FanFic.nl

Sing it Out!

24. Happy Birthday.

Bill duwde leerlingen opzij in de hoop dat hij dichter bij me zou komen. Hij riep mijn naam maar ik negeerde het.
‘Wacht nou ’s even!’ Opeens had hij mijn pols vast en sleurde me naar een rustigere plek. Nadat hij me tot tegen de muur had gedreven, plaatste hij zijn armen naast mijn hoofd. Ik weigerde hem aan te kijken en staarde koppig naar de grond. Bill zuchtte. Zijn vingers streelde over mijn gezicht en brachten een bruine lok achter mijn oor. Tussen duim en wijsvinger nam hij mijn kin vast en gebood me zo in zijn ogen te kijken.
‘Wat had dat nou allemaal te betekenen?’ Vragenrimpeltjes verschenen op zijn voorhoofd.
‘Bill, alsjeblieft.’ Ik stapte onder zijn armen door en keerde hem mijn rug toe.
‘Wat? Ze is veranderd.’ Verrast draaide ik mijn gezicht om en keek hem verbouwereerd aan.
‘Bill alsjeblieft, ze speelt een spel. Dit geloof je toch niet?’
‘Ik weet niet…’ De irritatie in mijn stem was moeilijk achter te houden.
‘Hoezo je weet het niet?! De ik-ben-zo-onschuldig act? Oh komaan, dat je daar intrapt zeg.’
‘Je moet niet zo negatief over haar denken, misschien is ze wel echt veranderd. Ze leek me best oprecht.’ Gapend keek ik naar zijn gezicht. Meende hij dit nu serieus?
‘Zie je wel! Zelfs jou heeft ze met haar lepe trucjes ingepalmd!’
‘Kijk niet zo,’ hij bootste mijn openhangende mond na, ‘straks blijft hij zo staan.’ Natuurlijk moest ik erom lachen. De kust was veilig en Bill kwam dichterbij totdat hij uiteindelijk voor me stond en zijn handen zich met de mijne verstrengelden.
‘Dat is het dus. Denk je dat ze mij zo makkelijk kan krijgen? Dat ik haar geloof wil niet zeggen dat ik nu ineens ook weer verliefd op haar ben. Ik wil alleen jou, dat weet je toch?’ Mijn woede jegens hem was meteen als sneeuw voor de zon gesmolten. Ik sloeg mijn armen rond zijn hals en wat later volgde spreekt voor zich.

‘Gelukkige Verjaardag!’ Vijf minuten vooraleer ik die kreet hoorde, bevond ik mij nog lekker in dromenland. Merel liet zich op me vallen en van pure schrik kon ik wel een meter omhoog schieten. Ook goedemorgen.
‘Noa, je bent jarig!’ Ze riep het op zo’n manier alsof ik daar nog van op de hoogte moest gebracht worden.
‘Klopt als een bus, maar wil je dan nu alsjeblieft van de jarige af gaan? Ik krijg haast geen lucht meer.’ Ze keek naar beneden, ontdekte meteen dat haar lichaam heel het mijne bedekte. Met een sprongetje vloog ze af het bed, wat eveneens de nodige pijnigingen veroorzaakte. Vervolgens huppelde Merel verder door de kamer waarbij ze tussendoor ook nog rondjes draaide. Ik opende mijn kleerkast en ging door de verschillende kapstokjes.
‘Zo zonneschijn, wat ga je aantrekken op deze ja, zonnige dag?’ zei ze terwijl ze uit de raam keek en dan weer naar mij. Ik draaide me om en fronste mijn wenkbrauwen.
‘Eerst en vooral kunnen we voor jou misschien even langs de dokter passeren? Ik geloof dat kalmeerpilletjes nu goed van pas komen.’
‘Noa, waarom? Het is je verjaardag! Je hoort zo hyperactief als ik te zijn! Zie je daar nu staan, een half pond vijgen voor de kleerkast.’
‘Ik ben nog maar vijf minuten wakker!’ verdedigde ik mezelf, ‘Trouwens, het is van groot belang dat we hier discreet mee omgaan. Angela weet niets van mijn verjaardag en dat zou ik graag zo willen houden. Ik wil niet dat ze ook nog eens mijn feest gaat verpesten.’ Het gesprek werd afgebroken toen Bill opgewekt kwam binnen wandelde, me in de lucht hief en terwijl feliciteerde. Het duurde nog een tijdje vooraleer hij me terug neer wilde zetten.

De rest van mijn schooldag verliep vlekkeloos. Mijn vriendinnen kwamen aanzetten met een grote taart waar in sierlijke chocoladeletters “Happy Birthday Noa!”� op stond. Al goed was Angela niet in de buurt, anders had ik die taart zo weer in zijn doos gekieperd. Bill bedelfde me met kusjes, maar dat deed hij eigenlijk altijd al. Kort gezegd, ze deden er echt alles aan om me op wolkjes te laten lopen. En ik genoot met volle teugen van die aandacht. Na schooltijd verbleven we in de repetitieruimte. Het was wel mijn verjaardag, toch wilde ik nog even werken aan ons nummer voor de eindejaarsshow. Drie maanden zouden snel voorbijvliegen. De examens en presentaties stonden in het vooruitzicht. Bill naam plaats achter de piano. Hij had nog andere talenten dan enkel zingen, en een piano was vitaal voor het inoefenen. Met een blad waar de songtekst op neergeschreven stond liep ik geleidelijk door het lokaal. Zijn vingers liepen vloeiend over de pianotoetsen en ik begon te zingen. Bij het refrein viel Bill in. Daarna zong hij alleen de tweede strofe. Het begon al aardig te klinken. Samen zingen was gezellig. Beide stemmen vloeide samen, werden één en dezelfde. Af en toe volgden zijn ogen mij in plaats van de pianotoetsen. Als onze blikken elkaar kruisten kreeg ik het weer warm vanbinnen.
‘Genoeg gewerkt voor vandaag,’ zei Bill, ‘en het is al laat. Ga jij je maar klaarmaken voor straks, dan werk ik dit nog even af.’ Met een kort knikje schoof ik van het pianobankje af, weg van Bill. Ik graaide mijn jas van de kapstok en liep naar de deur. Vooraleer ik de kamer verliet draaide ik me nog even naar hem toe.
‘Niet te lang meer hé?’ Hij schudde van nee en ik ging de gang op.

‘Merel waar zijn mijn hakken?!’ riep ik door de kamer. Merel was bezig met een bus haarlak en ik moest er van hoesten toen ik de badkamer betrad. Met mijn handen sloeg ik de intens geurende walm voor mijn gezicht weg.
‘Onderste lade van mijn kleerkast.’
‘Wat doen mijn schoenen in jou kleerkast?’ vroeg ik haar verbaast. Ze haalde haar schouders op. Wat een antwoord. Er werd geklopt aan de deur. Vermits Merel bezig was met het zwarte oogpotlood, maakte dat mij de enige vrije persoon in de kamer om de deur te openen. Gelijk kwamen Amber en Jess binnengewandeld. Amber was gekleed in een felblauwe jurk, in haar taille was een lint met een zwarte roos geknoopt. Haar blonde haren sprongen piekerig alle kanten op en rechts droeg ze een zwart, klein strikje. Jess droeg een zwarte strapless jurk met een kleurige print erdoorheen die breed uitdeinde aan haar heupen. Daaronder droeg ze een zwarte legging. Speciaal en oogverblindend als je haar lange, slanke benen er onderuit zag komen. In de kast van merel vond ik mijn zwarte pumps met de babyroze strikjes die zo perfect onder mijn jurkje pasten. Het was bovenaan lichtroze met ietsje lager onder mijn borsten een fluwelen band en in het midden een roze strik. Daaronder liep mijn kleedje verder in het zwart. Als ik rondjes draaide zag je hoe wijd het open zwierde. Met zijn drieën stonden we voor de spiegel in de kamer.
‘Lachen!’ Een lichtflits verlichte de schemering in de kamer. Het was Mel, ze stond met haar fototoestel naar ons gericht en was blijkbaar onopgemerkt de kamer binnengekomen. Haar jurk was grijs en gekruist achter op haar rug. Op haar buik liep een band van zilveren steentjes. Als Merel eindelijk de badkamer uit kwam was de klik volledig. Ze is altijd al de mooiste van ons allemaal geweest, mét de perfecte kledingkeuze. Ook nu paste haar olijfgroene jurk als gegoten bij haar kastanjebruine haar dat lang over haar schouders golfde en bij haar identiek dezelfde kleur van irissen. Met de zelfontspannerfunctie op Mels toestel maakte we nog een aantal foto’s van ons samen. We hadden er de grootste lol in. Toen Tom, ook Georg en Gustav -speciaal voor mij kwamen ze hun oude school nog eens bezoeken- op onze kamer waren gearriveerd begon ik me toch wel af te vragen waar Bill in hemelsnaam uithing. Hij zou er al lang moeten zijn. Nog een laatste blik in de spiegel, ik deed mijn hoge schoenen aan en besloot dan maar eens te gaan zoeken. De deur was nog maar halfopen of daar was Merel al.
‘Noa, wat ga je doen?’
‘Bill zoeken, hij is er nog steeds niet.’
‘Oh, ga maar dan. Ik hou de rest hier nog wel even bezig. Wie weet heeft hij wel een verrassing voor je.’ Merel glunderde. Wie weet, misschien had hij wel een verrassing voor me.

Reacties: