FanFic.nl

Unfold

Eens een team, altijd een team

Nu?
‘Je bedoelt morgenochtend? Ik ben net aangekomen en heb al gedoucht,’ zei Tom nukkig.
Noa draaide zich nog net om voordat ze helemaal verdwenen was.
‘Je hebt gelijk, ik heb eigenlijk ook nog maar weinig zin om me nu nog helemaal uit te gaan sloven. Maar je had je gezicht wel moeten zien,’ zei Noa grijnzend.
Matt grinnikte maar bleef rustig doorlezen.
‘Jullie vrouwen zijn niet bepaald welwillend tegenover mij, hè?’ zei Tom, met een pruillip. ‘Terwijl ik jullie zoveel genot zou kunnen schenken!’
Noa’s rechterwenkbrauw schoot spottend omhoog. ‘Volgens mij is het meer andersom.’
‘Dan heb je meester Tom nog nooit meegemaakt.’
‘Oké, voor vandaag hebben we wel weer genoeg meester Tom meegemaakt. Wanneer gaan we eten?’ vroeg Matt die eindelijk zijn boek had dicht gedaan.
‘Ze stuurden me eigenlijk om jullie te laten weten dat we gingen eten,’ zei Noa.
‘Ik rammel,’ deelde Tom tussendoor mee.
‘Als de dames mij zouden willen volgen,’ zei Noa toen met een deftig Engels accent en een korte buiging. Daarna ging ze hen voor en zocht haar weg naar hun gezamenlijke kamer. Op de bases waren er voor elk team wat zich er bevond, aparte woonkamers. Hier konden ze elkaar beter leren kennen dus samen eten werd hierbij inbegrepen. Eenmaal in de bewuste kamer aangekomen stond het eten al op de rechthoekige, glazen tafel. De rest van de kamer bestond uit een modern interieur, wat uit lichte kleuren bestond en dankzij het grote raam op het zuiden in de kamer was het al bij al aangenaam.
Tom hield van modern, het was simpel en niet al te vol; zodat hij ook niet veel rommel kon maken. Waar hij heel erg goed in was. Met modern kon hij wat. Matt daarentegen vond het maar kaal en grauw, hij hield meer van de met stof bekleedde banken in plaats van die lederen. En wat Noa vond… Noa hield van modern maar ook knus, dus het was niet precies hoe ze haar eigen appartement of huis in zou richten.

Tom nam plaats op één van de vier stoelen rond de tafel en tilde een schaal van het eten op.
‘Dit heb ik wel gemist, vooral toen ik in het vliegtuig zat,’ zei hij terwijl hij de geur van het eten opsnoof.
Matt hielp Noa onwillekeurig in een stoel, iets wat hij standaard deed, en ging daarna ook zitten.
Nadat ze zichzelf allemaal hadden geholpen met wat op hun bord te scheppen, zwegen ze een tijdje. Het was een stilte die alleen werd verstoord door het gekauw van hun voedsel.
‘Dus…’ begon Noa na een slok van haar water.
‘Ik ben Noa Montgomery en zit sinds mijn 19e bij het SAC. Dat betekent dat ik er al een paar jaar bij zit tot nu toe. Ik doe aan schermen en heb de zwarte band in karate.’
‘Ik doe aan martrial arts, maar dus nog wat andere vormen naast karate’ zei Matt nadat hij zijn hap had doorgeslikt.
‘Schermen?’ vroeg Tom toen.
‘Ja, schermen. Snelheid, precisie en techniek spelen daar een grote rol in.’
‘Lijkt me een interessante sport,’ zei Matt daarop.
Tom snoof. ‘Ik heb me meer gericht op voetbal en basketbal, teamwork staat daar centraal.’
‘Niet bepaald een ik-maak-je-in-sport hè?’ zei Noa grijnzend.
‘Nee, niet echt iets voor mannen mannen, voor zoiets zou je aan worstelen moeten doen,’ voegde Matt er met een eveneens plagende grijns aan toe.
‘Je vergeet de hooligans bij voetbal’ zei Tom en at rustig verder. ‘Voetbal, basketbal, honkbal, ijshockey, het zijn duidelijke mannen mannen sporten. Daarnaast weet ik heel goed de zwakke plekken van het lichaam en hoe ik iemand aardig veel pijn kan bezorgen met een enkele klap, dus jammer maar helaas. Mijn theorie over mannen mannen blijft overeind staan.’ Daarbij gaf hij een knipoog aan Noa en at met een zelfvoldane grijns verder.
‘Hij zal ook nooit veranderen…’ zei Matt met een quasifrustrerende zucht.

Mortiz Connely zag er als een typische oudere miljonair uit. Zijn witte haren zaten perfect, hij had een lichtgebruinde huid door de vele bezoekjes aan het buitenland, een gladgeschoren gezicht en zag er eigenlijk nog best goed uit met zijn tweeënvijftig jaar. Dat kwam natuurlijk door een goede voeding, niet teveel drank en sigaren, kleding die zijn mindere punten maskeerden en zijn levendige blauwe ogen. Ondanks dat zijn vrouw al bijna dertig jaar dood was, droeg hij nog steeds zijn trouwring. En nee, je kon hier niet zeggen dat hij nog steeds trouw aan haar was ondanks de ring. De ring zorgde er alleen voor dat hij een moeilijkere vangst was voor de dames in de kringen waar hij zich verkeerde. Een moeilijkere vangst betekende een grotere uitdaging, en een grotere uitdaging leidde weer tot meer spanning in de affaire die hieruit moest volgen.
‘Mortiz Connely’ zei Paul Ion hartelijk toen Mortiz de kamer in kwam lopen. Paul stond al overeind en ze schudde even kort elkaars handen.
‘Je bezoek komt nogal als een verassing,’ zei Paul toen hij voor Mortiz en zichzelf een glaasje whiskey in had geschonken en ze beide weer zaten.
‘Ik houd wel van verassingen,’ zei Mortiz zijn perfect witte gebit bloot grijnzend.
Sienna kwam glimlachend binnenlopen en liet de mannen even zwijgen door haar aanblik. Ze had haar vuurrode haar kunstig opgestoken en een heel erg manvriendelijk mantelpakje aan. Eentje waardoor haar boezem gevaarlijk goed uitkwam en haar benen perfect te zien waren vanonder het korte rokje.
‘En toch blijf ik me afvragen waar je die knappe secretaresse vandaan hebt gehaald, Ion. Ik zou mezelf prijzen als ik met zoiets moois opgescheept kwam te zitten,’ zei Mortiz en gaf een speels tikje tegen Sienna’s kont.
Sienna glimlachte toegefelijk naar de oudere man en opende daarna de kast met de administratie en begon haar zoektocht naar het verloren papier. Mortiz wist dat ze niet bepaald van die aanrakingen gediend was, dat had ze zo vaak tegen hem gezegd. Maar hij hield die stomme schijn op tegenover Paul dat ze elkaar nog nooit gesproken hadden. Hij moest eens weten.

‘Ik kan echt niets meer op,’ zei Tom die zich helemaal volgestouwd had met voedsel.
‘Kan ik me voorstellen,’ zei Matt die voldoende had gegeten, maar geen opgeblazen gevoel had.
‘Je bent een vreetzak, Tom Geers’ zei Noa grinnikend.
‘Oké, nu moeten jullie nog wel even blijven zitten tot ik weer normaal kan lopen. We zijn immers een team, en eens een team; altijd een team, nietwaar?’
‘Goed, maar dan moet je wat over jezelf vertellen,’ zei Noa tegen Tom en zette een geïnteresseerde blik op.
‘Nou jullie weten al dat ik Tom Geers heet. Ik kom uit Nederland, maar ik spreek vloeiend Engels, Duits, Frans, Spaans en Fins.’
‘Fins?’ herhaalde Noa lachend.
‘Ja?’ vroeg Tom ietwat gekrenkt.
‘O, niet verwacht dat je zoveel talen zou kennen,’ zei Noa die haar grijns probeerde te onderdrukken.
‘Die vooroordelen hadden Gillian en ik ook in het begin’ zei Matt. ‘Maar uiteindelijk kan hij toch nog wel eens van nut zijn. Vooral toen we op een missie waren en dat onze bronnen Fins schenen te zijn,’ voegde Matt er grijnzend aan toe.
‘Genoeg Tom afgekraakt,’ zei Tom, al scheen hij het kennelijk niet heel erg te vinden. Hij zou het eerder als een compliment hebben opgevat, dat hij dus meer in zijn kuip had dan ze dachten.
‘Ja, Matt vertel eens.’
‘Mijn officiële naam is Matthew Silverman, maar Matthew vind ik iets te formeel klinken. Dus laten we het maar houden op Matt. Ik houd van schaken, en al zeg ik het zelf; ik ben er best goed in. Inzicht is bij schaken erg belangrijk, dus laten we zeggen dat ik veel inzicht heb,’ zei Matt glimlachend.
‘Heb jij ook nog een onverwachts apart karaktertrekje?’ vroeg Noa plagend.
‘Niet dat ik weet.’
‘Hij is behoorlijk saai,’ zei Tom grinnikend. ‘Wacht, nee. Ik moet mezelf ontkennen. Na het einde van een missie hadden we eens een behoorlijk feest…’
Noa keek naar Matt en zag zijn lichtgebruinde gezicht een beetje rood worden.
‘Het kwam er in ieder geval op neer dat Matt ongewoon veel drank op kon en toch nog gewoon door kon blijven gaan tot in de ochtend. En toen we hem tijdens de lunch zagen, vertelde hij verdwaasd dat hij wakker was geworden tussen twee schaars geklede jonge vrouwen.’
Een tijdje keken Tom en Noa naar de bruinharige Matt. De jongen met zijn beleefde donkere grijsblauwe ogen. Diegene die hier zichzelf het meest onder controle leek te hebben. Toen begonnen ze alle drie tegelijk te lachen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.