FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 8: Keep forgetting to forget about you

I remember every word that you said. It all just keeps spinning around in my head.

Vrijdag was weer een betere dag. Ik voelde binnenin me, aan mijn hart, dat ik me weer wat beter voelde dan gisteren. Vandaag zou ik niet wenen, nee. Ik voelde het, vandaag was ik sterk.
Maar hoewel ik sterk was, jij bleef door mijn hoofd spoken. Er waren momenten waarop ik heel even helemaal niet aan je dacht, dat heel even mijn volle aandacht naar iets totaal anders ging, maar die momenten waren zeldzaam en duurden meestal niet lang.
Ik werd op de één of andere manier altijd weer herinnerd aan wat er gebeurd was, aan jou. Ik miste je nog steeds enorm en ik wou je nog steeds terug. Dat zou ik nog wel een tijdje willen. Maar ik kon me dus niet echt lang ergens op concentreren zonder dat jij in mijn gedachten sprong. Dan kwamen herinneringen boven. Herinneringen over het hele begin, of net het allerlaatste. Herinneringen aan gesprekken, gevoelens, en momenten. Allemaal wel mooie herinneringen (behalve mijn laatste herinnering aan jou dan), allemaal herinneringen die me lieten zien hoe gelukkig ik was geweest en die er voor zorgden dat ik je nog meer miste.
Een hele dag door zag ik je gezicht voor mijn ogen, kon ik gesprekken van ons horen in mijn hoofd. Ik kon me alles herinneren wat je ooit tegen me had gezegd, ik vroeg me af of jij ook nog wist wat ik ooit allemaal aan jou verteld had.
Wat ik wel meermaals hoorden echoën in mijn hoofd was dat je zei dat me super graag zag, dat je zei dat je me nooit meer kwijt wou. Het was niet leuk om erover na te denken. Ik snapte niet waarom je had gezegd dat je me nooit meer kwijt wou en het dan toch had uitgemaakt. Natuurlijk wist ik ook wel dat je het meende op het moment dat je het zei, maar waar gaat de betekenis van woorden naartoe als we weten dat ze op een dag toch niets meer betekenen.
Wat heeft het nog voor zin om te zeggen dat je iemand voor altijd graag zal zien, om te zeggen dat je die persoon nooit meer kwijt wilt en dat je wilt dat jullie voor altijd samen zouden blijven, als je een paar uur later beseft dat je die dingen eigenlijk niet zeker kan weten? Die woorden die zoveel betekenen op het moment dat je ze zegt, maar waarvan de betekenis ervan vervaagt wanneer je beseft dat je dingen zegt waarvan je eigenlijk nooit zeker kan zijn.
Ja, ik vroeg me af waarom mensen in het algemeen zo’n dingen tegen elkaar zeiden. Ik vond het altijd zo fantastisch en lief als je zei dat je me nooit meer kwijt wou, dat ik nooit meer mocht weggaan, maar nu doen die woorden gewoon pijn. Nu lijkt het alsof die woorden nooit zoveel betekend hebben zoals ze toen deden.
De gedachten aan die keren dat je al die lieve dingen zei, duwde ik dus maar weg. Ik mocht daar niet aan denken, dat was gewoon beter. Je had die dingen gemeend, dat wist ik wel, maar ik wou dat je ze nu opnieuw zou zeggen.
Voor vanavond had ik alleszins toch een vooruitzicht. Ik had dansles en zou me moeten concentreren op de dans in plaats van op jou. Dat we normaal elke vrijdag na die dansles samen iets deden, probeerde ik te vergeten. Er zouden veel vrije avonden komen waarop ik nu alleen thuis zou zitten en normaal in jou gezelschap zou zijn. Ik moest er gewoon mee leren leven. Ik moest er gewoon weer aan wennen om zoveel vrije tijd te hebben en die met andere dingen te moeten vullen.

Voor mijn zeventiende verjaardag zou ik een feestje doen. Oké, een feestje is een groot woord. We zouden gewoon met vrienden thuis wat drankspelletjes spelen en lekker zot gaan doen in het park waarnaast ik woonde.
Ik was al een hele dag naar die avond aan het uitkijken en om vijf uur vertrok ik samen met Hanne in volle vaart naar de winkel. We hadden chips, nootjes, cola, Fanta, bier (veel bier) en Kriek nodig. We haasten ons zodat we om zes uur alweer thuis waren, want dan zou jij komen. Ook daar was ik al een hele dag naar aan het uit te kijken.
En daar was je dan. Om zes uur deed ik de voordeur open en werd ik begroet met een knuffel en een lange, liefdevolle kus.
‘Je ruikt goed,’ zei ik lachend toen je me weer losliet.
‘Parfum van Ferrari,’ antwoordde je. Normaal gezien deed je geen parfum op. Gewoon deodorant en dat was voor mij altijd genoeg, maar je rook echt goed die avond. Het was fijn om te weten dat je het had opgedaan voor mij, voor mijn feestje.
Samen met Hanne, mijn ouders en mijn broertje aten we die avond stoofvlees met frietjes. Het was de eerste keer dat je bleef eten en in jouw plaats zou ik vrij zenuwachtig geweest zijn, maar voor jou leek het allemaal geen probleem. Je kon goed om met mijn ouders, mijn broer en mijn beste vriendin. Wat kon ik meer vragen?
Tegen half acht kwamen ook Sien en Geoffrey aan en even later kwamen nog twee andere vriendinnen van me aanbellen. Er werd eerst een beetje gepraat, gelachen en vooral gesnoept van de chips en de nootjes. Ik zat op jouw schoot terwijl we allemaal wat door elkaar praatte. Ik probeerde mijn aandacht te verdelen tussen jou en al de rest en vond dat het redelijk goed werkte.
Ik was zo gelukkig die avond… jij was bij me en al mijn beste vrienden ook. Een betere avond was er toch niet? Daarbij had ik het echt naar mijn zin en jullie allemaal ook, dus was de avond al geslaagd voordat hij echt begonnen was.
Toen ik daar op je schoot zat en je mijn hand vasthield werd de eerste foto van ons getrokken. We hadden nog geen foto van ons samen, geen idee hoe het kwam. Er nooit aan gedacht om er één te trekken, maar toen moest het er natuurlijk van komen. Ik wou niet in de lens kijken dus keken we in elkaars ogen. Ik zou voor altijd in die ogen kunnen blijven kijken hebben. Het werd een mooie foto die een mooi moment had vastgelegd en ik hoopte dat er nog veel foto’s van ons twee zouden volgen, dat er nog veel van die fijne momenten zouden komen.
Tegen een uur of negen vertrokken we naar het park waar een heleboel zotte spelletjes volgden met een heleboel slokjes die we moesten nemen van het bierflesje. Het was dolle pret en we lagen meerdere keren in een deuk bij de grappige spelletjes die Hanne verzonnen had.
En daar in het donker van het park, maar in het licht van een lantaarnpaal werd nog een foto van ons genomen. Eentje waar ik tussen je benen zat en jij me lekker dicht tegen je aantrok.
Ik wou dat je me nooit meer had laten gaan.
Ook wanneer we (vuil) weer thuiskwamen, bleef het dikke pret. We speelde het ene drankspelletje na het andere en het bleef me erg goed lukken om niet alleen jou, maar ook de anderen voldoende aandacht te geven.
Toen we allemaal doodmoe waren tegen drie uur ‘s nachts en besloten om te gaan slapen, lag je rechts van me en Hanne links van me. Ik viel met mijn arm rond je heen in slaap en werd de volgende morgen lekker tegen je aangedrukt wakker. Jij was niet zo goed in opstaan en wanneer de wekker af liep kroop je dichter tegen me aan en nestelde je tegen me zoals ik normaal bij jou deed. Het was zo fijn om je arm om me heen geslagen te voelen, om te voelen hoe je je lekker dicht tegen me aantrok. En blijkbaar lag jij ook echt goed, want je viel weer als een blok in slaap.
Maar het nadeel aan feestjes is dat het op een bepaald moment gedaan is. Dan vertrekt iedereen weer naar huis en blijf je alleen achter terwijl je plots de drukte om je heen mist. Ja, wanneer iedereen tegen elf uur weg was, miste ik jullie. Allemaal, stuk voor stuk. Maar het was erg leuk geweest en morgen zou ik jou alleszins alweer zien. Die zekerheid was er, ik zou je binnen de 24 uur weer zien en die zekerheid was genoeg. Ik vond het nooit leuk wanneer je moest vertrekken, maar ik wist dat ik je altijd weer zou zien. Zo snel mogelijk zou je weer bij me zijn.
Dat was genoeg om je te kunnen zien vertrekken, om je te laten gaan. Je zou terug komen.

Het dansen had inderdaad mijn gedachten even kunnen verzetten, maar de dansles duurde amper een uurtje. Daarna was het weer aan mij om iets anders te vinden waar ik me op kon concentreren.
Er was niets op tv en de gedachte dat we vorige week op dit moment samen waren, dat we samen in de cinema zaten en dat ik nog niet wist dat je een paar uur later in het holst van de nacht zou vertrekken, deed pijn.
Liefde was zo ingewikkeld. Als je jong bent, lijkt alles zo eenvoudig. Je ziet iemand graag of niet, je bent verliefd of niet. De wereld is zoveel eenvoudiger, je hebt nog zoveel minder zorgen en je kan gewoon genieten van het kind zijn, maar vandaag was alles niet meer zo eenvoudig. Nee, vanaf vorige week was alles ingewikkeld en pijnlijk geworden. Het was vreemd hoe een, eigenlijk eenvoudig en mooi begrip, als liefde zo moeilijk kon worden door omstandigheden. En het was nog vreemder hoe alles op een paar minuten kon veranderen, op een paar seconden zelfs. Op een paar seconden was mijn hele wereld ingestort omdat jij eruit stapte. Nu was het aan mij om die wereld terug op te bouwen. Ik wou dat het zou lukken, het moest lukken, het zou lukken. Op een dag.

Reacties: