FanFic.nl

The memoires of a run away girl

Rubes en de kakkerlak.

Niet wetend waar ik heen moest zwierf ik maar wat door de straten. Telkens als ik een bekend gezicht zag mijn muts strak over mijn hoofd trekkend. Ik zag een paar "vrienden" -nou ja, het waren eigelijk meer bekenden- van school. De straten leken echt te leven, zo veel kleuren zag je er. Mijn blik bleef hangen bij twee meisjes met gele regenlaarsjes met bloemetjes die in de plassen aan het springen waren. Overduidelijk zusjes, zo was het bij mij ooit ook geweest. Tot die ene verschrikkelijke dag...Ineens hoorde ik iets achter me. Ik denk dat dit het moment is dat me heeft gered, nu ik het zo achteraf bekijk weet ik dat wel zeker. Ik draaide me om, en zag daar een jongen staan. Ik had hem nog nooit gezien. Hoewel achteraf bleek dat hij bij me in de straat woonde. Ik vond het maar een vies ventje. Zijn, zo te zien, pas verworven vlassnorretje bedekte net niet de grote witte puisten die eronderuit kwamen, de sigaret die in zijn mond stak niet aan. Ik haatte het stoerheidssyndroom, jongens die snorretjes probeerde te groeien, wat ze overigens vaak niet lukte, en altijd die vreselijke sigaret die uit hun mond stak. In deze tijd was er nog niks bekend over de dodelijkheid van dit kleine witte gevalletje, er waren nog niet eens filters, het is ook daarom dat ik je nu ga vertellen dat ik sigarretten gewoon vreselijk vond stinken. Maar blijkbaar was hier geen ontkomen aan. "Hoi" begon de jongen. Ik vroeg me af wat hij van me wilde "Hee.." Hij stak zijn hand uit, en niet wetend wat hij deed deinsde ik terug. "roken?" Opgelucht zag ik dat het een pakje malboro was dat hij voor m'n neus hield. "Nee" zei ik lichtjes verontwaardigd, te opgelucht om echt boos op hem te worden. "Ook goed" de jongen liep weg, en ging in een donker hoekje staan. Tot nu toe had ik me nog niet beseft hoe blij ik was geweest met dit gezelschap. Maar, nu ik hier zo alleen stond besefte ik me hoe donker en verlaten het hier was. "Hee! Hoe heet je?" Voor ik het besefte had ik de jongen terug geroepen. Nou ja, alles beter dan niks toch? "Gaat je niks aan!" Was alles wat ik terug kreeg. Ik vertelde hem dat ik het wel zou raden. Wat me overigens nooit gelukt is. Ik noem hem nu nog steeds kakkerlak, naar zijn bijnaam. Die nacht.....
Net zo onverwachts als de helderheid van de vrouw gekomen was was ze ook weer verdwenen. Ik moest bij haar blijven zolang ze helder was. Niet dat ik dit niet wilde hoor, maar ik had gewoon ook de orders gekregen. Aangezien ze alleen tegen mij praatte. Waarom? Dat weet ik ook niet. Ze kon het toch niet weten? Of wel? Ineens voelde ik mijn mobiel trillen. En zag het tekentje van een sms verschijnen.
Ellis! Macie heeft gebeld. Ze klonk nogal paniekerig. Kun je aub even naar haar bellen? Macie mijn beste vriendin had vaak problemen met haar stiefvader. Ze woont bij hem, maar dat is dan ook alles wat ze met elkaar gemeen hebben. Een paar maanden geleden had hij haar voor het eerst geslagen. Haar moeder was de stad uit, naar een congres over de geneeskundige werking van zuurstokjes, en Macie kwam 2 minuten te laat thuis. Wat kwam doordat ze eerst de hond van de buren van straat had gehaalt. Het strijdluchtige fokje met zijn roze bontjasje kroop vaak onder het hek door om de buurt te gaan verkennen, en vaak waren de buren, mnr. en mvr. Treppes, ze hierna voor dagen kwijt. Mevrouw Treppes verzonk dan in een diepe depressie, waarbij haar enige bezigheid het maken van allerlei kleine roze dingetjes was, om haar hondje poppy aan te geven asl ze weer terug kwam. Toen Macie dit als argument opgaf werd haar stiefvader alleen nog kwader. En toen Macie het verhaal later aan haar moeder vertelde, verklaarde deze haar voor gek. Waarom zou ze ook, die twee waren net een stel verliefde tieners. Constant naar elkaar kijken, met zo'n blik in hun ogen waarvan ik dacht dat alleen puppy's ze aan konden wenden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.