FanFic.nl

Far away...

The girl

Ik sta voor de spiegel in de badkamer. Ik zucht en haal mijn hand door mijn haar. Ik moet nodig weer is naar de kapper. Het is gegroeid in de tijd dat ik hier woon, het is al tot over mijn schouders en hangt nu futloos langs mijn gezicht.
Ik heb niet kunnen slapen vannacht en heb nu wallen van hier tot Tokio, ik gebruik al tijden geen make-up meer en kan ze dus ook niet bedekken.
Zometeen is het zover en ga ik naar Potsdam, de reden dat ik dus niet kon slapen. Over een paar uur ben ik in de zelfde stad als hem.
Ik zucht nog een keer en haal een borstel door mijn haar. Als alle klitten er uit zijn pak een elastiekje en bind die om mijn haar.
Ik poets nog snel even mijn tanden en prop dan alles in een toilettasje, die ik weer in mijn reistas dump.
Ik bekijk me nog een keer in de spiegel en loop dan de badkamer uit.
Met de tas over mijn schouder loop ik naar de gang waar ik hem op de grond gooi.
Snel check ik nog of alle ramen echt dicht zijn, als dat het geval is loop ik terug naar de gang. Ik stap in mijn schoenen en trek mijn jas aan. Ik hijs mijn tas weer over mijn schouders. “Daar gaan we dan”� zeg ik met een zucht en trek de deur open. Ik stap naar buiten en trek de deur achter me dicht. Ik draai de deur op slot en loop met lood in mijn schoenen loop ik het tuin pad af.

Daar zit ik dan, in de bus op weg naar Potsdam. Ik kijk naar buiten, naar de weilanden die langs razen. Niks bijzonders dus. Ik pak mijn tas van de grond en rits hem open. Ik haal mijn dagboek eruit die boven op ligt, zodat ik niet hoefde te zoeken. Ik rits de tas weer dicht en zet hem weer terug op de grond. Ik sla het boekje open, ik laat mijn ogen over de regels gaan die ik gister geschreven heb.
Ik haal de dop van mijn pen. Ik sla een regel over en begin weer te schrijven.

Nou dagboek, het is zover hoor. Ik zit in de bus op weg naar Potsdam. Ik begin nu wel bang te worden, nu het zover is kan ik niet meer terug. Ik moet en zal hem zien. Ik wil hem duidelijk maken dat ik er spijt van heb. Dat ik hem terug wil, Het hoeft niet perse als geliefden, mij part alleen als vrienden.

“Wat schrijf je?”�
Geschrokken sla ik het boekje dicht. “Gaat je niks aan”�
Naast me staat een meisje met lang zwart haar, een bleke huid en smokey eyes. Ze heeft een lange zwarte jas met daaronder een bandshirt van iets dat me niet bekend voor komt. “Sorry als ik je liet schrikken, maar is deze plek vrij?”�
“Tuurlijk”� Ik kijk om me heen en zie dat alle plekken al bezet zijn.
Ik rist mijn tas weer open en leg het boekje er weer in. “Waar ga je heen?”� Vraagt het meisje naast me. Ik rits mijn tas dicht en kom weer overeind. “Hoezo?”�
“Je hebt zo een volle tas bij je”�
“o....uh....ja.....Ik ga naar Potsdam”�
“O, Ik ook”� zegt ze met een glimlach “Ik ga voor een dagje shoppen, maar jij blijft er zeker overnachten aan je tas te zien”�
“Ja, ik....uh....blijf slapen bij een paar kennissen van me”�
“gezellig”�
“zeker”�
“Ik heet trouwens Mia”�
“Romeo”�
“Leuke naam”�
“Dankje”�
Er valt een stilte. En ik kijk weer naar buiten.
“Weetje”� begint Mia plotseling. “Jij lijkt op iemand”�
Ik kijk geschokken haar kant op. Ik had mijn echte naam niet moeten zeggen. “Op wie dan?”�
“Ik weet niet, gewoon je lijkt op iemand die ik wel is eerder heb gezien.”�
“Ja, dat kan”� Is mijn antwoord en ik kijk weer naar buiten.
Het is weer een tijdje stil tot dat Mia weer begint te praten. “O, hier moet ik er uit”� En ze drukt op het stop knopje.
“Ik ook”� zeg ik en pak mijn tas vast.
Als de bus gestopt is staan we allebei op. Ik hijs mijn tas weer over mijn schouder en loop de bus uit.
“Doeg, Romeo, misschien zie ik je wel een keer”� zegt Mia en loopt weg naar een groepje mensen waar ze bij gaat staan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.