FanFic.nl

Bite [Vamps]

Chess [02]

Vreselijk tegen mijn zin slenter ik achter Demitri aan, door de sneeuw. Mijn zwarte All-stars blijken niet echt sneeuwbestendig te zijn. Niet dat ik het koud heb, dat kan ook niet door wat ik ben, maar gesmolten sneeuw voelt niet aangenaam aan.
Ik weet niet eens waar we heen gaan, Demitri wilt iets met me doen zonder ook te vermelden wat precies. En daar krijg ik het van op mijn zenuwen. Ik wil altijd graag weten wat er gaande is, wat er gaat of kan gebeuren en waar ik voor moet opletten. Mijn leven is zo al een veel te grote chaos.
'Het is vanavond galabal.' mompelt Demitri plots en ik had niet eens gemerkt dat hij naast me was komen lopen. Ik blijf hem eng vinden, en ik krijg gewoon de rillingen van hem.
'En ik wil dat jij met mij gaat.'
Daar was het hem dus allemaal om te doen. Mij meenemen zodat ik met hem naar één of ander bal zou gaan. Ik verdraag hem niet eens in mijn buurt, laat staan dat ik geheel vrijwillig met hem meega naar een plek waar gedanst moet worden.
'Geen zin, dat is toch niets voor mij.' zucht ik en merk dan dat we richting winkelcentrum lopen. Het winkelcentrum is een plek waar ik mijn weg vind met mijn ogen toe, dus op zich vind ik dat niet zo’n ramp. Alleen zitten Demitri’s bedoelingen me dwars.
'Wat zou je willen vo-' Meer vang ik niet op omdat ik tegen iemand opbotst, mijn evenwicht verlies en achterover tuimel in de sneeuw. Het doet geen pijn, maar het is alsnog slecht voor mijn kleren om te vallen. Dan voel ik twee handen bij mijn heupen, ik word omhoog getrokken en omgedraaid.
Als ik mijn ogen open, kijk ik in het gezicht van… een mens! Zijn bloed raast vlak onder zijn huidoppervlak en ik kan het bijna proeven op mijn tong. Zijn donkerbruine ogen zitten vol vragen en voorzichtig deinst hij een beetje achteruit. Juist ja, mijn ogen schrikken af. En dat terwijl hij er helemaal niet slecht uitziet en ik hem best in mijn omgeving wil verdragen.
Hij veegt het sneeuw van mijn armen, laat me los en loopt me voorbij. Even kijk ik om, net op het moment dat hij ook omkijkt. Zijn zwarte vlechtjes tikken tegen zijn wang en vallen dan weer naar beneden.
Blozend wend hij zijn hoofd weer af.
'Kom, het winkelcentrum is daar.' sist Demitri en trekt me nogal brut mee. Ik gniffel zachtjes, dan was meegaan toch niet zo’n slecht idee. Demitri zou groen zien van jaloezie als dat nog zou kunnen, maar met de situatie waarin hij en ik ons bevinden… En dan ook nog eens die jongen van net…
'Wat zou je willen voor Kerstmis?' stelt hij nu zijn volledige vraag, en lijkt ietwat opgelucht dat ik niet weer tegen iemand opbots. Dat was ook maar één keer en nooit meer!
'Een camera.'
'Zeker?'
'Helemaal!'
'Wat jij wilt.' zucht hij en gaat voor me het winkelcentrum in.

Spelend met mijn gloednieuwe, donkerrode Canon videocamera zit ik in de zetel, in de immense villa van Demitri, Huyen en Stefano. Het is een zeteltje van donkerbruin leder, en ik benen over de leuning gezwaaid. Demitri heeft een jurk gekocht, maar ik blijf voet bij stuk houden: Ik ga niet mee naar dat bal.
Huyen is zoals gewoonlijk stil, maar wel aanwezig. Stefano niet, weeral niet. Waar hij ook altijd uithangt, weet ik niet en eigenlijk interesseert het me ook niet.
Een tik tegen mijn schouder. Loom draai ik mijn hoofd opzij en kijk meteen in de, nu, ijsblauwe ogen van Demitri. Ik onderdruk een zoveelste rilling. En ik weet zeker dat hij me weer voor dat stomme bal gaat vragen.
'Wil je schaken?'
Ik zet me ietsje rechter, leg mijn camera op het bijzettafeltje en vouw dan mijn handen in elkaar.
'Wat brengt het op?'
Een scheve grijns verschijnt op zijn gezicht. Zo speelt hij het ook altijd, dus is het niet meer dan logisch dat ik na een tijd zijn trucjes kopieer.
'Als jij wint, krijg je die ketting die je zo graag wilt. Die je op zolder hebt gevonden.'
'En als ik verlies?' Ik hoop stiekem dat hij niet zegt wat ik denk dat hij gaat zeggen, maar dat was natuurlijk ijdele hoop. Hij loopt al drie uur om hetzelfde te zeuren, ik had niet anders verwacht.
'Het bal.' grijnst hij.
Ik wil al meteen ‘nee’ zeggen, dat doe ik immers al heel de dag, maar dan zwaait hij met de ketting voor mijn ogen. Een gifgroene smaragd als hanger, een fijn kettinkje. Het roept gewoon mijn naam, ik móet het gewoon hebben.
'Goed.' zucht ik en duw me overeind.

Mijn hoofd steunt op mijn handen, ik tuur naar het schaakbord op het tafeltje dat Demitri van me op een afstand houdt. Ik heb nog een koning, een loper en een paard. Demitri heeft slechts een koning en een koningin, maar die koningin is gevaarlijk.
Demitri is aan zet.
Zijn ogen flitsen even naar mij, en hij heeft me al heel het potje niet aangekeken. Zijn blik haakt zich vast, ik kan geen kant meer opkijken. Dan zie ik lichtjes zijn mondhoek omhoog gaan. Zijn ranke vingers gaan naar de koningin, het popje van hout wordt over het bord geschoven.
'Schaakmat.'
Ik knipper ongelovig, kijk langs alle kanten naar de situatie van mijn pionnen.
Hij heeft gelijk, ik sta schaakmat. Ik heb verloren. Altijd ben ik beter in schaken, écht altijd. En net nu, nu er zoiets op het spel staat, verlies ik. De goden zijn me niet goedgezind.
Mijn blik glijdt van het schaakbord naar Huyen. Hij kijkt me met medeleven aan, maar iets van een grijns schuilt achter zijn stalen gezicht.
'Je weet de badkamer zijn, ik heb de jurk er alvast gelegd. Hij zal je beeldig staan, dat weet ik nu al. En hier, als troostprijs.' zegt hij, een venijnige ondertoon in zijn stem. Ik krijg de ketting in mijn handen gedrukt. 'Wij gaan ons amuseren.' fluistert hij nog in mijn oor en laat zijn vingers even over mijn hals glijden, voor hij zich omdraait en de kamer uitbeent.
'Daar kom je niet meer onderuit.' opent Huyen voor het eerst zijn mond, om zich daarna weer in zijn boek te verdiepen.
'Ik weet het,' zucht ik,' ik weet het verdomd goed.'


Kay !!! Jebent tha Bomb ^_^

Reacties: