FanFic.nl

Far away...

Life is hard and unfair

Ik zit verslagen op een bankje in een parkje. De kaarten waren uitverkocht. De hoop is weer in mijn schoenen gezakt. Plots krijg ik een idee. Ik moet een laptop hebben. Ik snel naar 1 van die winkels en kies een goedkope uit, want veel geld heb ik niet.
Met de pas gekochte laptop loop ik richting huis.
Thuis pak ik alles uit en doe wat die man van die winkel mij had uitgelegd. Na een uur heb ik alles, internet, een e-mailadres en nog een paar snufjes die wel handig zouden zijn volgens de verkoper.
Ik voer gelijk mijn plan uit en ga naar hun site en zoek de tourdata's op. “6 December Berlijn, 9 December Potsdam...”� lees ik zachtjes op. “10 December halle, 11 December Magdeburg ”� Dat is allemaal dicht bij. Misschien moet ik 7 of 8 December naar Potsdam gaan, ze zijn daar dan zeker wel. En er is daar maar 1 duur hotel. Dus het zal dan ook niet moeilijk zijn om ze te vinden.

Het is al avond en ik heb een heel plan bedacht wat ik ga doen. Ik heb een kamer geboekt in een goedkoop hotelletje net buiten de stad voor 2 nachten 7 op 8 December en 8 op 9 December. Dit moet gewoon lukken.
Ik sluit met een glimlach op mijn gezicht de computer af en ga in mijn bed liggen. Wat ik allemaal niet voor hem over heb om hem weer te zien.

De rest van de maand gaat vlot voorbij, Ik heb een dagboek gekocht waar ik eens per week in schrijf, Ik miste het schrijven. Ik doe dat alleen nu niet in een brief maar in mijn dagboek.


Ik zit op het raamkozijn en ben weer is in mijn dagboek aan het schrijven, die ik een week geleden had gekocht.

Lief dagboek,
Elke dag word ik zenuwachtiger en begin me steeds mee aftevragen of ik er wel goed aan doe om naar potsdam te gaan. Straks gaat alles fout. Misschien kom ik ze wel helemaal niet tegen en ben ik er voor niks naar toegegaan, of ik kom ze wel tegen en word hij boos op me of hij herkend me niet en denkt hij dat ik een gestoorde fan ben ofzo...
Had ik maar niet die stomme keuze gemaakt, dan was hij nog gewoon bij me, en was ik niet zo eenzaam. Het is gewoon allemaal mijn stomme schuld!
Ze zeggen altijd dat je je verleden achter je moet laten, maar hoe laat je iets achter je waar je zo van houd en naar verlangt?
Kon je maar praten, dan kon ik je om raat vragen en had ik iemand om mee te praten. Dat mis ik ook een praat maatje.
Ik mis gewoon het onder de mensen zijn.
Misschien moet ik het maar gewoon doen. Mijn leven is al zo saai, het kan wel een beetje verandering hebben.
Ik moet je nu even neer leggen, want ik ga mijn tassen in pakken.

Ik leg mijn dagboek neer en sta op van het raamkozijn. Ik rek me even uit een gaap kan ik ook niet onderdrukken. En loop dan naar mijn kast. Ik doe de deuren open en haal mijn reistas van de grond af. Ik prop wat willekeurige kleding in de tas en rits hem dicht. Mijn verzorgings producten doe ik morgen wel, die heb ik nog nodig.
Ik leg mijn tas naast de kast en ga weer op mijn vertrouwde raamkozijn zitten en pak mijn dagboek weer.

Nu ik deze keuze heb gemaakt ben ik nog zenuwachtiger voor morgen. Ook ben ik bang,want stel je voor dat ik weer de verkeerde keuze maak! Waarom zit het leven vol met keuzes en waarom moet ik ze maken?
O, lief dagboek het leven zit vol met vragen die niet beantwoord kunnen woorden. Het enige wat je kan doen is hopen, hopen dat je voor het goede kiest, hopen dat alles gaat zoals jij het wilt, hopen dat de ander voor het zelfde, of juist voor het andere kiest.

Ik zucht en leg mijn dagboek weer voor me neer. Het leven is zwaar en oneerlijk. Maar je moet er zelf het beste van maken, alleen de vraag is hoe?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.