FanFic.nl

Stuck in Heaven

6.

Jamie
Met mijn knieën opgetrokken tot mijn kin, en mijn armen om mijn benen heen geslagen staar ik naar de voorgevel van het huis voor me. Mijn rug leunt tegen de vuile muur achter me, en de kou is inmiddels doorgedrongen tot diep in me, geen enkel spoortje warmte achterlatend. Een enkele traan rolt over mijn wang, twinkelt in het flikkerende licht van een van de straatlantarens. Een klein wit vlokje dwarrelt naar me toe, landt op mijn neus en smelt onmiddelijk. Hmm. Sneeuw. Dat mag ook wel, het is bijna Kerst. Kerst. Mijn laatste Kerst was - mijn laatste Kerst was nog met - met - oh, ik kan het zelfs niet dénken. Nog een sneeuwvlokje. En nog één. Ik steek een hand uit. Kleine vlokjes zweven erheen en vormen druppeltjes water op mijn handpalm. Ik kijk naar boven. Het sneeuwt echt.

Het sneeuwt echt. Voor het eerst in minstens vijf jaar ligt er een dik pak witte poeder voor de deuren van de inwoners van het drukke Berlijn. Geen auto rijdt nog, geen mens waagt zich naar buiten, maar niet alleen door de kou - het is Kerst. In één van de kleine huisjes zit een jong gezin, de kachel staat aan, een kleutertje lacht en een jonge vrouw - haar moeder - wordt opgetild door een jongen met krullerig rood haar. In haar handen schittert een grote ster. Het puntje van haar tong steekt uit haar mondhoek als ze voorzichtig de ster over de bovenste tak schuift. De man lacht, draait een rondje met haar in zijn armen en zet haar na een zacht kusje op haar wang weer op haar eigen voeten. Haar ogen stralen nog meer dan anders als ze in die van hem staart. Hun gezichten vinden elkaar als vanzelf, haar voorhoofd raakt zacht die van hem, zijn lippen haast nog zachter die van haar.
'Mama, mama, kerstballen!' roept hun dochtertje, ongeduldig aan haar moeders trui trekkend - of éigenlijk die van haar vader, alleen is hij niet degene die hem draagt. Hij is wel degene die zijn hand even door zijn dochtertjes haar haalt, zijn neus tegen die van zijn vrouw wrijft en dan vrolijk 'Ja, kerstballen! Toch mama?' roept, met een brede grijns op zijn sproeterige gezicht.
'Jaja. Kerstballen,' is het antwoord, gevolgd door een stapje opzij en een aantal grote dozen in haar armen. Zachtjes worden ze op de grond gelegd en meteen open getrokken door een paar kleine kinderhandjes. 'Óh, een Bert en Ernie-bal, mama, kijk!'
'Wí¡í¡uw zeg, dié is mooi. Hang maar op.'
En na met haar kleine vingertje op de bal te wijzen en 'Papa is Ernie, Mama is Bert, Bo is badeend!' te roepen hangt het kleine meisje in haar blauwe jurkje voorzichtig de eerste kerstbal in de boom.

Een snik doordringt de stilte. De stoep is inmiddels bijna niet te zien onder de zachte poedersneeuw. Bo hield van sneeuw. Bo. Een nieuwe traan vind zijn weg naar de grond, maar er is geen Ernie meer om hem zachtjes met zijn pink weg te vegen, zoals hij vroeger altijd deed. Er is zelfs geen Bill die me doordringend aankijkt met zijn diep bruine ogen en dan met een klein stemmetje vraagt wat er is. Nooit heb ik het verteld. Het gaat hem niets aan. Hij zou alleen maar boos worden omdat ik het hem niet eerder heb verteld als ik het nu nog doe, dus ik heb geen keuze. Net zoals ik toen ook geen keuze had, net zoals ik toen niet meer kon doen dan buiten staan en schreeuwen, maar ik wou dat ik er achteraan was gegaan. Dan was ik nu bij hun. Bij de mensen waar ik van hou. Maar daar ben ik niet. Ik ben hier, buiten, in de kou, en Bill zoekt vast al naar me. Ik zucht. En weer kan ik niet anders dan doen wat ik liever niet wil doen. Opstaan en Bill zoeken. Dus dat doe ik dan maar.

Reacties: