FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[20] Tom - Problems

Natuurlijk duurt afwassen geen eeuwigheid, en breekt al veel te snel het moment, dat Gordon goedgeluimd het laatste bord op zijn plek legt, aan. Ik trek de stop omhoog, het water met schuim kolkt de afvoer in. In tien seconden is alles weg. Dan klopt Gordon me op mijn schouder en gooit de vaatdoek over de rand van het aanrecht.
‘Ga je mee naar de woonkamer?’
Ja, natuurlijk kan ik geen nee zeggen. De keuken is heel gezellig, vooral op mijn eentje. Sarcasme, net wat ik nodig heb. Dan heb ik liever gitaren. Die doen tenminste geen pijn!
‘Tom lijkt trouwens ook niet erg... gelukkig, om eerlijk te zijn. Is hij ook verliefd?’
Wat? Ook? Nee, wat heeft Bill nu weer verteld? Hij...
‘Ja. Op haar.’
Wat? Nu kan ik er nog minder aan uit. Er is iemand verliefd. Hij waarschijnlijk. Op wie? En... Zegt Bill nu net dat ik op iemand verliefd ben?
‘Wij zijn er weer.’ zegt Gordon, zet zich naast Simone op de tweepersoonsbank, en ik zet me in een zeteltje, met mijn benen over de rand bengelend.
‘Tom, raad eens wat Bill me vertelde.’
Mijn ogen flitsen naar Bill, die “Sorry”� lipt. Ja, daar heb ik wat aan. Hoe moet ik me hier weer uit kletsen? Ik ben verliefd, dat is iets dat klopt. Iets dat hij godverdomme weet. Maar, het is geen haar. Het is een hij. Hoewel...
‘Ken ik haar?’
‘Wel euhh... dat hangt er vanaf hoe je het bekijkt.’
Ik zie hoe Bill naar me kijkt, even heel giftig, daarna schuldbewust. Natuurlijk kent Simone ‘haar’. Het is haar eigen zoon. Ik scheur mijn blik van hem af en kijk naar de televisie, waar nu een filmtitel verschijnt. Een of andere actiefilm, waarschijnlijk heb ik die toch al eens gezien. Georg vindt het geweldig om actiefilmmarathons te houden. Bill haat actiefilms. Hij is eerder voor de romantische komedies. En ik? Thriller, maar komedie kan er ook altijd wel in. Vroeger keek ik altijd komedies met Bill. Komedies en tekenfilms. Dan zaten we dicht bij elkaar op bed, met een draagbare dvd-speler op het voetuiteinde. Een bak popcorn erbij, en het geluid zachtjes om de anderen niet wakker te maken. Ik weet nog hoe Bill zich altijd in mijn vest verstopte als het spannend of eng werd, en ik weet ook nog hoe we vaak in elkaars armen wakker werden, de popcornbak over iemands hoofd.

Dat was echt de vreselijkste actiefilm in de geschiedenis van de actiefilms. Er zat totaal geen verhaallijn in, en het einde was voorspelbaar. En die personages. Nee, die film wil ik echt geen tweede keer zien. Bill zit echter aan het beeld gekluisterd, één van zijn favoriete acteurs bleek er in mee te spelen.
Geeuwend rek ik me uit, waarna ik even naar Simone kijk.
‘Mama, kunnen we hier slapen?’ vraag ik, want ik heb echt helemaal geen zin om weer naar huis te rijden. Het is donker, en ik ben moe. Daarenboven kan Simone ons dan wat langer zien, en kunnen wij het nog eens komen langer uitstellen. Al moeten Bill en ik dan morgen wel letten op onze woorden.
‘Natuurlijk. Alleen zullen jullie dan wel samen moeten slapen.’
Bill raakt in paniek, nog voor ik helemaal heb begrepen wat ze nu net zei. Bill. En ik. Samen slapen.
‘Hoezo?’
‘Wel, ik dacht dat jullie het toch niet erg vonden om samen te slapen. Dus heb ik Bills slaapkamer vol gestouwd met de spullen van zolder, want die wordt nu geschilderd.’
Ik zie Bill naar me kijken, maar ontwijk zijn blik. Ik weet dat hij niet met mij in één bed wil slapen, ik wil zijn blik vol walging niet zien. Het doet me al pijn genoeg te weten dat hij zo kijkt.
‘Er is toch geen probleem?’
‘Natuurlijk niet, mama.’ zegt Bill poeslief en drukt een kus op haar wang. Dan staat hij recht en beent naar de deur. Ik tel tot vijf en sta dan ook recht.
‘Ik ga ook slapen, mama.’ Ook ik geef haar een zoen, en het lijkt wel alsof ik Bill op haar wang proef. Maar hoe kan dat nou, ik weet niet eens hoe Bill proeft. Waarschijnlijk heel lekker, daar twijfel ik niet aan.
‘Slaapwel, mijn jongen.’
Ik loop door de deur en zie dat Bill nergens meer te bekennen is. Dan ligt hij vast al in mijn bed. Ik kan er nog altijd niet goed aan uit. Ik, en Bill, samen slapen, dicht bij elkaar, zo goed als in elkaars armen.
Ik heb gelijk. Bill ligt al in bed, zijn broek ligt bij zijn schoenen op de grond. Hij ligt op het randje. Ik weet dat hij me niet pijn wil doen, maar uit alles wat hij doet, kan ik de walging en de afkeer zien. Nou, als hij niet naast mij wilt slapen, dan begrijp ik dat.
Ik loop om het bed heen, grijp hem bij zijn pols en enkel en trek hem naar het midden van het bed. Hij slaapt niet, maar doet goed zijn best om alsof te doen. Ik zucht en dek hem dan toe. Hij nestelt zich in de dekens. Ik duw de drang om hem op zijn voorhoofd te kussen weg en loop dan naar het raam. Ik open de gordijnen, schuif op de vensterbank en leg mijn hoofd tegen het koude glas. De maan werpt zijn licht naar binnen, en toont me Bill in al die duisternis om me heen.
Ik zie hem slechts uit mijn ooghoeken, maar dat is genoeg om opnieuw tranen in mijn ogen te krijgen.
We moeten godverdomme tegen iedereen liegen, zelfs tegen onszelf.
Zachtjes huil ik, geluidloos, al ben ik niet zo zeker of Bill het niet hoort. Ik pers me dichter tegen het raam terwijl dikke tranen over mijn wangen blijven stromen.
Godverdomme, Bill!

Reacties: