FanFic.nl

Bite [Vamps]

Desires [04]

‘Je weet net zo als ik dat ik dit niet leuk vind.’ zeg ik bot en laat me verder ronddraaien en wat dan ook onder de noemer dansen geplaatst wordt. Demitri heeft er alle plezier in.
‘We kunnen ook naar huis gaan.’ fluistert hij in mijn oor en veroorzaakt een koud gevoel in mijn onderbuik. Iets in mij schreeuwt dat dit niet goed is, maar ik wil hier niet langer zijn. Ik heb het nu allemaal al wel gezien, het is hier prachtig en groot en wat dan ook, maar ik hoor hier niet thuis.
‘Goed.’ mompel ik. Hij pakt mijn hand vast en leidt me door de menigte heen. Ik loop de trap op, de brug over en dan het bordes af.
‘Wacht, hoe komen Stefano en Huyen dan thuis?’ vraag ik me hardop af terwijl we richting auto stappen.
‘Niet.’ mompelt Demitri, en ik brabbel ‘Huh?’ hardop. Waarom komen í¡l mijn gedachten er plots uit?
‘Ze blijven hier.’
Ik knik begrijpend, maar eigenlijk begrijp ik het helemaal niet. Ik laat me maar in de auto zakken. Vragen houden me langer in zijn gezelschap.
De auto komt weer tot leven, we rijden het domein af. En heel de tijd is Demitri stil. Misschien heb ik me in hem vergist. Per slot van rekening was het ergste dansen, en dat was niet eens zo erg. Nu verlaat hij zo’n belangrijk feest veel vroeger voor mij. Blijkt hij toch de slechtste niet te zijn.
In plaats van voorbij het bos te rijden, gaan we het bospad op. Wacht, ofwel is dit een enorme omweg, ofwel is hij iets van plan.
Shit!
Hij is iets van plan!
Bij een open plekje stopt hij, stapt uit en rent om de auto heen om mijn deur open te doen. Als ik hem nu trap, kan ik snel weglopen. Of ik leid hem even af. Dat kan ook altijd.
Hij trekt me aan mijn hand uit de auto en klemt me meteen in zijn armen. Ik word achteruit geduwd tot ik een boom tegen mijn schouders voel.
Hij drukt ruw zijn lippen op die van mij, en hoe erg ik ook tegenstribbel, zijn greep blijft te sterk. Ik voel een knie tegen mijn onderbuik die me ook belet te trappen. Zijn tong gaat verlangend over mijn bovenlip. Dit is vreselijk.
Als hij eindelijk stopt, na wat wel een uur lijkt, kijkt hij me uitdagend aan. Ik voel zijn handen van mijn armen naar mijn heupen gaan, hij streelt mijn onderrug en klemt de rits tussen zijn duim en wijsvinger.
‘Dit wil ik niet.’ zeg ik en wiebel heen en weer, een wanhopige poging om ruimte te winnen. Hij versterkt echter zijn greep, en als ik nog bloed had, klemde hij nu alles af. Het doet echter wel pijn. Niet lichamelijk, het doet me mentaal zoveel pijn dat ik zelfs als onsterfelijke, onoverwinnelijke vampier nu machteloos sta.
Met mij nog steeds in zijn armen stapt hij achteruit, en dat alleen om me op de grond te leggen. Zo versuft ben ik dat ik niet eens de fut heb om weg te rollen, waardoor hij boven me kan komen hangen, zijn handen naast mijn hoofd geplaatst en zijn knieën om mijn benen geklemd.
‘Ik houd wel van een beetje tegenstribbelen. Je weet niet hoe lang ik hier al naar verlang.’ fluistert hij en brengt zijn hoofd weer in mijn richting, om mijn lippen weer te kussen. Deze keer veel zachter, en voor heel eventjes geniet ik ervan. Van zijn lippen, zijn aanrakingen. Ik smelt weg onder zijn lichaam, dat even zacht aanvoelt als dat van mij.
Dan besef ik wat ik aan het doen ben, en ik besef ook dat ik iets weet om hier weg te komen.
Ik geef hem een kopstoot. Door de schok valt hij van me af en kan ik me overeind duwen. Meteen maak ik dat ik weg kom.

Snikkend laat ik me op het stenen trapje voor mijn huis zakken. Meteen begraaf ik mijn hoofd in mijn handen en probeer alles uit mijn hoofd te bannen. Demitri, het bal, het bos.
Waarom moet mij dit ook weer overkomen? Waarom moet het bij mij altijd slecht gaan? Waarom, in godsnaam, lijkt elke mens op deze aarde geïnteresseerd in mij? En elke vampier? Waarom altijd ik? Dat vraag ik me af, het spookt elke nacht in mijn dromen. Waarom hebben ze mij niet gewoon doodgebeten, die bewuste dag? Mij moesten ze niet omtoveren tot een vampier. Met de dood was ik beter af geweest.
Voetstappen doen mijn tranen stoppen met rollen, mijn adem stokken in mijn keel.
Dat is toch Demitri niet?
Geschrokken deins ik achteruit, tegelijk tranen wegvegend en opstaand.
Uit de schaduw stapt een jongen. Dé jongen van bij het winkelcentrum. Zijn donkerbruine ogen schitteren in het schaarse licht van de lantaarnpalen en de maan, een piercing blinkt daar in zijn onderlip. Hij pulkt wat aan één van zijn zwarte vlechtjes als hij mij zit. Ik zit stokstijf op de bovenste trede, en staar gefascineerd naar hem.
‘Oh. Hallo.’ zegt hij en schenkt me een oogverblindende glimlach.
Ik zou nu op hem af kunnen stormen, voor het eerst sinds lange tijd vers bloed krijgen, er zou niemand zijn die het zou merken, daar is het veel te laat voor.
Maar iets houdt me tegen. Is het zijn bovenmenselijke schoonheid, ook al is hij gewoon een mens? Is het de pure onschuldigheid die hij lijkt af te stralen? Iets, onvatbaar en onnoembaar, maar het houdt me tegen.
‘Hallo.’ fluister ik de zoete nacht in.
Nog steeds breed glimlachend schuifelt hij naar me toe, en als hij vlak voor me staat, klop ik op het plekje naast me. Hij komt naast me zitten en leunt een beetje tegen me aan.
‘En wat doe jij zo laat nog op, in zo’n prachtige jurk zonder gezelschap, met uitgelopen make-up en duidelijk juist gestopt met huilen?’
‘Lang verhaal, heb je tijd?’
‘Voor jou altijd.’

Reacties: