona huilde eventjes, sloeg haar bladzijde om en hield toen haar adem in. En dat alles ging onopgemerkt voorbij.
Pas toen Nona haar boek dichtsloeg, er Zara mee sloeg en naar buiten keek, werd er weer wat gezegd.
‘Het is nacht!’ gilde Nona, struikelde haar bed uit en griste haar pyjama van de grond. Zara keek slaperig om zich heen en las toen verder.
‘Zara, van mijn bed af!’ zei Nona op verheven toon, deed haar pyjama aan en haalde toen de opstandige Harry Potter-fanaat van haar bed.
‘Bedankt voor uw begrip.’ mompelde Nona nog en liet zich toen op bed vallen. Haar ogen gleden toe, ze zakte in een diepe slaap weg. En Zara? Die las rustig verder.

Doordat ze nog zo laat waren opgebleven, Zara nóg langer dan Nona, geraakten ze de volgende ochtend niet uit hun bed. Het was al tegen negen toen eindelijk iemand zijn ogen opende, en dat was Zara. Die hechtte echter geen belang aan school of regels, en ging op haar gewoonlijke tempo uit bed. Ze douchte, kleedde zich aan en besefte toen dat ze Nona beter ook wakker maakte.
‘Zara, laat me slapen.’ kreunde Nona, hief vermoeid haar hoofd op en blies de warboel, die ze meestal gewoon haar noemde, uit haar gezicht.
‘Maar het is al vijf voor negen.’
Dat maakte Nona wel wakker. Ze stormde de badkamer in en besloot een keer niet in de ochtend te douchen, op vrijdag hadden ze immers vijf uur dans en douchten ze wel genoeg.
Zwarte jeans, witte tuniek, kettingen, sokken en schoenen. Ze schoot nog vlug jas en sjaal aan, stopte haar muts in haar tas en liep toen achter Zara aan. Die had ondertussen uitgezocht welk vak ze al voor het grootste deel hadden gemist, dus moesten ze dat nu niet meer doen.
Dat vak was jazz, en dat betekende dat het wel goed zat. Die leerkracht, meneer Valquin, was normaal gezien heel mild.
De sneeuw waar ze weer door moesten, maakten hen extra goed wakker. De slaapoogjes verdwenen, maakten plaats voor half toegeknepen ogen. Het sneeuwde dan wel niet meer, de wind was nog steeds ondraaglijk koud en pijnlijk.
Gelukkig kwam er een einde aan het buiten zijn, konden ze zich verwarmen aan de warme lucht die de verwarmingen het gebouwen in pompten.
‘En dan nu die zaal vinden.’ mopperde Zara, haalde een hand door haar ravenzwarte haren en wreef toen langs haar slapen.
Gelukkig kende Nona de school als de binnenkant van haar broekzak, loodste Zara door gangen en trappenhallen en wist haar nog voor de bel de danszaal in te krijgen.
Ze stonden goed en wel binnen toen de bel ging.
‘Oh, wat leuk dat jullie toch nog even komen, meisjes.’ lachte meneer Valquin en liep op hen af. De zaal liep stukje bij beetje leeg, douches begonnen te stromen.
‘Verslapen.’ geeuwde Nona van achter haar hand. Zara legde vlug uit dat de wekker kapot was, dat ze dus pas wakker werden toen de wind het gordijn wegblies en dat tien minuten geleden was.
Nona was blij dat Zara ooit een toneelcursus had gevolgd, en dat ze zo geloofwaardig overkwam. Anders had ze dat diploma al lang gedag kunnen zwaaien.
Het was niet dat ze het expres deed, maar verslapen was nu eenmaal één van haar talenten.
‘Hup, ga al maar naar jullie volgende les. En koop een nieuwe wekker.’
Stiekem wisselden de twee blikken uit, blikken die zeiden dat het ze weer gelukt was, dat Zara geweldig was, en dat Nona een wekker moest kopen.
Nona grinnikte even flauwtjes, sloeg Zara tegen haar achterhoofd en liep toen de danszaal uit.

Reacties: