FanFic.nl

Far away...

I wil see you again

Sinds gister zit ik in de put. Hij heeft een nieuwe vriendin. Hoe ik dat weet? Ik was naar de supermarkt gegaan om wat boodschapjes te doen toen ik het op een tijdschrift zag staan. Nu weet ik het zeker. Hij moet me niet meer. En hij komt me al zeker niet meer redden van mijn eenzaamheid.
Hij heeft mijn brieven niet gelezen, dat is zeker. Of hij heeft dat wel, maar geeft geen ene reet meer om me. Ik ben verledentijd voor hem, een afgesloten hoofdstuk.
Ik lig al de hele dag in bed te huilen. Niks gegeten of gedronken.
Vanaf nu geen brieven meer, waarom zou ik nog. Het heeft toch geen nut meer.
Ik veeg mijn tranen weg. Ik ga recht op in bed zitten en mijn blik valt op het kleine adressen boekje op het tafeltje dat in de hoek van mijn kamer staat.
Ik sla het deken van me af en sta op. Ik loop naar het tafeltje en pak het boekje.
Het is al lang geleden dat ik iemand had gebeld, maar dat was ook alleen maar, omdat ik in geldnood zat. Ik blader er door heen. Mijn hart maakt een sprongetje als ik zijn naam zie staan. Ik blijf naar zijn naam staren. Ik kan proberen of hij nog de zelfde nummer heeft.
Nee hij moet me toch niet meer! Ik sla het boekje dicht en leg het terug op het tafeltje.
Ik loop naar de woonkamer en laat me op de bank vallen. “Ik haat mijn leven”� zeg ik zacht.
Nu ik niet meer kan hopen op een happy end heb ik nergens voor om te leven.

7 dagen gaan voorbij. Ik eet amper lig haast alleen maar in bed, ik douche me niet meer en mijn haar hangt als slierten langs mijn gezicht. Ik zit niet meer op de raamkozijn, die ligt nu vol met troep.
De hoop papier ligt onaangeraakt op mijn bureau.
Op de 8ste dag heb ik er genoeg van, ik laat geen traan meer om die jongen. Als hij me niet meer moet, moet ik hem ook niet meer. Het moet afgelopen zijn. Hij is mijn tranen niet waard.
Ik stap voor het eerst na 7 dagen weer onder de douche, ruim mijn kamer op, dus ook maar raamkozijn, maak het hele huis schoon en maak voor mezelf een lekkere maaltijd klaar.
Tevreden over mezelf loop ik over de stille weg naar het dorp, om weer wat boodschapjes te doen. Het is kouder geworden in die paar dagen. Ik doe de kraag van mijn jas wat omhoog en mijn handen steek ik diep in de zakken van mijn jas.
Het word ook tijd voor een nieuwe jas.
Eenmaal in het dorp loop ik de hoek om en kijk recht in zijn gezicht. Ik deins van schrik achteruit en zie dat het maar een poster is. Ik slaak een zucht van opluchting. Ik loop naar de poster toe en lees wat er op de poster staat. “10 December in Halle”�
Dat is vlak bij! Dus over iets meer dan een maand is hij maar een paar kilometer van mij verwijderd. Die kans moet ik grijpen. Ik ga hem weer zien...

Reacties: