FanFic.nl

In your brown eyes

02. Stress off

“Stefani!! Wakker worden!”� klinkt het vaag. “Lieverd, word alsjeblief wakker!”� hoor ik opnieuw. Ik probeer men ogen te openen maar het vraagt veel moeite. Het lijkt wel alsof m’n oogleden zijn dichtgelijmd. M’n ogen zijn nu halfopen en ik zie alles alsof ik een bril opheb die veel te straf is afgesteld voor me. Iemand leunt zich over me. Ik gok dat het mama is want ik herken die bezorgde stem vanuit de duizend. “Mama, ben jij dat?”� vraag ik. “Ooh Stefani, ik was zo ongerust!”� snikt ze. Ik voel een traan recht op de top van m’n neus vallen. Het lijkt alsof de traan twijfelt welke kant het opwil. Links of rechts? Misschien rolt het wel naar men ogen, of valt het naar beneden en kietelt het men neushaartjes. Best een fijn gevoel.
“Mam, huil toch niet. Het lijkt allemaal erger dan het is!”�. Ik probeer recht te kruipen leunend op m’n elleboog. Mama pakt haastig een hoofdkussen en legt het achter m’n rug. Het kussen was eigenlijk te groot. Het begint helemaal aan men onderrug en steekt boven men hoofd. Om nog maar te zwijgen van de dikte van het kussen. Hoe oncomfortabel het ook is, ik hou m’n mond omdat ik niet wil dat mama hysterisch begint rond te lopen op zoek naar een kleiner en comfortabeler kussen. Ze zou ertoe in staat zijn. Haar kennende zou ze andere kamers binnenlopen en de hoofdkussens vanonder zwaargewonde patiënten snokken. Sinds ik zo bekend ben geworden is ze beginnen zweven. Maar ik blijf met beide voeten op de grond. Ik ben nog steeds Stefani Germanotta, een eenzaam meisje dat zich verschuilt achter het extravagante imago van Lady Gaga.
Nog steeds een beetje versuft vraag ik hoe lang ik buiten bewust zijn was. “Slecht een paar uurtjes”� Zegt mama. M’n concert eindigde ik rond half twee. Naast de deur hang een klok en die geeft aan...09:23. Dus ik ben zo’n 8 uur van de wereld geweest. Weet de paparazzi dit al? Waarschijnlijk wel! Ze volgen me op de voet dus ze zullen hier wel al in het ziekenhuis geweest zijn.

“Wanneer mag ik terug weg?”� vraag ik meteen wanneer de dokter komt binnen gewandeld.
“Eigenlijk mag je al meteen weg, maar dat raad ik je niet aan”�. “Ik moet wel!”� zeg ik. “Ik heb een concert vanavond in Montreal en ik moet het programma nog voorbereiden, mijn garderobe controleren, me laten opmaken, liedjesteksten herhalen, generale repetitie,…! Er is nog zoveel werk!”�. “Dan vrees ik dat je dat zal moeten afzeggen.”� Zegt de dokter op de meest droge manier dat ik me kan indenken. “Hoezo dat zal ik moeten afzeggen? Ik denk er nog niet aan! Ik laat men fans niet in de steek!”�. Toen ik het woordje ‘fans’ zei, dacht ik meteen terug aan mijn droomjongen. Ik zag hem opnieuw voor me. Zijn prachtige bruine ogen die hij toen gefixeerd had op het vuurwerkproducerende bh. “Dan zal ik jou niet mogen laten gaan, want wat jij nodig hebt is veel rust. Je bent overstressed.”� Zegt hij. Hij heeft nog gelijk ook. Ik heb inderdaad wat tijd nodig voor mezelf. Misschien moet ik een weekje vrij nemen? Dan moet ik wel iedereen verwittigen! M’n manager, The Haus, de platenmaatschappij,… moet ik eerst allemaal inlichten. Ik vraag mama wel of ze dat wil doen. Ze staat altijd klaar als ze iets voor me kan doen. Dan kan ik me verdiepen in het schrijven van nieuwe liedjes.
“Okee het is al goed! Mama, zou jij iedereen willen inlichten? En zorg er alsjeblief voor dat m’n fans een nieuw ticket krijgen voor een volgend concert.”� Ik bel ondertussen een taxi die me naar huis brengt.

“Hallo? Ja, kan je aan taxi sturen naar het volgende adres: Saint Mary’s Hospital Center, 3830 Lacombe Avenue in Montreal?”� lees ik af van het kaartje dat de dokter me voorhoud. “Oke, en wanneer kan je er zijn? Dat is goed, tot straks!”�

Ik heb nog een half uur de tijd om me klaar te maken. “Hmm, waar zijn men kleren?”� vraag ik mama. “Ehm.. Ja juist.. je kleren”� stottert ze. “Die heb ik weggegeven.”� “HOEZO DIE HEB JE WEGGEGEVEN?”�. “Word niet kwaad liefje! Ik gaf ze aan je fans zodat ze plaats zouden maken voor ons. We geraakten maar niet tot aan de auto want ze versperden de weg. Dus daarom gaf ik ze je kleren in de hoop dat we dan konden doorlopen naar de auto.”� Dramt ze uit haar strot alsof het een ingestudeerd tekstje is. Zo erg vind ik het niet. Als m’n fans mijn outfit hebben, dan is het toch in het bezit van een goede nieuwe eigenaar. Ik vertrek wel in de witte pyjama van het ziekenhuis. Ze zijn immers meer gewoon van mij.

“Mevrouw, je taxi is aangekomen”� zegt een assistent die met z’n hoofd binnen komt piepen. “Hij staat aan de achterkant van het gebouw zodat de paparazzi je niet lastigvalt.”� Vervolgd hij.“Wat ben jij toch een schatje!! Moest ik geld bij me hebben gaf ik je een dikke fooi, maar nu krijg je een kusje in de plaats!”� Ik wandel naar hem toe en wanneer ik ongeveer een halve meter van hem ben verwijdert buig ik me met gestrekte benen een beetje naar voor, en geef hem een kusje op zijn - nu toch wel rood geworden - wang. Ik haast me, met m’n moeder aan mijn zij, naar de uitgang. Ik voel dat iedereen naar me kijkt, zo zelfs alsof het lijkt dat ze door me kijken. En onsubtieler kan het niet. Met hun mond open gapen ze me aan, mij volgend met hun hoofd. Het is best grappig, dus kan ik men glimlach niet verbergen. Zelfs met mijn gigantische zonnebril op blijft het zichtbaar.

Ik spring vlug de taxi in, want ik moet me haasten. Ik gooi de deur dicht en zie flitsende camera’s op me afkomen. “West Hollywood! Vlug!!”�. De taxi vertrekt en ik kijk al lachend door de achteruit. “Mag het raam even open?”� vraag ik. Ik krijg geen antwoord maar het raam gaat toch open. Ik leun naar buiten en schreeuw: “Volgende keer beter!!”�.

“Heb jij misschien pen en papier?”� vraag ik de taxibestuurder. Hij geeft me een balpen en verfrommeld stukje papier. “Bedankt”�. Hij mompelt bijna onverstaanbaar ‘graag gedaan’. Dat is toch wat ik denk dat hij zei. Ik open het propje papier en zie dat het de verpakking is van een hamburger van MacDonalds. Beter dan niks denk ik dan. Ik probeer het beeld van mijn droomjongen terug op te roepen. Ik zie het… Ik verdrink opnieuw in z’n ogen. Ik kan niet anders dat mijn nieuwe song ‘Brown Eyes’ noemen.

Reacties:

1 2 3 4

moorte zei op 28 okt 2011 - 21:19:
hoe je dat precies aan elkaar aansluit zooooo mooi!!!
Brown eyes is mijn lievenlings lied zooo moooi

Monster23 zei op 11 mei 2010 - 17:36:

Ik ben nog steeds Stefani Germanotta, een eenzaam meisje dat zich verschuilt achter het extravagante imago van Lady Gaga.

Klopt helemaal eigenlijk.

Monster23 zei op 15 april 2010 - 16:11:
Waaaaah mooi verhaaaal

I BROWN EYES

het is zoooo'n mooi lied

ik heb zelf ook bruine ogen n.n

NaOmIiix3 zei op 27 jan 2010 - 21:16:
niiicee<3 ik lief dit verhaal!

snel verder!

x<3

butcherknife zei op 7 jan 2010 - 21:16:
Ik lees dit verhaal graag en ik ben niet eens een fan !
nee, het is echt leuk ^^