FanFic.nl

De nacht van Rette Mich -one shot-

.

Weer zette hij een stap verder. Een stap verder in het leven.
Elke pas die hij zette deed pijn. Mentaal.
Het vrat aan zijn hart. Elke stap die hij zette wilde, hij rennen. Maar het lukte hem niet om te rennen. Alles deed pijn. Elke pas, elke beweging, elke ademhaling. Hij was bang. Bang voor de wereld. Bang voor zijn leven. Bang voor zijn schaduw. Bang van zichzelf.
Hij kon plots weer rennen. De wind bij het rennen sneed in zijn huid. Hij rende door de verloren straten. Nu deed alles nog meer pijn. Niet enkel mentaal maar ook fysiekaal. Even stopte hij om op adem te komen. Zijn adem was zichtbaar. Maar na twee seconden weer verdwenen. Hij wenste dat zijn pijn ook zo snel kon verdwijnen. Nu liep hij langzaam en voorzichtig verder. Vaak keek hij achterom. Bang dat iemand hem volgde. Maar er was niemand. Alleen hij en zijn schaduw. Hij besloot niet meer achter zich te kijken. Nog steeds hing de angst om hem heen. Hij kwam uit bij iets wat op een uitkijk plaats leek. De zeebries sneed in zijn huid. Het liet zijn haren meewaaien. Met langzame stappen ging hij er dichter naar toe. Het kleine lantarentje kon de boel amper verlichten. Maar er was net genoeg licht om te kunnen zien hoe de golven woest tegen de stenen aan botsten. Voorzichtig klemde hij zijn handen rond de ijzeren baren die er voor zorgden dat je niet kon vallen. Deze plek gaf hem nare herinneringen. Hij liet zich op de grond zakken. De stenen grond voelde koud aan onder zijn lichaam. Langzaam liet hij zich meedrijven met het geluid van de golven. Ze brachten hem tot rust. Maar totaal rustig werd hij niet. Weer liep hij door de donkere straten. De maan was goed zichtbaar. Niet dat de maan hem iets kon schelen. Maar het gaf hem licht om zijn weg te vinden. Zijn weg naar iets goeds. Maar hij was er niet zo zeker van of het wel bestond. Wanhopig was hij zeker. Zeer wanhopig. De koude begon hem parten te spelen. Zijn handen kleurde licht paars en hij voelde zijn voeten nog maar amper. Een kramp in zijn been deed hem even een pauze nemen. Hij zat tegen een muur op de grond. Hij hoorde stemmen in zijn hoofd. Ze riepen naar hem. Hij wilde zo snel mogelijk weglopen. Maar zijn been werkte tegen. Hij kon het nog amper bewegen, laat staan dat lopen zou lukken. Toch ging hij verder. Proberend de stemmen te negeren. Via een kleine weg kwam hij op het strand. Het was er koud en kil. Hij wilde er niet zijn. En toch liep hij door. Angstig keek hij om zich heen. Bang om iemand te zien. Het zand kroop in zijn schoenen. Na een tijd wandelen op het strand verloor hij zijn bewustzijn. Met een smak viel hij in het zand. En bleef er levenloos liggen.


Die volgende morgen werd Bill Kaulitz dood aangetroffen op het strand.
In zijn linkerhand stond een hartje gekerfd.
In het midden stond een letter.
Maar die was niet goed leesbaar.
Hij had in zijn rechterhand een briefje geklemd.
My S.O.S on radio
The only chance to let you know
What I feel
Can you hear?
De oorzaak van zijn dood was een hart ader breuk.
Of met andere woorden: Een gebroken hart.

Reacties: