Hoofdcategorieën
Home » Cinema Bizarre » Walking trough this World alone, makes me feel so miserable.. » I hope I’ll never see you again.. (#8)
Walking trough this World alone, makes me feel so miserable..
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
1 dec 2008 - 20:53
Aantal woorden:
582
Aantal reacties:
3
Aantal keer gelezen:
289
I hope I’ll never see you again.. (#8)
Aylin Pov;
Om drie uur bij de groenteboer dus..
Als ik weg wil moet ik vannacht gaan..
Dan zal ik dus weggaan bij mijn moeder, en alles hier achterlaten.
Ik zal alles hier laten, ook de klappen die ik elke dag krijg van mijn vader..
Ik wil het zo ook niet langer, ik weet dat ik hier weg moet, maar ik wil het niet..
Ik wil niet mijn ouders in de steek laten.
Maar ik zal wel moeten..
Ik sluit mijn computer af en ga naar mijn slaapkamer.
De bomen versperren mijn blik, dat ik wil richten op het oneindige.
Ik denk aan niks, terwijl mijn lichaam langzaam als uit zichzelf begint te bewegen.
Tranen rollen langs mijn wangen terwijl ik een tas pak en daar wat kleding in doe.
Ik wil dit niet..
Maar ik wil dit heel graag..
Mijn tas leg ik onder mijn bed, zodat mijn vader die niet kan zien, en ik ga achter mijn bureau zitten.
Met trillende handen pak ik een pen en een klein roze papiertje.
Hoi pap en mam.
Ik ben hier niet meer, maar dat zullen jullie al wel gemerkt hebben.
Ik ben weggegaan, en ik wil niet dat jullie me komen zoeken.
Ik kom niet meer terug, nooit meer.
Jullie hebben me pijn gedaan, en ik hoop dat ik nu jullie pijn doe.
Huil en heb verdriet.
Want ik ben niet langer jullie dochter meer.
Maybe I’ll see you in heaven, but I don’t think you to will go to heaven.
You’ve made my live miserable, and now I’m gone.
Bye,
Aylin.
Ik leg de pen weg en staar naar wat ik net op heb geschreven.
Ik lees het nog eens, want wat ik heb opgeschreven weet ik niet eens.
Wat er staat is waar, het is bot, maar waar.
Zonder mij zal hun leven vast beter worden, dus dat ze me niet moeten zoeken is eigenlijk onnodig, maar ik besluit er niks meer aan te veranderen.
Ik kijk op de klok en zie dat het al laat is.
Beneden zullen ze vast al wel gegeten hebben, dus ik krijg vast weer niks.
Dan maar naar bed.
Ik verstop het briefje in de tas en trek mijn nachtpon over mijn andere kleding aan, dat valt niet echt op..
Ik sluit de gordijnen en ga in bed liggen.
Lang staar ik naar het plafond, denk ik aan hoe het zou zijn.
Zonder huis. Zonder ouders. Zonder geld.
Ik hoor mijn ouders naar bed gaan, deuren dichtslaan.
En dan lange tijd helemaal niks meer.
Zachte snurk geluidjes komen uit de kamer van mijn ouders.
Dat zal moeder wel zijn..
Daar zal je het weer hebben.
Het kraken van de vloer in de gang, het piepen van mijn slaapkamer deur die word geopend en dan een dreun die weergalmt door mijn hoofd.
Ik ga rechtop zitten en kijk in het gezicht van mijn vader.
Hij blijft me slaan, en ik voel een warm stroompje uit mijn lip komen.
Ik blijf naar hem kijken, tot hij stopt en mijn kamer uitloopt.
Ik blijf nog even liggen, en om half drie ga ik mijn bed uit.
Mijn nachtpon leg ik op mijn bed en ik haal het briefje uit de tas.
“Dag mam en pap..” Zeg ik, ik ga mijn kamer uit en loop de trap af.
Het briefje had ik al op mijn kussen neer gelegd.
Ik pak de deurklink vast en open de deur.
Nu sta ik buiten, de enige weg terug is de deur achter me, de deur die ik nu langzaam sluit.
Ik draai me om, en hoor hoe de deur in het slot valt.
“Dag huis..”
Als ik weg wil moet ik vannacht gaan..
Dan zal ik dus weggaan bij mijn moeder, en alles hier achterlaten.
Ik zal alles hier laten, ook de klappen die ik elke dag krijg van mijn vader..
Ik wil het zo ook niet langer, ik weet dat ik hier weg moet, maar ik wil het niet..
Ik wil niet mijn ouders in de steek laten.
Maar ik zal wel moeten..
Ik sluit mijn computer af en ga naar mijn slaapkamer.
De bomen versperren mijn blik, dat ik wil richten op het oneindige.
Ik denk aan niks, terwijl mijn lichaam langzaam als uit zichzelf begint te bewegen.
Tranen rollen langs mijn wangen terwijl ik een tas pak en daar wat kleding in doe.
Ik wil dit niet..
Maar ik wil dit heel graag..
Mijn tas leg ik onder mijn bed, zodat mijn vader die niet kan zien, en ik ga achter mijn bureau zitten.
Met trillende handen pak ik een pen en een klein roze papiertje.
Hoi pap en mam.
Ik ben hier niet meer, maar dat zullen jullie al wel gemerkt hebben.
Ik ben weggegaan, en ik wil niet dat jullie me komen zoeken.
Ik kom niet meer terug, nooit meer.
Jullie hebben me pijn gedaan, en ik hoop dat ik nu jullie pijn doe.
Huil en heb verdriet.
Want ik ben niet langer jullie dochter meer.
Maybe I’ll see you in heaven, but I don’t think you to will go to heaven.
You’ve made my live miserable, and now I’m gone.
Bye,
Aylin.
Ik leg de pen weg en staar naar wat ik net op heb geschreven.
Ik lees het nog eens, want wat ik heb opgeschreven weet ik niet eens.
Wat er staat is waar, het is bot, maar waar.
Zonder mij zal hun leven vast beter worden, dus dat ze me niet moeten zoeken is eigenlijk onnodig, maar ik besluit er niks meer aan te veranderen.
Ik kijk op de klok en zie dat het al laat is.
Beneden zullen ze vast al wel gegeten hebben, dus ik krijg vast weer niks.
Dan maar naar bed.
Ik verstop het briefje in de tas en trek mijn nachtpon over mijn andere kleding aan, dat valt niet echt op..
Ik sluit de gordijnen en ga in bed liggen.
Lang staar ik naar het plafond, denk ik aan hoe het zou zijn.
Zonder huis. Zonder ouders. Zonder geld.
Ik hoor mijn ouders naar bed gaan, deuren dichtslaan.
En dan lange tijd helemaal niks meer.
Zachte snurk geluidjes komen uit de kamer van mijn ouders.
Dat zal moeder wel zijn..
Daar zal je het weer hebben.
Het kraken van de vloer in de gang, het piepen van mijn slaapkamer deur die word geopend en dan een dreun die weergalmt door mijn hoofd.
Ik ga rechtop zitten en kijk in het gezicht van mijn vader.
Hij blijft me slaan, en ik voel een warm stroompje uit mijn lip komen.
Ik blijf naar hem kijken, tot hij stopt en mijn kamer uitloopt.
Ik blijf nog even liggen, en om half drie ga ik mijn bed uit.
Mijn nachtpon leg ik op mijn bed en ik haal het briefje uit de tas.
“Dag mam en pap..” Zeg ik, ik ga mijn kamer uit en loop de trap af.
Het briefje had ik al op mijn kussen neer gelegd.
Ik pak de deurklink vast en open de deur.
Nu sta ik buiten, de enige weg terug is de deur achter me, de deur die ik nu langzaam sluit.
Ik draai me om, en hoor hoe de deur in het slot valt.
“Dag huis..”
Reacties:
verder !
xx