FanFic.nl

LARA

Met trage happen werk ik mijn maaltijd naar binnen, maar ik proef helemaal niets. Ik zou geeneens kunnen zeggen wat ik aan het eten ben. Mijn gedachten zijn ergens anders dan bij mijn avondmaal. Het moet gewoon nog even tot mij doordringen denk ik, dat Tom en ik gekust hebben. Misschien heb ik het gewoon allemaal gedroomd, misschien ben ik gek aan het worden, zie en voel ik dingen die er niet zijn. Nee, die kus was wel degelijk écht. Héél echt. Het voelde gewoon fantastisch. Ik zet mijn bord naast mij neer, ookal heb ik het nog niet eens voor de helft verorberd. Plots moet ik aan Kiki denken. Wat zal zij zeggen? Ze vindt hem maar een dirty player. Erg happy gaat ze niet zijn als ze dit te horen krijgt. Maar ik weet dat dit goed zit. Ik kan deze gevoelens onmogelijk tegenspreken. En waarom zou ik dat in godsnaam doen? Om zijn imago? Ik weet dat hij echt van mij houdt en dat hij mij niet gewoon in bed wil krijgen. Dat weet ik. Kiki luistert gewoon te veel naar al die verhalen rond Tokio Hotel. Ze zal me later wel gelijk geven. Het kan me op dit moment eigenlijk geeneens zoveel schelen hoe zij erover denkt. Op dit moment kan niks me schelen. Alleen dat Tom mij gekust heeft. Dí¡t kan mij schelen. Met een glimlach denk ik terug aan wat nog maar een uur geleden gebeurde. Het lijkt zo veel verder weg. Maar morgen zie ik hem al weer. Dan kan ik hem meteen voorstellen aan mama en papa. En aan Kikki natuurlijk, al kent ze hem wel al een beetje. Mijn bord zet ik aan op het tafeltje naast mijn bed. Net op tijd, want de verpleegster komt net binnen om het op te halen. Ze glimlacht vriendelijk en vraagt of het lekker was. Ik knik vriendelijk terug. Daarna loopt ze met het bordje terug de deur uit. Ik zet de tv op en zap even. Als ik tot de conclusie kom dat niets op het scherm mij boeit, druk ik op de uit-knop en haal mij i-pod tevoorschijn. Dan maar even muziek luisteren. Ik trek het laken nog wat verder over mij heen en druk in mijn afspeellijst op Greenday - 21 Guns. Een zucht verlaat mijn lichaam.
Na een uur naar mijn i-pod geluisterd te hebben, trek ik de oortjes uit en leg het toestel terug op het nachtkastje. Proberen te slapen is geen slecht idee. Ik draai mij op mijn andere zijn en sluit mijn ogen. Ooit zal ik toch wel in slaap vallen... Ik probeer gewoon mijn hoofd te legen, dan moet het wel lukken.

Ergens diep in de nacht schiet ik wakker. Als ik mij omdraai en naar mijn horloge grijp, kan ik zien dat het voorwerp 04:07 aanduidt. Ik weet nu al dat ik niet meer terug in slaap ga kunnen vallen. Ik begin weer na te denken. Ik kan vaak echt té veel nadenken. Soms zou het best wel handig zijn als ik gewoon wat minder breincellen had. Nu niet dat ik hoogbegaafd ben ofzo. Ik zit gewoon heel de tijd vragen zitten stellen in mijn hoofd over Tom en mij. Of het nu toch wel zo'n goed idee is. Ik zal zoveel moeten opgeven voor hem, als ik echt bij hem wil zijn. Mijn leven zal er nooit meer hetzelfde uit zien. Waarschijnlijk gaan mensen mij ook herkennen op straat als 'vriendinnetje van'. En de fans: hoe zullen die reageren? Velen zullen mij waarschijnlijk haten. En zullen we vaak bijeen kunnen zijn als hij heel de wereld afreist en ik nog studeer? Allemaal vragen die mij beletten terug in slaap te vallen. Ik twijfel plots zo hard. Misschien is wat ik wil wel gewoon totaal onrealistisch. Waarschijnlijk is het dat. En langs de andere kant: ik zou het graag voor hem over hebben als onze relatie serieus is. Maar hoe serieus is die? Ik ben nog niet eens officieel zijn vriendin. Misschien moet ik er met Tom eens over praten, want ik wil hem niet zomaar opgeven. Ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld bij een jongen.