Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Behind Blue Eyes » Where Is My Mind?
Behind Blue Eyes
Where Is My Mind?
With your feet in the air , and your head on the ground
Try this trick and spin it! Yeahh!
Your head will collapse, but there's nothing in it
And you'll ask yourself?
Where is my mind?
Where is my mind?
Where is my mind?
Way out, in the water see it swimmin´
I was swimmin´ in the Carribean
Animals would hide behind the rocks.
Except the little fish
But he told me east was west
Tryin' to talk
Where is my mind?
Where is my mind?
Where is my mind?
Way out, in the water see it swimmin´?
With your feet in the air, and your head on the ground
Try this trick and spin it! Yeahh!
Your head will collapse if there's nothing in it
And you'll ask yourself
Where is my mind?
Where is my mind?
Where is my mind?
Way out, in the water see it swimmin´
Ik verveel me. Net mondeling van Frans gehad. Het was echt afzien. Ik hou van talen, ook van Frans, dat niet. Maar een klein beetje stress en een enorm slaaptekort helpen me niet bij mijn mondeling examen. Integendeel. Ook het feit dat het niet goed gaat in de klas speelt een grote rol.
Het is niet altijd zo geweest. Niet toen ik een kuddedier was. Niet toen ik bijna altijd eerst aan de anderen dacht en dan pas aan mezelf. Maar nu ben ik ik.
Ben ik wel ik? Is die ik niet dat wat ik denk dat ik ben? Ben ik gek misschien? Dat ik niet normaal ben staat vast. Maar wie is wel normaal? Wat is normaal? Bestaat normaal wel? Zouden anderen ook zulke dingen denken? Hmm. Dit helpt niet echt. Nu ben ik bijna zeker dat ik echt gek ben.
Maar als normaal niet bestaat, bestaat gek dan wel? Waarom denk ik zoveel na over zulke dingen? Waarom schrijf ik liever dan dat ik praat? Al die vragen. En allemaal omdat ik ik ben. Als die ik wel bestaat die ik denk te zijn. Ja, ik ben gek. Daarom lig ik zo slecht in de klas. Maar velen zeggen dat ik lief ben. Niet mensen uit mijn klas. Nee. Mensen die ik vaag ken. Mensen die ik een paar keer gezien heb, of zelfs helemaal niet. En voor hen ben ik lief. Als ik sms ben ik ben ik, maar ben ik dan enkel ik als ik sms? Besta ik enkel als ik sms? Want dan ben ik echt in mijn nopjes. Ik bloei helemaal open. Oh god. Als ik niet meer kan sms’en, is de ik die ik denk te zijn dan dood? Ik weet het niet. Nog iets dat ik niet weet. Ik weet te veel niet en te weinig wel. Ik ben nog een klein kindje.
Ja, dat is het. Ik ben een klein kindje dat alles nog moet leren. Ha, nu ben ik iets normaler. Als normaal wel bestaat uiteraard. Maar als ik niet meer kan sms’en kan ik nog altijd schrijven toch? Dan ben ik ik, maar is ik niet een sms, maar een volgeklad blad papier. Volgeklad met mijn petieterig potloodje. Ja, ik schrijf met potlood. En ik schrijf onleesbaar. Zo kan niemand lezen wat ik schrijf zonder dat ik het wil. Ik hou niet van meteen schrijven op de computer. Dat is voor later. Geef mij maar het warme hout van een potlood en het grijze grafiet op een glad blad. Het heeft wel iets. En dat blad is voor mij, dat blad ben ik.
Ik ben raar. Dat ik gek ben, ben ik nog niet zeker, maar dat ik raar ben staat vast. Maar raar zijn is fijn. Dan is er maar één zoals ik. Ik ben niet gek denk ik. Ik ben uniek. Ik ben niet gek, niemand begrijpt me gewoon. Dat is het.
Maar waarom word ik dan gepest? Er is toch niets mis met mij? Toch niet meer dan dat er mis is met anderen. Vind ik toch. Als ik wel besta. Maar ik denk, dus ik besta. En ik denk dat het nutteloos is om hier de hele tijd op deze slechte stoel te zitten wachten tot die stomme bel eindelijk dat irritante geluid maakt. Het is een geluid van opluchting, want mijn kont die beurs gezeten is op een oude slechte stoel is eindelijk voor 10 minuten van de kwelling af. Maar het betekent ook het begin van een heleboel pesterijen.
Ik mou dat het net als vroeger bij woorden bleef, maar nu is het meer een nieuwe koude oorlog. De psychologische versie dan wel te verstaan. En ik hou niet van psychologen. Die stellen steeds van die lastige vragen en kijken recht in je ogen, recht in je ziel. En dan voel ik me zo kwetsbaar. Ik ben niet graag kwetsbaar. Niet als anderen erbij zijn. Dan moet ik sterk zijn. De harde depressieve jongen, altijd zwart gekleed en steeds verbitterd, kwaad op de wereld.
Maar welk mens dat een beetje nadenkt is nu niet kwaad op de wereld? Al die onmenselijke dingen die steeds gebeuren. Het is niet mooi meer. Al die moorden, verkrachtingen, oorlogen en weet ik veel wat nog meer.
Is de mens gemaakt om oorlog te voeren? Nee toch? Want als dat zo is, sorry god, dan is god een gigantische zielige sadistische hond.
Ik hou van honden, en dus ook van god. Een hond begrijpt je meteen, ook al denken de meeste mensen dat hij gewoon aandacht wil. Maar dat is niet zo. Honden zijn lieve dieren en veel mensen begrijpen dat niet. Net als veel mensen ook mij niet begrijpen. Misschien is de ik die ik denk te zijn wel een hond?
Nog even en Frans is over. En elk einde is een begin van iets nieuw. En in dit geval is het nieuwe een nieuwe manier om mij te pesten. Maar het pesten maakt mij sterker. Ik vind het niet erg meer dat niemand meer met mij praat. Zo heb ik het graag. Dan kunnen ze mij niet meer ongewild kwetsen. En als ze mij kwetsen, dan weet ik dat ze het willen en heb ik weer iemand blij gemaakt omdat ze iemand hadden om pijn te doen.
Pijn is fijn
Yeah right
Reacties:
O, cool. Hahaha het is alsof ik in mijn eigen brein kruip. o_o
Geweldig, laat je me weten als er een nieuw stuk is? :3
laat me weten als er een nieuw stuk is
mijn poes houd op dit moment mijn linker hand/ arm vast dus is hert moeilijk tetiepen
maar in sommige stukjes zie ik me zelf in terug
xXx
En ik begrijp dit heel goed (:
En leuk verhaal (:
Laat me weten als er niew stukje is ^^
begin maar
ik ben heel nieuwsgierig
wil je aub melden? als de volgende er is ?
alvast bedankt
xXx
Ik denk ook altijd zoveel na,
soms zelfs hardop, waarna ik mezelf weer uit begin te lachen,
maar dit is keigoed,
dus laat maar weten als je weer een nieuw stuk hebt,
xx