FanFic.nl

Nothing is what it seems

8.

Ik weet best wel dat dat medaillon een soort omkoopmiddel was, maar ach, ik kan best emotioneel zijn. Lach niet!
Dankzij Nick - of misschien ook niet - heb ik de moed hervonden om verder te gaan met ons plan. Straks is het zover. Dan moet ik opnieuw het podium op. Alles hangt af van dit. Vorige keer werd er gefluisterd dat bij deze ronde de jongens zelf aanwezig zouden zijn. En dat de overblijvers dus de ultieme kans krijgen om indruk te maken. Jippie. Druipt het sarcasme van je scherm? Net goed!

Samen met 24 anderen zit ik in een te krappe ruimte voor al die zenuwen. Dit is zelfs niet houdbaar. Een geur van zweet en deodorant vult de ruimte en slaat in je neus, het is om ongezond van te worden. Arne was een beetje te laat en zit dus niet te dicht in mijn buurt. Zijn zenuwen kan ik missen als de pest en de aandacht die wij twee krijgen ook. Straks wordt er nog verteld dat we homo’s zijn of zo. Dat wil ik Nick niet nog is aandoen. Die laatste keer in de winkel was blijkbaar al erg genoeg.
Er is blijkbaar een selectie vooraf gemaakt. Aangezien sommigen in een groepje mogen gaan en anderen alleen. Alsof ze willen vergelijken.
Als de stoel naast mij vrijkomt duurt het amper 2 seconden vooraleer Arne naast mij komt zitten. Hij slaat vriendschappelijk op mijn schouder en ik moet me inhouden om niet te zeggen dat dat verdomme pijn doet. Een lichte grijns verlaat mijn mond terwijl hij begint aan zijn praatwaterval. Dit gaat nog aan lange namiddag worden.
Ik zou zo, echt zo, graag mijn hand voor zijn mond slaan en in zijn oor fluisteren dat er wat te gebeuren staat als hij niet stopt met opsommen hoe geil zijn vriendin wel niet is. Dat soort dingen hoef ik écht niet te weten! Maar, ik hou me in. Nick zou hier nog gezellig mee meedoen ook, dus ik gedraag me.
“Goed, ik zou graag volgende personen meedoen, Nick Aerden en-“ Arne slaat weer op mijn schouder. Een licht gemompel verlaat mijn mond maar hij lijkt het gelukkig niet te horen. “Arne,”� ze mompelt zijn achternaam. Geloof me, die is gewoon niet uit te spreken. Hij grijnst gewoon en zet zich recht. Het gaat nu tussen ons, dat is het enige wat telt.
In de hal wordt niets uitgelegd, niets gezegd. Één of andere bodyguard duwt ons een deur door, waardoor we nu blijkbaar in de coulissen van de zaal staan. Twee mannen wenken ons. Ieder krijgt zijn drumstokken en wordt naar een tafel geleidt aan de zijkant van het podium. In het midden staan op kleine verhogen twee drumstellen. Ze blinken in het licht van de spots. Het zijn duidelijk Tama’s. Goeie keuze en Sofie zei dat Gustav meestal dat merk gebruikte.
We moeten beiden voor de tafel gaan staan en alles wat in onze zakken zit deponeren in doorzichtige bakken voor onze neus. Vorige keer was dit helemaal niet nodig dus ik ben er bijna zeker van dat de jongens nu in de zaal zitten. Na alles nagekeken te hebben doet hij het teken dat ik mijn sweater moet uitdoen. Ik zucht, schud mijn hoofd maar doe toch wat hij vraagt. Arne is blijkbaar ook niet blij met deze maatregel en doet er express wat langer over om zijn pull uit te trekken. Als hij omkijkt glijden zijn ogen meteen naar mijn tattoo. Een halve sleeve siert mijn rechterbovenarm. Nick heeft bijna dezelfde, buiten dat mijn naam erin verwerkt zit. En bij mij de zijne. Het zou niemand opvallen, alleen wij weten ervan. Hij grijnst en knipoogt, duidelijk onder de indruk.
Concentreer je Ellen, denk niet aan dat ontzettend gespierd bovenlijf voor je maar aan je auditie! Zou hij onder de zonnebank gaan? Ellen! Ja-aa!
“Neem jij de verste maar.”�, terwijl krijg ik een duw tegen mijn rug. Hmm? Wat? Oh ja, ik moet me inhouden om niet belachelijk te giechelen als Arne weer knipoogt. Hij wenst me succes, hij probeert niet in mijn broek te geraken. Correctie, in mijn broer zijn broek. Iew. Als ik dat luidop had gezegd, werd het waarschijnlijk gevolgd met, “Dat klonk beter in mijn hoofd.”�, en een schaterlach van Sofie, die het dan pas doorhad.
Bijna tegelijkertijd zetten we onze hoofdtelefoon op en wachten op de muziek. Hetzelfde principe als vorige keer. Alleen moeten we nu ieder een stuk apart en dan samen spelen. De intro van Limp Bizket - Fucked Up World vult mijn oren. Mijn licht gaat aan, wat wil zeggen dat ik moet beginnen. Arne zit gespannen te wachten en staart naar zijn drums terwijl hij zenuwachtig met zijn benen wiebelt. Ontspannen begin ik op het juiste moment met drummen. Als hij ziet dat ik lach en de tekst meezing zie ik hem ontspannen. Piece of cake. Denk ik…

Reacties: