FanFic.nl

Just Twins

Hoofdstuk 10 - Mandy

Mandy rolde met haar ogen toen ze de eindtune van de zoveelste romantische kwijlfilm van beneden hoorde. Alsof het echte leven zo in mekaar zat...
Met van die roze huppeltrienen die elke jongen om hun vinger konden draaien, maar het zelf niet wisten, en aan het eind van de film met een of andere zogenaamde kanjer zoenen.
Ze zag zichzelf al in een roze balletpakje hand in hand bij Jared slijmen. Dat hand in hand mocht best blijven, maar laat het roze balletpakje alsjeblieft achterwege.
Ze was niet zo iemand. Gelukkig maar.
Mandy bewoog onrustig om zich heen, zoals ze wel vaker had als ze min of meer zenuwachtig was en niets te doen had. Ze wist dat ze sommige examens echt verbrod had, maar ze moést naar haar volgende jaar. Ze moést en zoíº slagen! Haar ouders hadden haar beloofd heel de zomer haar GSM-rekening te betalen als ze sloeg omdat ze wisten dat dat haar extra zou motiveren om te studeren voor de examens, waar ze toch al niet veel zin in had.
Mandy had altijd al de gave gehad om met (nipt) succes vanaf de dag voor het examen haar boeken open te slaan.
Haar ouders hadden dit altijd met bang hart aangezien en ze voelde vaak de verontrustende blikken in haar rug priemen. Opeens knalde een ringtone haar richting uit, en aan het schermpje op haar GSM zag ze dat het haar moeder was.
O jee!
“Ja?”� vroeg ze ongeïnteresseerd.
“Heb je al iets over je uitslagen gehoord?”�
“Neen, morgen pas.”� zei Mandy. Hoorde elke normale ouder dit niet te weten van zijn of haar dochter? Niet dat ze nog niet wist dat haar ouders niet normaal waren, maar het verbaasde haar toch keer op keer.
“Kan je Maryl even doorgeven?”� vroeg ze en Mandy kon haar in gedachten zien wuiven naar een of ander belangrijk tiepje dat ze nog twee minuten nodig had.
“Neuh... Die zit beneden TV te kijken.”� zei ze, terwijl ze haar vinger in haar keel stak toen ze de soundtrack van 'Another cinderella story' hoorde afspelen.
Schattig, hoor, maar niet heus. Nog één stomme film en het zou haar beste dag niet zijn.
Dat was eigenlijk het probleem. Pietluttigheden vond ze altijd zó irritant aan Maryl, en ze was te ongeduldig om er zelfs nog maar aan te denken dit aan Maryl te vertellen en er met haar over te praten.
En te koppig... Vaak stond ze op het punt om zo'n discussie te beginnen, maar dan stelde ze zich eerst even voor hoe dat zou gaan. Mandy bracht iets op? Maryl zou alles natuurlijk weer best vinden en ze zou haar een enorme knuffel geven. Yek. Het was nu niet alsof ze een besmettelijke ziekte had en dus niet in Maryl's buurt wilde komen, maar ze was gewoon niet zo'n knuffelig persoon. De kat die ze vroeger gehad hadden, moest niet proberen om op haar schoot te gaan zitten. Ze vond het beest best wel schattig en het had een enorm hoge aaibaarheidsfactor, maar knuffelen?!
Daar was Mandy gewoon niet de beste persoon voor.
“Oke, dan bel ik later nog wel eens terug. Oh ja, voor ik het vergeet, het kan zijn dat ik morgen vroeger thuis ben, maar dat is nog niet zeker en ik laat nog wel iets weten. Veel succes voor je uitslag!”� sloot mama het gesprek af. Die laatste woorden vlogen er uit, wat Mandy's vermoeden over dat belangrijk tiepje bevestigden. Ze kende haar moeder goed genoeg. Niet dat dat omgekeerd zo erg het geval was, maar goed.
“Ja, tot dan.”� zei Mandy zoet en ze haakte in. Dat had ze nog al gehoord. Hen een beetje zenuwachtig maken met het smoesje 'Ik kom vroeger naar huis', terwijl dat in werkelijkheid nog maar één keer was gebeurd.
Meestal liepen vergaderingen net uit, en waren ze niet vroeger afgelopen.
Ze bladerde nog even door de nieuwe 'Joepie', met het maximale volume van haar I-pod Nano in haar oren.
Bye bye, Cinderella story!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.