FanFic.nl

History goes, but sometimes it comes back..

8. The daily issues

De volgende morgen werd ik wakker in een verder leeg bed. De bezorgde moeder in mij werd wakker en ik sprong het bed uit. In mijn korte nachtpon rende ik de kamer uit, naar de woonkamer. Maar daar was JJ niet. Uit de keuken hoorde ik bekend gegrinnik, en ik liep langzaam erop af. Voorzichtig stak ik mijn hoofd om de deur en zag JJ en Strify aan de keukentafel zitten. Ze zaten te ontbijten en Strify was JJ een verhaaltje aan het vertellen. Ineens begonnen ze weer te grinniken en ik grijnsde.

"Zou mevrouw ook aan de kant kunnen gaan? Je bent toch goed in weglopen?" Hoorde ik een bittere stem achter me. Ik draaide me pijlsnel om en keek in Shin's half-wakkere gezicht. Dodelijk draaide ik me weer terug naar de keuken en liep naar binnen. Strify en JJ grijnsden toen ze me zagen en ik gaf JJ een klein kusje voor ik naast hem ging zitten. Strify gaf me een schaaltje, cornflakes en melk aan. Ik griste een lepel van tafel en begon mijn ontbijt voor te bereiden. "Lekker geslapen?" Vroeg Strify me en hij keek hoe Shin ook zijn ontbijt maakte. Ik deed er alles aan om niet naar Shin te hoeven kijken. "Ja, ik had alleen de schrik van mijn leven toen JJ ineens weg was vanochtend." Lachte ik. Strify grinnikte. "Sorry, maar hij kwam zelf naar me toe." Ik haalde mijn schouders op. "Het is nu weer goed, dus het maakt niet uit." Mompelde ik en ik nam een hap cornflakes.

De rest van de dag hebben we doorgebracht in de repetitiezaal van de jongens. Ik en JJ keken hoe ze repeteerden en JJ trommelde met het ritme mee. Ik moest even slikken toen hij daarmee begon. Hij deed het wel vaker als hij muziek hoorde, maar ik vond het altijd vervelend. En niet het getrommel, maar het feit dat hij soms zo op Shin kon lijken. Het was Strify, Kiro en Shin ook opgevallen, maar ze zeiden niks. Shin ging alleen maar harder drummen en Strify glimlachte naar JJ. Na afloop kwam Strify naar me toe terwijl de anderen hun spullen opruimden. "Shin baalt." Mompelde hij. Ik keek hem vragend aan. "Hoe dat zo?" Vroeg ik hem. "Hij drumt alleen zo hard als hij echt ergens van baalt. Agressie kwijtraken, snap je?" Legde Strify uit. Ik knikte en zuchtte diep.

Dagen gingen voorbij zonder dat ik met Shin sprak. Elke keer als hij langs me heen liep zonder me aan te kijken deed pijn, en elke keer als hij iets aan alle anderen, behalve mij, vertelde sneed door me heen als een messteek. Hij keek ook niet naar JJ, alsof hij wilde negeren dat hij een zoon had. Met de andere kon ik het daarentegen wel goed vinden, het meest met Strify. En JJ en Strify hadden samen de grootste lol. Strify nam JJ ook wel eens mee naar buiten, zodat ik even kon relaxen. Strify hielp met het verzorgen van JJ, vermaken van JJ en het houden van JJ. Ik was er zeker van dat mijn zoontje niks tekort kwam.

Inmiddels had Strify dus al dagen op de bank gelegen, en dat vond ik niet kunnen. Strify had ook toegegeven dat het nou niet bepaald fijn was. Dus we hadden een extra bed gekocht en die bij Kiro op de kamer gezet. Kiro en Strify vonden het niet heel erg om en kamer te delen. De dagelijkse aanvaringen hadden ze toch wel, en ze konden samen ook de grootste lol hebben. Alles leek wel goed te gaan, op Shin na. Shin had altijd al van dat soort buien, maar deze was verschrikkelijk. Ik realiseerde me dan ook maar al te goed hoeveel pijn er was gedaan toen ik verdween. Maar waarom kon Shin niet zien dat ik ook pijn had?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.