FanFic.nl

The Westermarck Effect [TC]

Hoofdstuk 1

Black Betty van Ram Jam spuit uit de wekkerradio. Kreunend stop ik mijn hoofd onder mijn kussen, maar niks gekort, de muziek boort er dwars doorheen. Dus rol ik me maar op mijn rug en graai met gesloten ogen om me heen tot ik de lawaaimaker te pakken krijg.
Ik ga geeuwend rechtop zitten en krab door mijn dreadlocks. Jim Morrison kijkt onbeweeglijk op me neer vanaf het schuine plafond. Ik salueer halfslachtig, de dode frontman van The Doors geeft nog steeds geen krimp.
‘Ook een goeiemorgen, Jim.’ Als praten tegen jezelf het eerste teken van schizofrenie is, wat is praten tegen posters dan? Nee, geef maar geen antwoord, Tom.
Mijn zolderkamer is best fris, ik slaap winter en zomer met mijn raam open. Begin september zijn de temperaturen in Berlijn overdag best aangenaam, maar de nachtlucht koelt toch flink af.
Ik rol van mijn matras af en sleep de donsdeken achter me aan, gooi hem vervolgens van het platform af. Mijn kamer is behoorlijk groot, de hele zolderverdieping is van mij. Het plafond is zo hoog dat mijn bed eigenlijk een aparte etage heeft. Het is een tweepersoonsmatras op een stevig houten platform, met een houten trap van tien treden naar de echte vloer. Toen ik jonger was, had ik altijd het idee dat ik in een boomhut sliep.
Dit was vroeger een oud herenhuis, maar toen mijn pa en ik erin trokken was het behoorlijk vervallen. Het gelijkvloers is nog steeds onbewoonbaar, die kamers gebruiken we alleen als opslag en om mijn fiets te stallen.
We wonen hier al sinds ik vijf ben, daarvoor woonden we op een appartement. Van die tijd herinner ik me weinig, alleen dat het er altijd naar katten rook.
Vorig jaar heeft pa de hypotheek eindelijk afbetaald, dus dit huis is helemaal van ons. Heerlijk, want ik zou hier nooit meer weg willen.
Ik slenter mijn boomhuttrap af en raap mijn deken van de grond. Onder mijn slaapplateau staan twee tafels in een rechte hoek. De ene tafel ligt afgeladen vol met tekenspullen en schoolboeken, de andere wordt gedomineerd door mijn computer. In de andere hoek ligt een zitzak en een massa kussens, recht onder het eerste raam. Ik heb geen dakvenster, alleen twee ronde ramen in de voorgevel. De derde muur wordt gedomineerd door de kast waarin ik mijn kleren, petten, computerspelletjes en andere troep opberg, en de laatste muur gebruik ik om posters en tekeningen aan op te hangen. Bij die muur is er geen centimeter baksteen meer te zien.
Met mijn deken om me heen geslagen, duw ik mijn deur open en daal de wenteltrap af. Ik kom uit in de woonkamer, met de aansluitende keuken en daarachter de badkamer en de kamer van mijn pa. Die laatste is aan het fornuis driftig in de weer met het ontbijt.
‘Morgen,’ zwaait hij zonder opkijken en graait de pan met eieren van het vuur voor ze aanbranden. ‘Klaar voor de eerste dag van je laatste middelbare schooljaar? Het begin van het einde!’ Ik grom wat en plof neer op de meest linkse van de twee krukken aan het aanrecht. We hebben een eettafel, maar die gebruiken we nauwelijks. Ik neem de fles chocolademelk en schenk mijn glas boordevol, sla het vervolgens in één teug achterover.
‘Er is nog een stuk taart over van gisteren, als je er zin in hebt. Of bewaar ik het voor na school?’
‘Nee, ik neem het mee,’ antwoord ik. ‘Isa heeft er vast zin in.’
‘Isabelle heeft zo al bijna de helft van die taart op,’ bromt pa, maar hij schuift het stuk in folie verpakte appeltaart toch naar me toe. Gisteren ben ik achttien geworden, heb het uitgebreid gevierd met pa en Isa, en vandaag moet ik alweer naar school. Niet eerlijk! Ik heb het stilaan gehad met de middelbare school, hoezeer ik ook geniet van de opleiding. Ik volg de richting tekenen op de kunstschool van Berlijn, maar ik hem mijn eerste jaar twee keer gedaan. Eerst zat ik namelijk op een gewone secundaire school, maar dat lag me echt niet. Dus overtuigde ik pa om me na een jaar van die school af te halen en me tekenen te laten volgen. Maar om te voorkomen dat ik een heel jaar zou moeten inhalen, moest ik opnieuw naar het eerste jaar.
Ik werk mijn portie eieren naar binnen met drie stukken brood en boer voluit.
‘Manieren, Kaulitz!’ Pa port me belerend met de spatel en giet zijn laatste restje koffie naar binnen, laat er vervolgens zelf spontaan één ontsnappen.
‘We staan weer gelijk,’ grinnik ik en ontwijk een tweede duw van de spatel. ‘Ik ga naar de badkamer, me klaarmaken. Tenzij jij afziet van je martelpraktijken en toegeeft dat school een complete tijdverspilling is voor iemand met mijn genie?’ Zijn blik spreekt boekdelen. ‘Ik ga al douchen,’ geef ik me over.

‘Ik ben weg!’ brul ik van aan de deur.
‘Tot vanavond,’ is het antwoord vanuit de badkamer, lichtjes overstemd door het elektrische scheerapparaat. ‘En volhouden, nog één jaartje te gaan!’
‘Jaja,’ mompel ik en donder de trappen af, sleur mijn fiets uit het berghok en hobbel met het ding aan mijn hand de voordeur uit.
Isa, mijn beste vriendin, staat me traditiegetrouw op te wachten. Ze hangt lui over haar stuur en rookt met lange halen haar Camel op. Haar slobberige grijze jeans rafelt aan alle kanten en op haar rechter achterzak grijnst mijn zelfgetekende smiley de wereld toe. Een openhangend grasgroen jasje onthult een wit shirt met ‘Skittles - Taste the Rainbow’ als opschrift. Haar donkerrode haren zitten zoals steeds in knotjes op haar hoofd vast, achteraan steken een paar korte dreads piekerig omhoog. Ze grijnst slaperig en zwaait met haar sigaret.
‘Morning, Tommerd.’
‘Hey, Isa.’ Isa’s volledige naam is Isabelle, maar niemand noemt haar zo, behalve haar ouders en mijn vader. Sinds het eerste jaar zijn wij onafscheidelijk.
‘Klaar voor een nieuw jaar van slavernij?’
‘Just kill me now,’ kreun ik dramatisch.
‘Tom!’ komt het plots van boven mij. Mijn vader hangt met nat haar door het keukenraam. ‘Vergeet je niet iets?’ En met die woorden komt er een zilverkleurig projectiel mijn richting uit. Ik vang het onhandig op, en dan herken ik het. Het stuk verjaardagstaart dat nog op het aanrecht lag.
‘Bedankt!’ brul ik terug en geef het pakje door aan Isa.
‘Whiiiii! Taart!’ is haar reactie.
‘Dat eet je straks maar op, we komen te laat.’
‘Ik kan eten en fietsen tegelijk!’
‘Kan je niet.’
‘Moet ik het bewijzen?’
‘Stop dat weg en trap!’ En met veel blazen en zuchten propt ze het pakketje in haar zak en gaat op de trappers staan.

Reacties: