FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 8 - Mandy

Mandy's ademhaling ging regelmatig op en neer, terwijl ze zich traag omrolde in haar bed.
“Shit!”� Mandy schrok wakker van een hels lawaai en een samenhangend gevloek.
Met een snelle blik op haar klokradio zag ze dat het half elf was.
Was Maryl echt al wakker, en wat voor lawaai maakte ze als ze dat inderdaad al was?!
Plots schalde er loeiharde muziek van de Jonas Brothers door haar box boven haar bed.
“Sorry! Verkeerd aangesloten...”� schreeuwde Maryl van beneden.
“Stomme rotgroep!”� schreeuwde Mandy naar niemand in het bijzonder, en ze smeet haar hoofdkussen naar de box, waar ondertussen geen muziek meer uitkwam, maar ze hoorde wel nog een vaag geluid van beneden.
Mandy rolde geïrriteerd haar bed uit en strompelde naar de badkamer. Ze wreef even in haar ogen en kroop onder de douche.

Even later rolde ze haar haar in een handdoek, en schoot in een simpele trainingsbroek en een t-shirt.
Al wat meer wakker dan daarnet, ging ze de trap af, waar haar mond openviel van verbazing. Maryl had alle grote spullen als de zetels, kastjes en de keukentafel aan de kant geschoven en kleine zithoeken gemaakt met kussens, aan de randen van de grote ruimte, die er nu was.
Maryl keek haar stralend aan, terwijl ze een bruine krul onder haar oranje-gestippelde haarband schoof. De muziekinstallatie stond als enige nog op z'n oorspronkelijke plaats en in het midden hing een grote discobal.
“Hoe vind je het? Ik wou alvast wat vooruit werken, want ik moet ook nog voldoende eten en drank in huis halen. Als er zoveel volk komt als vorige keer...”� ratelde Maryl, die een gemakkelijke blauwe jeans-tuinbroek met twee bretellen aan de schouders droeg.
“Is het niet wat... over-done? Misschien niet slecht, hé. Maar als er nu eens niet veel volk komt opdraven?”� vroeg Mandy zich af.
Maryl keek beteuterd. En dan vond ze van zichzelf dat ze nog vriendelijk geweest was. Die discobal was erover.
“Zal ik anders naar de winkel gaan?”� vroeg Mandy, die een poging deed om weg te geraken uit deze ongemakkelijke situatie.
Maryl draaide zich weer om naar de keukentafel en zei: “Ja, is goed. Hier ligt een boodschappenlijstje.”� zei ze en ze overhandigde Mandy het lijstje, dat veel weg had van een open gerolde, ongebruikte rol toiletpapier.

Chips
Fanta
Cola (light)
Cola
Ice tea
Nootjes
CD's
Chips
Beschuitjes
Smeerkaas
Choco
Apericube's
Bier
Chocola
Stokbrood
Fruit
Kleine, zachte snoepjes
Red Bull
Passoa

“Wow..”� mompelde Mandy.
“Ja, ik was nog niet klaar, maar je mag nog altijd aanvullen, hoor.”� zei Maryl vrolijk. Dat was zo typisch Maryl. Ze draafde altijd zo door in zulke dingen, ze was altijd zo enthousiast, dat Mandy vaak zin had om gewoon haar koptelefoon op te zetten en vooral niet te luisteren naar wat ze allemaal uitkraamde.
“Zei ik echt dat ik naar de winkel wilde?”� vroeg Mandy ongelovig. Maryl lachte en Mandy vertrok met het boodschappenlijstje.
Ze bevestigde het kleurrijke - Mandy had het ooit zwart met paarse stippen geverfd, maar op een fietstocht begon het te regenen - kinderzitje aan het uiteinde van haar fiets.
Omdat het voor Maryl én Mandy tezamen had gediend, was het redelijk groot, en hopelijk groot genoeg om alle boodschappen in één keer te kunnen vervoeren.
De supermarkt was niet erg ver, maar ver genoeg om niet met al die boodschappen over straat te willen zeulen. Mandy zette snel haar fiets op slot in de fietsenstalling en nam een winkelkar uit een ganse rij die buiten stond.

Mandy bekeek het hele rek chips en besloot er op goed geluk maar wat pakken uit te kiezen. Haar gasten moesten niet te kieskeurig zijn, of ze huurde wat buitenwippers in. Ze smeet enkele smaken in het winkelkarretje en reed verder naar het drankrek. Veel hadden ze niet op voorraad, dus Mandy nam alle flessen en besloot nog wat blikken in dozen te kopen aan de kassa.
“Een winkelkar zonder breezers, is er geen!”� zei een maar al te bekende stem achter haar. Een stem waarvan ze wou dat ze hem niet op een vrije dag om 11u00 's ochtends tegenkwam in het drankrek van de lokale supermarkt, terwijl ze een stomme trainingsbroek droeg.
Een stem waarvan ze heus wel wist van wie hij kwam, maar waarvoor ze maar al te graag een quasi verbaasd gezicht opzette, alsof ze zijn stem helemaal niet herkende. Dan leek ze tenminste wat minder geobsedeerd.
“Jared!”� fakete ze blij verrast. “Ja, ik ben een beetje boodschappen aan het doen voor morgenavond, Maryl stond erop.”�
Ze ging echt niet zeggen dat ze zelf had voorgesteld om inkopen te doen.
“Kon ze haar hondje niet sturen?”� lachte Jared.
Mandy lachte maar wat mee, terwijl elke zenuw van haar lichaam gespannen stond. Op amper een halve meter van haar vandaan stond Jared, zonder zijn wederhelft - Laurien - erbij om alles gade te slaan. Hij nam een karton Bacardi uit het rek en legde die in Mandy's winkelkar.
“Ik kom ook, hé. En je ziet er heus wel ouder uit dat zestien, dus daar kom je makkelijk mee weg. See you tomorrow, baby!”� en hij wierp haar een kushandje toe.
Bij elke andere jongen zou ze gevonden hebben dat hij een enorme player was, maar ze was veel te blij met dat ene kusje van Jared om daar zelfs nog maar aan te denken.
Met een grijns op haar gezicht deed ze de boodschappen verder en voegde nog een extra krat Bacardi toe - ze wou Jared niet teleurstellen.
Dat kusje smaakte naar meer en Mandy zou zich niet meer tevreden met een simpel kusje door de lucht. Ook al moest ze Laurien daarmee onder haar duiven schieten...
Laurien was een goede vriendin, maar stelde ze haar echt boven de liefde van haar leven?
Mandy zuchtte terwijl ze alle boodschappen in het kinderzitje achter de fiets propte en er flink op mepte om alles erin te krijgen.
Voorzichtig reed ze uit de fietsenstalling, op naar huis. Ze was hongerig naar morgenavond, en dan bedoelde ze niet dat ze zin had in chips.

Snel legde Mandy alle blikjes, flessen en kartonnen met drank en wat etenswaren in de kleine, zilver-blinkende koelkast - als haar moeder wegging, gaf ze alles een laatste poetsbeurt, een poetsvrouw wou ze niet -, en smeet de pakken chips op de houten planken aan de muur in de kleine opslagplaats voor al het eten. Ze griste de nieuwe 'Joepie' die ze gekocht had van de tafel en haastte zich de trap op.
Als ze dacht dat daar die ochtend een metamorfose had plaatsgevonden, dan had ze duidelijk nog niet gezien hoe het er nu uitzag.
Nog meer spullen waren aan de kant geschoven en de gordijnen waren alvast half verduisterd, zodat het de sfeer gaf die het 's avonds zou geven.
Mandy was het niet vaak met Maryl eens, maar dit was fantastisch, veel beter dan vanochtend. Het had zijn eenvoudigheid, en toch was het af!
Als er een beroep was dat Maryl perfect zou aankunnen, was het wel binnenhuis-architecte. Maar dan wel een eigenwijze en een impulsieve.
Mandy's aandacht werd echter afgeleid door een hoop CD's die op de keukentafel stonden. Ze herkende er een paar tussen die Maryl nooit vrijwillig zou kopen.
“Ben je die in mijn kamer gaan halen?”� vroeg Mandy ademloos, met een hol gevoel van binnen.
“Ja... Denk je dat ik dat luid geroep van op de mijne haal, of zo?”� lachte Maryl.
Mandy werd nog wat bleker dan haar normale huidskleur, onderdrukte de neiging om Maryl verrot te schelden en vroeg met een snelle ademhaling: “Je hebt toch alleen die CD's meegenomen, of heb je nog even... rondgeneusd?”�
“Nee, gewoon die CD's weggenomen uit je CD-rek. Waarom?”� vroeg ze met haar verbaasde Maryl-glimlach.
Mandy wist dat haar zus niet zou liegen om dit antwoord en langzaam ging haar hart weer regelmatig en trager kloppen.
“Ooh.. Niets, nee, niets..”� antwoordde ze ontwijkend, maar in werkelijkheid waren haar gedachten - zoals de ganse vorige minuut - bij het kleine rode kladblokje.
Het was niet echt een dagboek, maar ze had er ongetwijfeld al een paar keer Jared's naam in laten vallen. Ze moest er niet aan denken dat iemand dat zou lezen.
Maryl trok een bedenkelijk gezicht, maar stelde er verder geen vragen bij.
Gelukkig maar...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.