FanFic.nl

Pokémon Battle Realms - Torn Islands Adventure

Hoofdstuk 3 Land in zicht!

“Zeg Steven, wat is er te doen in Lungle Village.”� Vroeg Jos.
“Om eerlijk te zijn, niks. Je kunt wel de boot naar Barror Town East nemen, daar zit ook een gym.”� Antwoordde Steven.
“Aha, dan weten we genoeg denk ik, doei!”� Zei Jos. Ze verlieten de koepel niet door de deur, maar ze stapte door het gebroken raam, waarom? Weet ik veel.
“Waar is de haven dan?”� Vroeg Jos zich af.
“Deze weg en dan helemaal naar beneden lopen.”� Antwoordde Sandy.
“Hoe weet jij dat nou weer?”�
“Geloof me nou maar.”�
“Ja het is al goed.”�
Ze liepen over de keien richting de zee. Ze waren erg blij dat hun geliefde Aipom weer terug waren.
De weg liep naar beneden toe dus af en toe stopte ze even om het mooie uitzicht te bekijken. Totdat Jos begon te zeuren dat ze de boot zouden missen.
“Wow! Ik kan het volgende eiland zien vanaf hier!”� Zei Sandy.
“Loop nou eens door, anders missen we de boot.”� Zei Jos geïrriteerd. Sandy zei niks meer en liep gehoorzaam achter hem aan. Ze waren niet ver meer van de haven af, en waarschijnlijk konden ze meteen de boot op. Jos dronk een blikje cola leeg en gooide hem in de prullenbak, vanaf 10 meter! Hij en Sandy waren aangekomen in de haven. Hij was helemaal niet groot. Er waren 3 aanlegsteigers, en dat was het. Aan de middelste steiger lag een middelgroot schip, waar redelijk veel mensen aan boord gingen.
“Oke Sandy, we lopen nu hard door want ik heb geen zin in zo’n toestand net als de vorige keer.”� Zei Jos. Sandy zei nog steeds niks maar dat was ook niet nodig. Ze bereikte het schip ruim op tijd en werden hartelijk welkom geheten op het schip.
“Zoek maar ergens een kamer, het avondeten staat zo meteen klaar in de grote zaal.”� Zei een matroos.
“Oke dan.”� Antwoordden ze. Ze gingen een trap af naar beneden en kwamen in een gang uit, met aan weerszijde gouden deuren die naar de slaapkamers leidden.
Ze liepen 7 deuren voorbij voor een vrije kamer. De kamer had één tweepersoonsbed, 1 tv, een badkamer en een Videofoon. Daarmee kon je met iemand bellen en tegelijkertijd kon je hem of haar zien.
“Hmm, een tweepersoonsbed.”� Mompelde Sandy.
“He, ik ga meteen de Daycare bellen!”� Zei Jos geschrokken. Hij was het al bijna vergeten.
“Hallo? Wie is daar?”� Zei de Vrouw van de Daycare.
“Wij zijn het, Jos en Sandy. We wilden jullie even iets uitleggen.”� Zei Jos.
“Oke, dat heeft vast te maken met jullie pokémon?”� Vroeg de vrouw.
“Ja, we zijn in de vulkaan aangevallen door een legendarische pokémon. Hij had de gang vernield zodat we niet meer terug konden keren”�, Legde hij uit. “Maar waarom hadden jullie onze pokémon nou nodig?”�
“Dat zit zo”�, Begon de vrouw. “Professor Leaf en Lazar zijn bezig met een project. Ze hadden data nodig van bepaalde (Geëvolueerde) pokémon. Waarvoor weet ik niet, het zal wel belangrijk zijn.”�
“Oke, zodra we in de buurt zijn komen we ze weer ophalen.”� Zei Jos.
“Is goed, doei.”�
“Zo, nu dat opgelost is, kunnen we eindelijk gaan eten.”� Zei Jos. Ze deden de deur van hun kamer op slot. Er liepen nog meer trainers in de gang die ook naar de grote zaal gingen.
Ze gingen weer de trap op naar het dek. En gingen door een grote dubbel deur. Ze stonden nu in een soort hal. De deur tegenover hen leidde naar de grote zaal.
“Wow, hij is zeker groot!”� Zei Sandy verwonderd.
Er stonden 4 lange rijen van tafels. Allemaal keurig gedekt en vol met eten.
“We zullen maar geen wedstrijd doen wie het eerst alles op heeft he.”� Lachte Jos.
“Volg mij als jullie pokémon ook honger hebben.”� Zei een lange man met een pak. Ze volgde hem de zaal uit, en ze kwamen in een bijna net zo grote zaal, waar overal waar je kon kijken etensbakjes stonden.
“Je kunt hier je pokémon achterlaten terwijl je zelf gaat eten.”� Zei de man. Jos en Sandy lieten alleen hun Aipom achter en gingen snel terug naar de grote zaal. Het was nog niet heel druk.
Ze gingen meteen op een plek zitten waar het meeste eten stond en gingen vrijwel meteen alles op hun bord gooien.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.