FanFic.nl

Stand Alone's

Because of You [M][X]

° Because of You
Genre: Drama
Aantal woorden: 1112
Geschreven omdat ik het idee anders nooit uit mijn hoofd zou krijgen, en omdat ik het liedje 'Because of You' van Kelly Clarkson ontzettend mooi vind!
Kannibal Kayley Productions©

‘Ik hou van je.’ fluisterde hij in mijn oor. Glunderend nestelde ik me dichter tegen hem aan, legde mijn handen in zijn schoot en sloot mijn ogen. Hij woelde voorzichtig door mijn haren.
Mijn oor lag op zijn borst, en ik voelde hoe zijn hart regelmatig sloeg. Het weergalmde in mijn lichaam, waar het zich vermengde met mijn hartslag.
‘Ik ook van jou.’ fluisterde ik terug.

Ik ga mijn slaapkamer in en druk me dan met mijn rug tegen de deur, die in het slot valt. De eerste traan rolt over mijn wang, en al snel volgen er meer terwijl ik me naar beneden laat zakken. Een snijdende koude spreidt zich vanaf mijn buik verder uit.
Ik klem mijn benen tegen mijn romp en leg mijn hoofd op mijn knieën.

Gedempte snikken kwamen uit de badkamer. Ik liet me uit bed glijden en schuifelde op mijn sokken naar de deur. Die opende ik, en de snikken werden steeds luider. Een vreemd gevoel maakte zich meester van me, waardoor ik naar de badkamer holde.
Net toen ik de badkamerdeur wou openen, besloot ik mijn oor tegen de deur te leggen.
Het meest hartverscheurende geluid ooit drong zich dieper bij me naar binnen.
Hij huilde echt.

Mijn hele lichaam trilt, mijn hoofd begint steeds erger te kloppen. Een bittere smaak heeft zich in mijn keel weten te werken, slikken verhelpt het niet maar verergert het juist.
Verwoed vecht ik tegen de flashbacks, maar ze blijven zich opdringen, en ik ben te zwak om te blijven vechten.
Mijn haren strelen langs mijn wangen als ik mijn hoofd ophef. Strelingen als vingers, vingers die zich ooit zo teder om mijn handen sloten, vingers die vroeger verlangend langs mijn armen gingen. Maar ook als klappen in mijn gezicht, brute aanrakingen, verstikkingen.

‘Nee, alsjeblieft.’ snikte ik terwijl hij me brut tegen de muur drukte en zijn tanden in de huid bij mijn hals zette. Zijn handen gingen onder mijn T-shirt en trokken het vliegensvlug over mijn hoofd.
Heel mijn lichaam blokkeerde, en ik kon niets anders doen dan het allemaal maar meemaken.
Huilend stond ik daar tegen de muur gedrukt, terwijl hij zichzelf en mij uitkleedde. Niets van wat hij ooit was, zag ik in zijn ogen. Het had allemaal plaatsgemaakt voor een doffe glans, en dat deed me nog het meest van al pijn.
Het moment dat hij diep in me stootte en in één beweging mijn maagdenvlies brak, stokte mijn adem in mijn keel. Zijn gejaagde adem donderde door mijn hoofd, zijn handen gleden over mijn lichaam, ik huilde want er was niets anders dat ik kon doen.

Ik duw me overeind en struikel richting bureau. Nog steeds lopen er tranen over mijn wangen, die stukje bij beetje de mascarasporen van hun voorgangers wegvegen.
Ik laat me op de donkerrood met zwarte bureaustoel zakken en klem mijn handen om een fotokadertje.
Met het topje van mijn vinger ga ik over zijn gezicht. Donkerbruine ogen, lichte wenkbrauwen met bij de rechter een piercing, zijn smalle lippen en het moedervlekje erbij. Zijn zwarte springhaar omringd zijn bleke gezicht.
Bill.
Het glas barst in mijn handen en het glas vliegt in het rond. En ik laat het allemaal maar over me heen komen.
Een regen van glas. En ongetwijfeld tranen.

Weer werd ik wakker van snikken. Bill had zich in het hoekje van de kamer gezet, zich zo klein mogelijk gemaakt en liet weer een dag vol ingehouden tranen stromen.
Ik kroop op mijn knieën naar hem toe en legde voorzichtig mijn hand op zijn schouder.
Hij keek op, klemde zijn hand om mijn pols en duwde mijn arm naar beneden.
‘Ah, je doet me pijn.’ piepte ik, waardoor hij nog harder kneep.
‘Raak me nooit meer zomaar aan.’ siste hij in mijn oor en verplaatste zijn hand naar mijn keel. Mijn luchtpijp werd toegeknepen en ik spartelde om zijn greep te doen verzwakken.
Hij liet me los, liet me op de grond liggen en stapte over me heen.

Ik leg de fotokader plat op de bureau, veeg de glasscherven van mijn broek en sta recht. Mijn benen trillen terwijl ik ze in beweging probeer te brengen. Ik krijg ze drie stappen ver, maar als ik voor het raam sta, stoppen ze.
Ik probeer niet naar buiten te kijken, maar het gebeurt toch.
De oude wilg staat in het midden van de tuin, en wordt belicht door de maan, als een podium en een spotlight. Het mist zijn acteurs.

‘Eline?’
Ik zat tegen de oude wilg en keek naar Bill, die de glazen schuifdeur opzij deed en het terras opstapte, hoe hij zijn weg vervolgde door over het gras en uiteindelijk voor me stopte. Hij knielde voor me neer en streelde voorzichtig langs mijn wang.
‘Sorry.’
Ik sloeg mijn ogen neer. Hij duwde mijn hoofd weer omhoog met zijn wijsvinger.
‘Ik… Moet je iets vertellen.’ Hij slikte moeizaam en ging verder. ‘Zo ben ik niet. Ik… Het… Vroeger, ik… Ik werd mishandeld door Tom.’ snikte hij en begroef zijn hoofd in mijn armen.
Ik probeerde hem te troosten door over zijn armen en hoofd te wrijven.
Het verklaarde een hoop, maar het kon het niet goedpraten.
Samen met Bill huilde ik, en ik veegde die van hem weg. De hoop was er, tevergeefs, de mijne waren onzichtbaar voor hem.

Ik schuif op de vensterbank en leg mijn hoofd tegen het glas. Koude wind strijkt langs mijn benen, een rilling loopt langs mijn ruggengraat.
De tranen komen steeds trager boven, en na een tijde stoppen ze.
Mijn blik valt op mijn bed. Zo vaak heb ik hem daar nog huilend aangetroffen, zo vaak heb ik radeloos naar hem gekeken terwijl ik deed alsof ik slaap, en zo vaak heb ik me toen hij sliep in slaap gehuild.
Bill draait zich om en verstrikt zich in de dekens. Een gedempte kreun verlaat zijn mond, dan krabbelt hij recht.
‘Nog wakker, mijn lief?’ fluistert hij en duwt de dekens van zich af, om daarna naar mij te komen.
Hij leunt tegen me aan, legt zijn hand bij mijn wang en drukt een kusje op mijn lippen.
Ik woon nog steeds met hem samen, en nog steeds slaat hij me af en toe. Ik zeg het hem niet, ik huil ’s nachts en laat hem er nooit iets van merken.
Ik leef voor de Bill die hij is overdag. Want ik kan niet meer leven zonder die Bill. En dan neem ik de andere Bill er maar bij. Zonder Bill ben ik maar een zielig hoopje mens, lig ik hele dagen in bed en durf ik niets meer. Zonder hem ben ik bang.
Maar met hem ook.

Because of you, I am afraid.

Reacties: