FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[19] Bill - Lies

‘Tom, help jij me met de afwas?’ vraagt Gordon, terwijl hij opstaat en de vaat begint te verzamelen. Ik bijt op het houten ijsstokje van de ijslolly die ik net met veel moeite naar binnen heb gekregen en zie vanuit mijn ooghoeken hoe mijn broer knikt. Hij vindt het vast niet erg om te helpen, schiet er door mijn hoofd. Is hij van mij af en van Simones lastige vragen. Gordon praat toch over niets anders dan gitaren en daar kan Tom op de automatische piloot over meepraten. Jippiejajee met slagroom.
Simone staat op en steekt een hand naar me uit. ‘Geef dat stokje maar aan mij, voor je je tanden erop stukbijt.’
Ik staar haar even verdwaasd aan, besef dan dat ik het houten ijsstokje tot splinters aan het reduceren ben en geef het verprutste ding aan mijn moeder. Wat zal ze er blij mee zijn. Ha. Ha. Ha. Wat ben ik in een sarcastische bui vandaag, ik irriteer mezelf ermee.
Zuchtend duw ik mezelf omhoog van mijn stoel, knip het licht boven de keukentafel uit en slenter richting de sofa. Televisiekijken, zou dat een goede manier zijn om aan mama’s vragen te ontkomen? Dan zie ik haar gezicht en besluit dat ik de afstandsbediening het beste maar met rust kan laten. Ik denk niet dat ze het nu pikt als ik mezelf begraaf in één of andere soap die ik niet eens volg.
‘Wel?’ zegt ze en komt naast me op de sofa zitten.
‘Wat, wel?’ mompel ik terug, doe alsof ik niet begrijp waar ze het over heeft.
Mama kijkt me hoofdschuddend aan. ‘Jullie zien allebei zo bleek! Magertjes zijn jullie altijd al geweest, maar die wallen... Denk nu niet dat ik spoken zie, want ik ken mijn kinderen.’
‘Och mama...’ Ik probeer het af te wimpelen, maar ze kijkt serieus. Shit. Dit kan ik niet alleen af. Uit automatisme glijden mijn ogen naar het raam, zoeken hulp bij Tom. Precies op hetzelfde moment kijkt hij op van het afwaswater en boort zijn ogen in de mijne.
Ik val nog net niet van de sofa. Die ogen! Het zijn mí­jn ogen, maar toch ook weer niet. Dat vlammetje... Ik ben er nog altijd niet aan gewend. Dan wendt Tom zijn blik weer af en ik zie zijn lippen bewegen. Zelfs door het raam kan ik “Gibson”� liplezen. Ja hoor, ze hebben het weer eens over gitaren.
‘Niks te “och mama”�,’ trekt Simone dan mijn aandacht weer naar zich toe. Ze slaat haar arm om me heen en drukt me moederlijk tegen zich aan. ‘Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?’
‘Ja,’ mompel ik. Maar dit niet. ‘Dat weet ik.’
‘Wat is er dan?’ vraagt ze zachtjes. ‘Zitten jullie in de problemen?’
‘Nee, dat had je geweten,’ probeer ik grappig te doen en wijs op de tijdschriften die op het salontafeltje liggen. Tom, Georg, Gustav en ik prijken op de cover, geflankeerd door ons bandlogo en in dikke zwarte letters: TOKIO HOTEL.
Mama kan er niet om lachen en schudt haar hoofd. ‘Toe nou, Bill, ik maak me zorgen!’
‘Nou.’ Ik probeer te bedenken wat ik kan zeggen, besluit op mijn impulsiviteit te vertrouwen en flap er het eerste uit wat ik kan bedenken: ‘Ik ben verliefd.’
Meteen kan ik mezelf wel slaan. Hoe kom ik dí¡í¡r nu weer bij? Ik ben niet verliefd, Tom is verliefd. Op mij. Ik draai het probleem wel om!
Mama denkt echter dat mijn verdraaide uitdrukking om iets heel anders is en slaat haar handen voor haar mond. ‘Och jongen, maar dat is toch niet erg?’
‘Nee, maar...’ Daar ga je, Kaulitz! giechelt een stemmetje in mijn achterhoofd. Impulsiviteit helpt je óveral uit, tuurlijk! Spottend gegniffel weergalmt tussen mijn oren, maar ik negeer het koppig en ga stug door: ‘Ja, maar... Ik weet niet...’
‘Ken ik haar?’ vraagt mama nieuwsgierig. Ze lijkt dolblij met mijn leugen - ook al weet zij natuurlijk niet dat het een leugen is. Ik ben eigenlijk ook al drie jaar single, geen wonder dat ze blij is.
‘Ja,’ mompel ik en roep dan: ‘Maar ik ga niet zeggen wie het is!’ Want er is niemand. Ja, Tom. Maar dan andersom. Shit hé.
‘Hoezo niet?’
‘Omdat...’ Ik haal mijn schouders op en ga vrolijk - nee, niet vrolijk - door met liegen: ‘Ik ken jou, dan ga je zitten hinten, dat kan ik er echt niet bij hebben. Ze vindt me niet zo aardig, geloof ik.’
Welja, verzin meteen maar een heel verhaal. Kan er ook nog wel bij. Liegen tegen je moeder, problemen met je tweelingbroer... Bill, wat ben je toch weer slim bezig. Ik haat mezelf. Ik haat mezelf zo erg dat ik niet meer in de spiegel kan kijken.
‘Maar,’ zegt mama dan, ‘wat is nu het probleem? Behalve dan dat je denkt dat ze je niet aardig vindt? Wat ik ten zeerste betwijfel, maar dat is mijn mening,’ voegt ze er glimlachend bij.
Ik laat me gewillig knuffelen en mompel dan, volledig in de rol van lieve-kleine-zoon: ‘Dank je, mama. Nou, ik ben gewoon bang dat ze me afwijst, of dat ze alleen maar met me om wil gaan vanwege de band, en ik denk niet dat ik daar tegen kan.’
Mama knikt en strijkt door mijn haren. ‘Dat begrijp ik wel, liefje. Tom lijkt trouwens ook niet erg... gelukkig, om eerlijk te zijn. Is hij ook verliefd?’ Het klinkt plagerig, maar ik moet diep zuchten.
‘Ja. Op haar.’
Oh fijn. Nu heb ik Tom en mij samen verliefd gemaakt op een meisje dat niet bestaat. Hoe ga ik hem dit in godsnaam uitleggen? “Ja, ik moest iets verzinnen, dus je bent nu verliefd op hetzelfde meisje als ik. Oh, by the way, ze bestaat niet.”�
Jippiejajee met slagroom.

Reacties: