FanFic.nl

What must I do? [SA]

What must I do? [SA]

Met een diepe zucht zak ik neer op het bed. Het moest mij toch weer eens overkomen zeker. Voor één keer dacht ik dat ik een redelijk normaal leven zou kunnen opbouwen. Voor één keer dacht ik eens gewoon te kunnen zijn. Een gewoon, doodnormaal persoon. En dan gebeurt dit. Uitgerekend nu. Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ik weet niet hoe ik hierop moet reageren. Is het goed? Neen, het is alles behalve goed. Het is fout. Zo ontzettend fout. Maar hoe vertel ik dat zonder dat er gevoelens gekwetst worden? Maar, vind í­k dit net zo fout als andere mensen dat vinden? Ja. Neen.. Ik.. ik weet het niet. En dat is misschien nou net het probleem. Hoe kan ik nou zeggen dat het fout is, als ikzelf er zo aan twijfel? Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen de gevoelens van de persoon, die me het nauwst aan het hart ligt, te kwetsen, terwijl ikzelf nog niet goed weet wat ik voel. Natuurlijk weet ik wat ik voel, maar misschien wil ik dat wel niet aan mezelf toegeven. Misschien probeer ik een ander beeld van mezelf voor te stellen, om mijn echte ik, mijn ware gevoelens, niet aan de buitenwereld te laten merken. Maar ook al leg ik die gevoelens bloot, dan nog mag de buitenwereld ze nooit merken, ze nooit te weten komen. En gaan we die leugen kunnen volhouden? Gaan we zover kunnen gaan voor elkaar? Zover dat ons hele leven één grote leugen wordt? Ik weet het niet. Misschien houden we het even vol. Verblind door het geluk, de liefde, door elkaar. Maar na enige tijd zal het scherm, dat ons van de echte wereld gescheiden houdt, wegvallen en moeten we de wereld in de ogen kunnen kijken. De buitenwereld vertellen wat er werkelijk aan de hand is en de verschillende commentaren en starende blikken ondergaan. Misschien neemt de wereld het nieuws goed op en zal er zich geen probleem vormen. Maar als ze het verkeerd opnemen, dan is het gedaan met ons. We zouden uit de maatschappij gesloten worden. We zouden nagewezen worden. We zouden nagekeken worden. Er zou over ons geroddeld worden. En hebben we dat er allemaal wel voor over? Ik weet het niet. Misschien. Waarschijnlijk wel. Oh hemeltje. Zie je nou wel. Dit is dus de manier hoe ik erover denk.. Is dat goed? Is dat fout? Langs de ene kant voelt het goed, maar langs de andere kant weer zo fout! Maar toch heb ik de neiging meer naar de goede kant te kijken, dan naar de foute. Ik moet dit gewoon een kans geven. Ja. Als het niet lijkt te werken, kunnen we er nog steeds mee ophouden. Ja.
Op dat moment komt Tom de kamer binnengewandeld. Zijn ogen staan waterig, triest en smekend. Ik sta recht en loop naar hem toe. Verwachtingsvol kijkt hij me aan, wanneer ik zijn handen in de mijne neem. “Ja, Tom, ik wil de jouwe zijn. Ik hou van je, wat er ook mag gebeuren. Ook wanneer de wereld ons uitspuugt, dan nog zal ik de jouwe zijn. Ik hou van je.”� Ik sluit hem in mijn armen en zo blijven we een eeuwigheid staan.

Reacties: