FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 7: Stay forever

I wanted you to stay forever. I wanted it to last forever

Maar het is niet omdat het gisteren een goede dag was, dat dat vandaag ook zo was. Francis mag er dan wel voor gezorgd hebben dan de leegte verdwenen was, de pijn en het verdriet zaten nog steeds in me. Gisteren had ik ze gewoon even niet laten zien, dan wonnen, voor een keertje, de positievere gedachten het van de negatievere. Gisteren had ik die kracht gevonden, de overtuiging dat ik verder moest. Dat ik verder moest zonder jou naast me als lief, maar hopelijk met jou naast me als vriend.
Vandaag was ik die kracht alweer kwijt. Ik wist niet hoe het komt, misschien kwam het door iets dat ik gedroomd had en nu wel weer vergeten was, maar misschien herinnerde mijn onderbewustzijn zich die droom nog wel. Ik weet het niet, misschien was ik vandaag gewoon niet zo sterk als gisteren.
Ik hoopte dat het maar bij één dagje blijft. Het zou best begrijpelijk zijn dat ik niet elke dag even sterk kan zijn. Ik zou ermee kunnen leven dat ik af en toe weer in tranen uitbarstte bij één of andere speciale herinnering aan jou, maar ik zou toch liefst hebben dat het bij ‘af en toe’ bleef. Ik wou niet weer hervallen naar het constant huilen en me ellendig voelen zoals in het weekend. Op die manier zou ik geen leven meer hebben. En hoe sneller ik erover zou zijn, hoe sneller ik zou kunnen genieten van onze vriendschap. Dus ik zou mezelf toelaten om af en toe een traantje te laten, maar het zou bij af en toe blijven.
Vandaag was dus zo’n dag met een ‘af en toe’ in. De dag op school was vrij normaal voorbij gegaan, maar ik voelde het verdriet al aankomen en eenmaal thuis kon ik het niet meer tegenhouden. Ik had al een hele dag geweten dat het op een moment wel weer zou komen, en nu kwam het.
Ik miste je, ik had je zo nodig en het deed pijn om te weten dat jij mij niet op dezelfde manier miste. Dat jij mij niet zo hard nodig had als ik jou.
Ik bleef mezelf maar afvragen waarom dit nu net met mij moest gebeuren. Waarom al mijn vriendinnen een lange relatie vol met liefde mochten hebben en ik niet. Wat had ik mis gedaan? Waarom werd ik gestraft? Ik nam jou niets kwalijk, maar ik wou het iemand kwalijk nemen, dan het lot maar. Waarom had het lot beslist dat ik niet meer recht had op jouw liefde? Waarom had het lot je van me afgepakt? Waarom deed het verdomme zoveel pijn?
Altijd had ik geloofd in het lot. Altijd had ik geloofd dat alles voor een reden gebeurde, dat wat gebeurde nu eenmaal zo moest gebeuren, maar vandaag geloofde ik er niet meer in. Ik kon nu de reden van onze breuk niet zien en het lot wou het me duidelijk ook niet laten zien. Stom lot.
Maar diep vanbinnen wist ik wel beter. Er zou wel een reden voor zijn, het lot heeft altijd een reden. Alleen was ik nu nog niet klaar om die reden in te zien. Op een dag, wanneer mijn hart geheeld zou zijn, zou ik zien dat er ook hiervoor een reden was. Maar vandaag was nog niet die dag.

Ik was maar een klein beetje zenuwachtig toen de bel ging. Ik had je nog nooit ontmoet.
Sien wou me al een maand geleden met je koppelen en had voorgesteld om ooit samen iets te gaan drinken, maar toen was er niets van in huis gekomen. Het idee was weggevlogen met een zomers briesje, maar vandaag had ik een berichtje van haar gekregen. Mijn nichtje stelde voor om samen met haar, Geoffrey en jou iets te gaan drinken. Natuurlijk wou ik mee. Niet omdat ik wist dat ze me aan je wou koppelen, maar gewoon omdat ik je wou leren kennen. Gewoon omdat ik zin had om even weg te zijn uit de zomerse warmte die binnen in huis hing.
Dus toen de bel ging, huppelde ik zo wat naar de voordeur. Daar stonden jullie dan alle drie op een rijtje om me op te halen. Best wel een grappig gezicht eigenlijk. Heel bewust keek ik niet eerst naar jou, maar ik ging ik het rijtje af van rechts naar links. Sien, Geoffrey en jij. Je droeg een groene T-shirt, ik weet het nog. Ik sprong zo’n beetje de deur uit en volgde jullie weer naar de auto, maar in die twee seconden dat ik naar je had gekeken, had ik alleen maar dingen gezien dat me bevielen.
Je was een stukje Italiaans (en ik had sowieso al een zwak voor zuiderse types) waardoor je huid zacht bruin was, je haar donker bruin en mooie bruine ogen die het afmaakten. Daarbij zag je me er ook echt een lieve teddybeer uit, iemand met een hoog knuffelgehalte. Ja, ik vond je best wel knap. Nu nog afwachten of ik je karakter ook zo geweldig vond, maar je leek alleszins al vriendelijk, niet moeilijk om mee te praten en volgens Sien had je dan ook nog eens de humor die ik grappig vond. Ik was dus duidelijk benieuwd naar hoe deze avond zou verlopen.
De avond verliep eigenlijk vrij geweldig. Het was zoals ik gedacht had niet echt moeilijk om met je te praten, maar toch liep ik naast Sien en jij naast Geoffrey wanneer we van het ene cafeetje naar het andere gingen. Dat was waarschijnlijk ook wel normaal. Ik kende je eigenlijk niet en was zelf vrij verlegen. Ik was niet iemand die zelf meteen een nieuw gesprek zou beginnen en volgens Sien was jij ook niet echt zo’n persoon.
Maar terwijl we uren na elkaar op zoek gingen naar een ander café bleef het erg gezellig. Het was een warme zomeravond dus konden we overal op de terrasjes zitten en praten over koetjes en kalfjes. Ik had het erg naar mijn zin, dit was een goed idee geweest van Sien, of het nu bedoeld was om ons te koppelen of niet. Ik vond je leuk en dat kwam niet doordat zij dat wou, maar door jou.
Ergens na middernacht (veronderstel ik) stelde ik me heel even, amper een seconden, voor hoe het zou zijn. Hoe het zou zijn als je me een knuffel zou geven zoals Geoffrey Sien een knuffel gaf. In een kleine seconde zag ik dat beeld voor mijn ogen, en in die seconde trok plots alles binnenin me samen. Ik greep met mijn handen naar mijn buik. Wat was dat? Ik had die vreemde kriebel zo nog nooit eerder gevoeld, maar kon wel al raden wat het wou zeggen.
Nee, dit kon niet. Ik kende je niet. Wat deed dat gevoel dan in mijn buik? Ik had er geen verklaring voor en vond het ergens niet leuk dat ik dit (nu al?) voelde. Maar ik kon ook niet ontkennen dat het een fijn gevoel was, een heel fijn gevoel dat ik nog nooit eerder had gevoeld. De gedachte dat die vreemde kriebel er nu gewoon wel erg vroeg was, schoof ik dus maar van me af en genoot verder van de avond.
Het laatste plekje waar we naartoe gingen om iets te drinken, lag iets minder in het centrum van de stad. Het was een cafeetje met een groot terras achteraan waar verschillende bomen stonden en lampionnen aan de takken omhoog gingen. Het was duidelijk het gezelligste terras van de hele avond.
Toen Sien onzin begon uit te kramen over mieren door een teveel aan alcohol was de avond helemaal compleet. Ze was zo zeker van haar stuk en bleef haar standpunt maar verdedigen terwijl wij drieën in een deuk lagen van het lachen. Het was me opgevallen; je had een mooie lach. Ik kon zien hoe je ogen rood waren geworden doordat je moe was, maar ze straalden nog steeds. Er zaten van die pretlichtjes in waardoor het zachte bruin van je iris nog mooier werd.
Tegen twee uur kregen we geen drinken meer en besloten we dat het misschien tijd werd om eens naar huis te gaan. Ik wou eigenlijk helemaal niet naar huis. Ik wou bij jullie blijven, ik wou bij jou blijven.
De rit naar huis duurde niet lang genoeg, maar ik nam braafjes afscheid en viel die avond met een gelukzalig gevoel in slaap. Ik had me echt erg goed geamuseerd die avond.
Vanaf die dag kon ik je niet meer uit mijn hoofd krijgen. Ik wist eigenlijk amper iets over je, maar ik hoorde je naam duizend keer door mijn hoofd galmen en ’s morgens was jij de eerste aan wie ik dacht.
Vanaf die dag groeiden we elke keer dat we elkaar zagen een beetje dichter naar elkaar toe en ik hoopte dat het zo zou blijven. Ik wenste dat het nooit meer zou veranderen en dat dit geweldige gevoel dat je me gaf nooit meer zou verdwijnen. Je maakte me gelukkiger dan ik in tijden was geweest. Ik wenste dat het voor altijd zo kon blijven.

Ik was naïef geweest. Hoe had ik ooit kunnen denken dat dit voor altijd zou kunnen duren? Hoe kwam het dat ik er ooit zo steevast in geloofd had dat jij de enige voor me zou zijn, dat ik nooit meer iemand anders zou hebben? Hoe had ik het ooit in mijn hoofd kunnen halen dat ik dit geluk voor altijd zou mogen voelen, dat jij me dat gevoel voor altijd zou blijven geven en dat jij er altijd zou zijn. Het was naïef, naïef zoals een klein kindje gelooft in het sprookje dat haar verteld wordt. Nee, ik had beter moeten weten. Sprookjes bestaan niet.

Reacties: