FanFic.nl

Pokémon Battle Realms - Torn Islands Adventure

Hoofdstuk 11 De puzzelstukjes vallen in elkaar [DEEL 1]

Deel 1 Evacuatie

“Aipom!”� Riep Jos geschrokken. Hij rende het speelveld op, zijn schoenen zaten vol met zand. Hij pakte Aipom op.
“Je hebt meer dan je best gedaan.”� Zei Jos die Aipom knuffelde. Het publiek was stil, en vlak daarna barste de bom, heel het stadion riep hun namen, Jos en Ryan.
Ryan pakte Hitmontop op en kwam naar Jos toe.
“Je hebt het goed gedaan Aipom.”� Zei hij tegen Aipom. “Hitmontop was in het voordeel, maar je had ons bijna verslagen, je bent een super pokémon.”�
Aipom opende zijn ogen en pakte zijn hand met zijn staart.
“Ryan.”� Zei de scheidsrechter.
“Ik kom!”� zei Ryan opgewekt. “Succes verder Jos, ik zie je bij de Gold League.”� Hij knipoogde.
“Dankje, als jij de finale niet wint weet ik het ook niet meer.”� Zei Jos met een glimlach. Met opgeheven hoofd verliet hij het stadion. Buiten bij de trainersuitgang stond Sandy te wachten. Ze kuste hem en gaf Aipom een knuffel. “Je deed alles wat je kon.”� Zei ze. “Hij was gewoon beter, jammer maar helaas.”�
“Klopt, ik heb nog een hoop te leren.”� Zei Jos. “Maar ik voel me niet rot, dit is een goed leermoment.”� Jos liep langs haar naar het verblijf. Sandy en haar rode Aipom stonden hem na te kijken. “Hij heeft toch wel hersens in zijn hoofd Aipom.”� Lachte ze. Haar Aipom lachte op haar eigen manier mee.
“Kom op, we gaan voedsel inslaan en dan gaan we naar huis.”� Zei ze. Sandy ging naar de supermarkt, Jos was op weg om zijn tassen in te pakken. Hij kwam in de hal langs het info bord. Hij was nieuwsgierig tegen wie Ryan moest in de volgende ronde.
“Hmm, Jenny. Nee, die ken ik niet.”� Zei hij. Hij ging naar zijn kamer om zijn tassen in te pakken. Sandy kwam niet veel later meehelpen.
“We moeten alleen het voedsel nog inpakken, en dan gaan we.”� Zei Jos opgelucht. Hij viel achterover op het tweepersoonsbed.
“Ik ben moe!”� zei hij.
“Snap ik, ik doe de laatste tas wel.”� Bood Sandy aan. Jos viel nog net niet in slaap, maar dat zou veranderen.
“Klaar!”� zei Sandy blij. Op het moment dat ze het zei volgde er een oorverdovende knal!
“Shit, wat is dit?”� Riep Jos geschrokken. Hij hoorde nog meer harde geluiden en geschreeuw.
Ze pakte hun spullen en rende de trappen af. Onderweg hoorden ze verschillende dingen over de vulkaan, maar is dat waar?
Ze stormde door de voordeuren, het was nog steeds ochtend, maar het leek of iedereen naar een wedstrijd ging kijken. Heel het plein was vol met mensen. Jos keek naar het zuiden en schrok.
“Het is waar!”� Riep Jos. Sandy zag het ook. Er kwam een enorme rookwolk uit de vulkaan.
“Wat doen we?”� Riep Sandy.
“Rennen, we moeten hier weg!”� Riep Jos. Zij waren niet de enige die dat dachten, iedereen wilde weg. De mensen mochten weg, alleen als je niet meer meedoet in het toernooi, de rest moet geëvacueerd worden met iedereen die nog wel meedoet. Dat stond op de informatie borden.
Na een hoop geduw en getrek kwamen ze bij de ingang, maar hij was helemaal verstopt door de hoeveelheid mensen die werden gecontroleerd (of ze mochten gaan of niet).
“Dan gaan we over de ingang!”� Riep Jos. De 2 Aipom klommen als eerst op het gebouwtje, Jos hielp Sandy erop. Ze sprongen er aan de andere kant vanaf en waren nu vrij om te gaan waar ze wilden.
“Kom mee.”� Zei Jos. “We moeten rennen. Charizard zou vervoer kunnen zijn, maar met deze toestand is hij te verward om dat te doen. Hij is bovendien pas net hersteld van de wedstrijd.”�
Op dat moment kwam er een heel leger van Blastoise aan, samen met de brandweer. Boven hun vloog Freya, de water/ice gymleader uit Flumen City, op een Pelliper. Om haar heen vlogen nog meer Pelliper, en op de grond had ze een heel leger aan ijs pokémon meegenomen.
“Goedemorgen Jos, mogen we er langs.”� Vroeg ze beleeft.
“Natuurlijk, schiet op, ik vertrouw die vulkaan niet.”� Zei Jos.
Het blus en bevries leger trok verder, Jos en Sandy rende ook door.
Ze hoorden opnieuw een explosie, maar ook deze keer kwam er alleen zwarte rook uit de vulkaan.
“Ze mogen wel opschieten.”� Zei Sandy bang. “Straks barst hij uit!”�
“Rustig maar, het komt goed!”� Zei Jos. Ze renden zo hard ze konden. En op een gegeven moment kwamen ze een stuk of 20 trucks tegen.
Agent Jenny stapte uit één van de trucks. “Hallo, spring achterop, we vertrekken.”� Zei ze. “We zijn gelukkig op tijd gewaarschuwd, anders had dit vreselijk kunnen aflopen.”�
“En de stad, hoe is het daarmee?”� Vroeg Sandy.
“Daar kom je zo wel achter.”� Antwoordde Jenny. Jos en Sandy sprongen in de truck waar ze naast stonden, naast hun zaten nog meer bange mensen. De laadruimte was groot genoeg om veel mensen mee te nemen. Ze reden langs Atorn City-North. Langs de kant van de stad stonden posten met water en ijs pokémon opgesteld. Achter hun was een kanaal gegraven om eventuele lava af te remmen.
“Ik snap het al.”� Mompelde Sandy. Ze kroop tegen Jos aan, want het was erg koud zo met de grote deur aan de achterkant van de truck open. Ze zaten ook net bij de opening.
Jos troostte Sandy een beetje, het was erg romantisch, maar genoeg tijd om daar aan te denken hadden ze niet. Agent Jenny deed het raampje open dat tussen de laadruimte en het passagiersgedeelte in zat en zei: “We rijden naar de haven, vanuit daar worden jullie geëvacueerd naar de andere eilanden. We brengen jullie niet terug naar het vaste land, omdat hier veel meer inwoners zitten van de eilanden zou dat niet correct zijn.”� Haar woorden waren duidelijk, ze waren in ieder geval veilig nu. Ze reden een stuk langs de zee. Sandy zag een hele hoop boten varen. Eentje had het logo van de Torn League.
“Dat moet een boot zijn met deelnemers, gelukkig zijn ze weggekomen.”� Zei Sandy opgelucht. En dat was terecht, want er volgde een nieuwe explosie, en dit keer was er lava!
“Laten we hopen dat Freya en de brandweer de stroom kunnen afremmen of stoppen, en bovendien het overleven.”� Zei Jos hoopvol. De truck stopte, ze waren bij de haven. Er lagen 6 schepen te wachten op hun komst.
“Houd goed mijn hand vast Sandy.”� Zei Jos gespannen. Iedereen stapte uit de trucks, ze zagen dat er een eind verderop nog meer trucks stonden.
Jos en Sandy gingen aan boord van een willekeurig schip.
“Goedemorgen mensen, kom snel aan boord we vertrekken over 5 minuten.”� Zei een matroos die bij de loopbrug naar het schip stond. Ze haastten zich het schip op, en gingen in een cafeetje zitten.
“Wat een dag!”� Zei Jos op een toon die ik niet zo goed kan beschrijven.
“Jos?”� Er kwam een groepje mensen aan. O jee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.