FanFic.nl

Vrienden? <-- cyclus 1 afgerond

19

Bill:
Ik had echt geen flauw idee wat er met me was. Ik voelde me verdrietig… ja en meer wist ik niet! Gefrustreerd liep ik rond in onze slaapkamer. Normaal had ik nooit moeite met het uiten van mezelf, maar nu leek het wel onmogelijk! Die Mark had bij Milou staan dansen. Te dichtbij naar mijn mening. Niet veel later was Milou weg gelopen en Mark had haar gevolgd. Vanaf mijn plaats kon ik niets anders doen dan blijven zingen en de mensen vermaken. Ik zag haar uiteindelijk helemaal achter in de serre aan de bar zitten. Vanaf de plek waar ik stond zag ik wat heftige bewegingen en Milou die weer naar de menigte beende. Mark bleef zitten. Dit zorgde voor een opluchting, maar tegelijkertijd zat het me dwars dat ik nu niet naar Milou toe kon lopen. Ik besloot in een opkomende vlaag het laatste nummer voor haar te zingen om toch mijn steun vanaf hier aan haar te willen geven. Ik zag een verlegen glimlach en een blozend gezicht terwijl ze mee bewoog op de muziek en de tekst mee zong. Op de terugweg had Tom haar op zijn schoot getrokken. Eigenlijk had ik haar op mijn schoot willen trekken. Waarom was ik altijd te traag met zulke dingen?

Uiteindelijk ging ik aan mijn bureau zitten en pakte een aantal vellen papier. Misschien zou ik met wat schrijven meer ontspannen. Over een uurtje zou Tom wel komen kijken. Hij hield zich meestal een tijdje gedeisd als ik zulke buien had en dat waardeerde ik van hem. Hij wist dat ik eerst even tijd voor mezelf nodig had.

Jawel hoor. Na ongeveer anderhalf uur werd er op de deur geklopt. Ik hoorde de deur open gaan en iemand naar binnen stappen. Of eigenlijk waren het twee personen. Ik hoorde wat geschuif van stoelen en even later gingen Tom en Milou aan weerskanten van mij zitten. Milou pakte een leeg vel en Tom volgde haar voorbeeld. Ze gingen gewoon stil zitten tekenen. De stilte was heerlijk. Het was niet een gespannen stilte maar een die heerlijk was, die je rust gaf en kalmte. Ik weet niet eens tot hoelang we zo hebben gezeten maar de stilte werd uiteindelijk verstoord door de maag van Tom.
‘oeps… sorry. Dat gebeurt als je de lunch overslaat.’ Ik kon weer een glimlach op mijn gezicht krijgen.
‘jij hebt altijd honger Kaulitz! Ook al eet je zes maaltijden op een dag dan heb je nog honger!’ Tom kon er om lachen en gaf me een vriendelijke stomp tegen mijn bovenarm.
‘welkom terug Billie! Ik begon je humor al te missen!’ we moesten nu allemaal wat lachen. Mijn nare gedachtes waren al meer naar het achterste deel van mijn hersenen verschoven en ik zuchtte opgelucht.
‘hij is maar drie uurtjes boven geweest hoor!’ zei Milou. Drie uur? Zat ik al drie uur op mijn kamer? Logisch dat we honger hadden gekregen.
‘nou dat word dus even iets snel klaarmaken. Tosti’s of zo?’ zie Milou en ik knikte.
‘ja is goed.’ We stonden dus op van mijn bureau en liepen naar beneden.
‘is het hier koud of ligt dat aan mij?’ vroeg Milou. ‘hmmm tja, het is ook al flink koud buiten. Winter is echt aangebroken.’ Antwoordde Tom.

Het was nu al weer tien uur en we zaten met zijn drieën rond de koffietafel. Tom zat een actie film te kijken en Milou en ik zaten op het vloerkleed voor de bank. Ik keek maar wat voor me uit en Milou keek de hele tijd naar buiten. ‘sneeuw!’ riep ze opeens. Ze sprong op en rende naar het raam. Ik was even overdonderd door haar plotselinge uitbundigheid, maar liep daarna naar haar toe.
‘Tom, snel, kom kijken!’ riep ik en Tom zette de tv uit en kwam ook naar het raam.
Witte dikke vlokken dwarrelde vanuit de hemel neer en bedekte de grond met een dun wit laagje.
‘hopelijk zal het genoeg blijven vriezen. Dan hebben we morgen een pak sneeuw in de tuin.’ Zei Tom.
‘ja dan kunnen we misschien een sneeuwpop maken.’ glunderde Milou die met glinsterende ogen naar buiten keek.
‘tja, ik denk dat we dan beter kunnen gaan slapen, want als we hier blijven wachten zal het morgen minder spectaculair zijn.’ Zei ik. Tom stond al uitgebreid te geeuwen.
‘oké, ik ben niet moe maar Bill zal wel gelijk hebben.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘pfff niet moe hé?’ zei ik. Tom haalde grijnzend zijn schouders op en liep naar de trap.
‘jullie willen wel alles even afsluiten hé?’ zei hij en daarna verdween hij de trap op.
‘luiwammes!’ brulde ik hem nog na, maar ik kreeg alleen een hard gelach terug. Milou deed de sloten van de deuren vast en ik sloot de gordijnen. De borden werden naar het aanrecht gebracht en de laatste troepjes werden even opgeruimd.
‘dat is klaar.’ Zei Milou. Ik knikte en we plofte nog even op de bank.
‘is alles weer goed?’ vroeg ze plots. Haar ogen keken me bezorgd aan.
‘wat bedoel je?’ vroeg ik.
‘vanmiddag was je zo… zo… ik weet niet hoe je het kunt noemen… ' Ik pakte voorzichtig haar hand.
‘ja alles is goed hoor. Ook ik heb zo mijn ups en downs. Dat kan gewoon. Ik was alleen bezorgd tijdens het optreden. Wat was dat met Mark?’ ze keek even ongemakkelijk.
‘Het is niets om je zorgen over te maken.’ Zei ze.
‘Mark deed moeilijk. Eerst beledigde hij jullie en vervolgens wilde hij met mij aanpappen. Meer niet.’ Ik voelde een steek.
‘en toen? Hij heeft je toch niets gedaan hoop ik? Ik kon het niet zien vanaf het podium.'
'Nee rustig maar. Ik heb gezegd dat ik al met een heel lief persoon heb en dat hij maar beter kon oprotten.’ Ik zuchtte. Het vleugje angst wat ik had vloeide weg. Milou draaide mijn hoofd naar zich toe.
'Ik kan mezelf goed redden. Dat weet je toch?' Ik knikte en keek haar aan.
'Mooi. Maak je dan ook geen zorgen.' Ze boog zich wat naar voren en ik ving haar lippen op met de mijne. Dit was pas onze tweede kus. We verbraken onze lippen en keken elkaar blozend aan. Ik boog me deze keer naar voren en nu werden mijn lippen ontvangen. Voorzichtig likte ik met mijn tong langs haar lippen en even voelde ik weerstand. Haar lippen gingen uiteen en we raakte verstrengeld in een zoen.
Dit was zo veel beter dan mijn ervaring met Tiffany. Waarschijnlijk had iedereen dat kunnen overtreffen, maar ik knielde in gedachte op mijn blote knieën neer en bedankte de goden dat het Milou was waarmee ik de slechte herinnering mocht vervangen voor een goede.
Haar armen hadden zich rond mijn nek gevouwen en mijn handen gingen langs haar rug.
Ik had geen besef van tijd, maar wat voor mij veel langer had mogen duren stopte onze zoen. Milou blies verwoed haar haar uit haar gezicht en ik duwde een pluk haar achter haar oor.
Ik pakte haar hand en stond op van de bank.
'Slaap tijd.' Fluisterde ik waarna ze op stond en giechelend achter me aan kwam. Ik hield me rustig, maar in mijn hoofd stond ik als een klein kindje in het rond te dansen en te springen. Dit kon ik met oprechtheid mijn eerste echte zoen noemen!

Milou:
‘Milou word wakker! Snel, kom kijken!’ ik werd zachtjes door elkaar geschud en opende mijn ogen.
‘wat is er?’ zei ik nog half slapend.
‘kom nou, er ligt sneeuw!’ zei Tom die hyperactief op het bed op en neer sprong.
‘hmmm hmmm.’ Zei ik en wilde al weer gaan liggen.
‘MILOU! Kom nou!’ nog steeds had ik geen zin om te reageren.
‘oké, dan zo maar. Milane!’ met dat laatste woord stoof ik overeind en drukte Tom op het bed neer. Hij moest hard lachen en keek mij met pretlichtjes in zijn ogen aan.
‘ik heet Milou.’ Zei ik woord voor woord tegen hem. Tom moest alleen maar meer lachen.
‘maakt dat wat uit. Ik moest je ergens mee uit bed krijgen.’ Zei hij. Ik gromde wat en liet zijn polsen los. Hij had ergens wel gelijk. Tom tikte op mijn neus en wees daarna naar het raam.
‘kom je nu wel kijken?’ zei hij.
‘vooruit dan maar.’ Zei ik en stapte in mijn sloffen.

‘wauw! Sneeuw!’ riep ik toen ik bijna met mijn neus tegen het glas aan zat. De wereld zag er zo anders uit ineens. Alles was bedekt met een mooie dikke laag wit. In sommige achtertuinen kon je voetsporen zien van mensen of dieren die door de achtertuinen hadden gelopen en hier en daar stond al een sneeuwpop.
‘Tom, kom snel mee!’ riep ik en trok Tom aan zijn shirt mee.
‘wa waarheen wil je gaan?’ vroeg hij.
‘naar buiten natuurlijk!’ riep ik vrolijk. Tom bleef abrupt staan waardoor ik bijna op mijn plaat ging.
‘ja echt niet dat jij in je pyjama naar buiten gaat! Eerst je omkleden ja!’ ik trok aan zijn mouw.
‘aaaa toe nou Tommie? Ik wil naar buiten! Omkleden kan straks wel, oké?’ maar Tom pakte mijn arm en trok me mee naar mijn tas.
‘kom op, niet zeuren. Ik wil niet dat je kou vat.’ Echt een typische zin voor een grote broer. Ik vond het wel schattig klinken, maar ik was ook pissig op dit moment. Ik wilde nu naar buiten! Tom bleef koppig voor me staan en versperde ook de weg naar de deur. Ik sloeg mijn armen over elkaar heen en trok een pruillipje.
‘het is moeilijk te weerstaan, maar ik blijf bij mijn punt.’ Zei Tom op plagende toon. Ik bleef zitten en Tom zuchtte. hij boog in mijn tas om kleding te zoeken voor mij.
‘Milou wat is dit voor een bende. Ik zie nergens een schone broek of iets in die trant.’ Ik keek hem verbaasd aan.
‘hoezo geen kleding in mijn tas?’ ik duwde hem opzij en zocht in mijn tas. Verrekt! Het was nog waar ook! Al mijn kleding was weg! Ik kieperde mijn tas om maar er zat niets in behalve wat gewone spullen maar geen kleding! Zelfs geen sok!
‘ja en nu? Nu kan ik me niet omkleden!’ zei ik. Tom fronste even en pakte toen mijn pols vast en trok me mee naar het eerste gedeelte van de kamer. Naar de kledingkasten van de jongens.
‘hier, trek dit maar even aan.’ Zei hij terwijl hij mij een van zijn shirts gaf en de broek die hij had gedragen op het schoolgala.
‘kan ik niet iets uit Bill’s kast pakken? Die heeft tenminste een smallere maat.’ vroeg ik, maar Tom schudde zijn hoofd.
‘de laatste keer dat ik wat uit zijn kast jatte, heb ik ongeveer een maand lang mijn zakgeld moeten inleveren. Dat riskeer ik niet nog eens.’ Ik keek hem even aan en pakte toen maar zijn kleding.

Ik was al wat blij dat ik een hemdje onder mijn pyjama droeg, want dat shirt van Tom was net een soort tentdoek om je heen. Het hield je absoluut niet warm. De broek kon ik omhoog houden met een riem uit mijn eigen tas. Ik pakte ook nog een enorm vest van Tom waar ik makkelijk in kon verdrinken en liep zo naar de badkamer om daar heel snel even mijn ochtendgewoontes te doen.
'Sneeuw!' Gilde ik nadat ik mijn gezicht had gewassen en de badkamer uit stormde. Tom holde joelend achter me aan de trap af.
‘goedemorgen jongens ik…’ verder kwam Bill niet met zijn woorden. We waren al naar buiten gerend terwijl we half onze schoenen aan probeerde te trekken. Tom had een voorsprong met zijn simpele instap gympen terwijl ik nog eerst helemaal de veters van mijn schoenen moest aansnoeren. Tom had daardoor dus makkelijk de tijd om een sneeuwbal te maken en die kreeg ik dan ook volop in mijn gezicht!
‘die krijg je terug!’ riep ik terwijl ik een hand vol sneeuw pakte. Een sneeuwballengevecht barstte lost tussen ons.

Bill:
Ik liep met een lege wasmand weer naar de woonkamer toen Milou en Tom langs me stormde. Ik wilde nog wat zeggen maar ver kwam ik daar niet mee. Ze stonden al buiten en waren bezig met een sneeuwballen gevecht. Ik stond even te kijken. Het zag er lief uit. Een broer en zus die elkaar bekogelde in de witte sneeuw.
‘jongens, er is thee. Komen jullie naar binnen?’ Ze keken op en vervolgens even naar elkaar. Daarna weer naar mij met grote grijzen op hun gezichten. ‘wat zijn jullie van plan? Ik vertrouw die blikken niet.’ Zei ik. Op hetzelfde moment stormde ze op mij af en peperde me in met sneeuw.
‘aaaah dat is koud!’

Na ongeveer een half uur in de sneeuw aangerommeld te hebben, liepen we weer naar binnen. Ik was helemaal doorweekt door de sneeuw en ook Tom en Milou zagen er niet bepaald droog meer uit.
‘ja en nu?’ vroeg Milou.
‘ik heb nu dus echt geen kleding meer en ik ga niet nog meer uit Tom’s kast halen. Bill, weet jij waar mijn kleding gebleven is?’ ik keek haar even aan en moest lachen.
‘In de wasmand?’ Zei ik terwijl ik naar de wasmand met schone was wees welke ik voor het sneeuwballen gevecht nog in mijn handen had gehad. Milou moest glimlachen en vloog me om de hals.
‘en waar heb ik deze plotselinge uitbarsting van energie en liefdadigheid aan verdient?’ vroeg ik verbaasd.
‘aan het feit dat je lief bent!’ zei ze terwijl ze me weer los liet.
‘maar eh… wat moet ik dan nu even aan?’ zei ze terwijl een kleine blos haar wangen kleurde.
‘ach je kan nog wel een T-shirt van mij lenen.’ Zei Tom.
‘of wacht! Pak anders maar een dekentje. Ik denk dat we zo toch wel weer naar buiten gaan. Dan leggen we deze kleding wel even over de verwarming zodat je die straks weer aan kunt.Nu eerst even thee drinken om weer door te warmen.’

Ik liep terug met een dienblad met drie mokken thee en een schaal met nootjes. We dronken onze thee en waren vrolijk aan het kletsen. Milou zat als een bolletje op de bank. Ze zat in alleen haar ondergoed en had het dekentje helemaal om zich heen gevouwen.
‘ik denk dat je kleding wel droog is.’ Zei ik na een half uurtje tegen Milou. Ze sprong op en trok mij overeind.
‘Mooi! Dan ga ik me even goed aan kleden dan kunnen we naar buiten!’ zei ze terwijl ze haar deken die ze om zich heen had aan mij gaf en naar de keuken rende waar ik haar kleding over de verwarming had neergelegd.

Eenmaal aangekleed liepen we naar buiten. Ik vond het fris, maar Tom en Milou bleken daar geen last van te hebben.
‘kom, we gaan een sneeuwpop maken!’ zei Milou.
‘zijn we daar niet iets te oud voor?’ klaagde Tom.
‘je bent nooit te oud om kind te zijn.’ Zei Milou met een vinger in de lucht. Ik moest lachen en Tom haalde zijn schouders op.
‘oké dan. Maar dan maken we wel een hele grote!’ en zo gingen we dus aan de slag met een grote sneeuwpop maken. Mensen moesten ons vast raar hebben aangekeken. Drie pubers die als kleine kleuters in de sneeuw speelde. Het maakte mij niet veel uit. Zolang wij maar konden doen wat we wilde was alles goed.

uiteindelijk was onze sneeuwpop klaar en doopte wij hem tot Meneer Strem de tweede, de betere variant van onze gymdocent. Voldaan gingen we weer naar binnen. Tom pakte zijn gitaar en plofte op de bank. Hij ging wat spelen terwijl ik mijn schrijfblok pakte en begon te schrijven. Milou ging zitten tekenen en zo vloog weer een simpele dag voorbij.

Reacties: