Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Sing it Out! » 23 Commotie.
Sing it Out!
23 Commotie.
Maart. drie maanden later…
Er werd geklopt. Merel was als eerste bij de deur en zwaaide ze uitbundig open. Aan de voetstappen te horen kwam hij binnen gewandeld. Op de achtergrond hoorde ik ze met Bill praten.
‘En, heb je al iets?’
‘Denk je dat ik haar verjaardag zou vergeten?’
‘Je weet maar nooit, jongens vergeten die dingen wel eens. Morgen is het al zover. Ik dacht, ik verwittig hem maar beter op tijd.’
‘Dan heb je duidelijk de verkeerde voor, ik vergeet zo’n dingen nooit. Kom je naar haar feestje?’
‘Denk je nu echt dat ik zoiets zou willen missen?’
Ik glimlachte voor de spiegel, die twee hebben echt geen goed beeld van elkaar. Vanuit de badkamer hinkte ik de kamer binnen. Rondslingerende rommel is niet altijd even evident, dat werd me nogmaals duidelijk toen ik over een boek struikelde en met een harde knal tegen de grond smakte.
‘Ook goedemorgen schoonheid. Jij bent er duidelijk klaar voor zie ik.’ Ze deden echt wel hun best om niet te lachen. Nu Bill recht voor me stond en zijn hand aanbood, leek het nog veel gíªnanter. Hij greep me bij mijn armen en trok me weer recht. Ik wreef over mijn kloppende knie die grotendeels de val had opgevangen.
‘Moet ik er een kusje op geven?’ Hij behandelde me echt als een klein kind. Ik gaf hem een duwtje en daarna trok ik hem mee naar buiten.
Het meer lag er roerloos bij, enkel de banen die eenden trokken in het water, vertoonden een teken van leven. De kille wind kwam langs mijn gezicht gevlogen en deed me mijn jasje dichter knopen en dicht tegen Bill aankruipen. De wintergrillen hadden hun einde dan toch nog niet bereikt. En in een rokje door het park lopen was dus nog steeds om van te rillen.
Samen liepen we door het park, langs het meer en ik dartelde als een verliefde vlinder rond hem. Bill en ik waren inmiddels al een tijdje samen, nog altijd even gelukkig. De lente was nog maar een stimulans voor de vlinders in mijn buik, die er de laatste maanden al rond fladderden.
Ik had de auto al van ver voor onze school zien stoppen. De motor ronkte onophoudend terwijl Louis Vuitton tassen uit de koffer werden gehaald. Bill en ik stonden te wachtten voor het zebrapad dat ons van de school scheidde. Een meisje, blonde haren een zwarte zonnebril. Haar hoofd kwam bovenuit het achterportier toen ze uit de auto stapte. Dwalend gingen haar ogen over de omgeving. Onwillekeurig rustte haar blik even op ons, daarna richtte ze zich weer op haar bagage.
‘We kunnen oversteken… hé, luister je wel?’ Bills hand kneep in de mijne. Ik blokkeerde. De lucht in mijn longen werd fijngeknepen, ik kreeg het benauwd. Laten we gewoon niet oversteken. Dan zou ik niet… dan moest ik niet… er was geen ontsnappen aan. Ik keek naar haar en hij had het meteen begrepen. Nors klemde Bill zijn tanden op elkaar toen hij haar aankeek. Zijn hoofd draaide weer naar het mijne toe en hij nam het vast met zijn beide handen.
‘Maak je niet druk, ze kan ons niets doen.’
‘Wat als alles weer gewoon opnieuw begint?!’ Paniek borrelde op. Zij zorgde altijd voor problemen.
‘Noa, ze is geschorst, twee maanden! Ze zal haar lesje wel geleerd hebben.’ Twee maanden zonder dat de school geteisterd werd door haar duivelse plannen. De mooie liedjes waren uitgezongen. Ze was terug.
Hij zeulde me mee naar school en ik hoopte dat ik haar voor de rest van het jaar niet tegen het lijf zou lopen. In de refter zag ik Jess zitten, papieren overal verspreid, bladerend in één van haar studieboeken. Toen ze ons in de gaten kreeg werd haar aandacht meteen op iets anders gevestigd.
‘No, weet je het al?’ Ik zakte neer op een stoel tegenover haar. Een arm ondersteunde mijn hoofd waardoor de bruine lokken voor mijn ogen vielen. Met mijn vrije hand zwaaide ik ten teken dat ik niet meer hoefde te weten, alsof ik zo wilde voorkomen dat er nog meer slecht nieuws uit haar mond zou komen.
‘Ik weet het, oké.’ Het was allemaal nog niet erg genoeg, ik zag de dubbele deur openslagen en de persoon die ik voor de rest van het jaar hoopte te negeren vrolijk binnenwandelen. Ik wilde niet, maar onbewust volgde ik haar handelingen. Het geklikklak van haar hakken werd helder… het kwam dichter, steeds dichter. Ik vervloekte de dag van vandaag bij iedere stap dat ze dichterbij kwam. Met overdreven wiegende heupen stopte ze aan onze tafel en met een ongelofelijke air haar wierp ze de blonde haren over haar schouders. Op haar gezicht stond een glimlach die krulde tot aan haar oren. Mijn maag maakte spontaan een salto, de confrontatie werd me te veel.
‘Hallo iedereen!’ Angela leunde tegen onze tafel en hield zich overeind met een hand die op de tafel steunde. Veranderd was ze in ieder geval, nog nooit had ze ons zo uitbundig begroet, mét een bijna abnormaal grote glimlach op haar gezicht. Dit was erger dan daarvoor, het werd gewoon griezelig.
‘Sorry voor het storen, maar voor ik weer verderga wilde ik toch even… Noa? Bill?’ Gelijk keken we verbaasd op.
‘Het euh… het spijt me van laatst, voor dat nogal vervelende incidentje. De manier waarop ik me heb gedragen is te gek voor woorden. Het spijt me echt heel erg. Ik vraag niet dat jullie het me vergeven. Ik begrijp het als jullie me niet, nou ja, je weet wel.’
‘Natuurlijk vergeven we je.’ Bill glimlachte goedkeurend naar Angela. En Angela startte een giechelbui nadat ze hem voor zijn vergiffenis bedankte. Verlegen keek ze naar de grond en dan weer knipogend naar Bill toe. Ik sloeg de meest vriendelijke blikken gade tussen die twee. De verwaande blondine gedroeg zich plots als een braaf schoolmeisje. In mijn hoofd regende het reacties, het tolde van de bedenkingen. Altijd had ik geweten hoe de mensen in elkaar zaten, nu voelde het alsof ik over een kruiswoordraadsel gebogen zat . Van Bill’s reactie kon ik duidelijk afleiden dat hij in het hele transformatieopzet getrapt was. Ik wist wel beter. Dit was Angela niet. Het maakte me zo kwaad vanbinnen. Bill leek ineens overgelopen te zijn, zoals een schoothondje liep hij achter haar aan. En als ik nu van één persoon absoluut zeker was dat hij dat nooit zou doen, dan was hij het wel. Tot nu natuurlijk, mijn beeld van hem was ineens heel anders. Nadat ik beide nog een laatste boze blik toewierp, liep ik weg van de tafel waar het meest absurde tafereel had plaatsgevonden. Ze was terug, en zij zorgde altijd voor problemen.
Reacties:
Oh god
Is zij er weer ><
En Bill, dude, haal die schillen van je ogen, zo is Angela echt niet.
Deze reactie is kort, sorry, ik lees Harry Potter.
Maar het blijft geweldig, hoe lang het ook duurt.
Ach nee, dat méén je niet! *zucht*
Ãœberbitch Nr 1 is terug --'
Gí¡dverdamme.
En BILL, doe alsjeblieft niet zo debiel! *schudt hoofd*
Het is toch duidelijk dat Angela maar doet alsof, om haar gemene plannetjes alsnog uit te kunnen voeren x.x
Serieus, nu ben ik echt kwaad op dat joch --'
En toen bedacht ik me dat het maar een verhaal was.
Oh.
Zie?
Je schrijft nog altijd geweldig, maak je geen zorgen <3
Ik zat er weer helemaal in, het kostte me geen enkele moeite om terug te vallen in het verhaal - óndanks het feit dat het zo lang duurde voor er weer een stukje was.
Maar nu is het je vergeven - en helemaal als het volgende stukje niet zo lang op zich laat wachten?
wat een poepkind, die Angela.
ik ben vandaag even slecht in reacties, want ik ben een uurtje uit bed..
maar, weer heel mooi geschreven (:
jeej (:
vedder