FanFic.nl

Bite [Vamps]

Tom [05]

‘Dus, een of andere pervert probeerde je te verkrachten in een bos?’
‘Daar komt het wel op neer, ja.’ mompel ik. Ik heb gezwegen over alles dat zou kunnen wijzen naar wat ik ben, en het verhaal is er min of meer vervormd uitgekomen. Maar Tom snapt me, hoop ik maar.
‘Ik haat hem nu al. Maar, het begint echt koud te worden dus ga jij maar naar boven. Ik wil niet dat je ziek word alleen maar door hier te blijven zitten.’ zegt hij met een glimlach en gaat even met zijn vinger langs mijn wang.
‘Wil je… euhh… Niet met me mee? Ik ben… bang.’ fluister ik en ontwijk zo goed en kwaad mogelijk zijn blik.
‘Als jij dat wilt.’ fluistert hij en trekt me overeind, werkt zich dan zelf ook omhoog en wrijft even langs mijn arm.
Ik ga hem voor naar de voordeur, haal mijn sleutels uit mijn zak en open de deur.
Pas nu besef ik dat mijn appartement niet toonbaar is voor anderen. Het is een enorme rommel, en de meest gíªnante dingen liggen natuurlijk in de woonkamer, en dus het meest zichtbaar voor anderen. Hoe moet Tom me nu serieus nemen als mijn hele verzameling badeendjes is uitgespreid over de keukenvloer?
Ik merk dat ik steeds trager de trappen beklim, dus zet er een tempo in en hol de drie laatste trappen zo snel op dat Tom me niet meer kan volgen. Een half minuutje later stopt hij vlak naast me, maar houdt zijn mond als hij even naar me kijkt. Oh nee, geef ik hem de indruk dat ik niet meer wil dat hij bij me is? Dit is zo… Waarom doe ik nu zo? Hij is zo lief voor me en dan doe ik dit en…?
Ik trek nog net niet aan mijn haren, mijn gedachten maken me gek.
De deur gaat piepend open en in het donker tast ik naar de lichtknop. Als de spaarlampen plots het eerste vertrek belichten en ik wild knipper, lijk ik wel te dromen. Alles is piekfijn opgeruimd.
Maar dan vallen mijn ogen op een briefje en de gifgroene inkt die over het papier danst.
Demitri.

Dicht tegen elkaar, kussens over heel de woonkamer verspreid, Toms cornrows liggen er nog vrij netjes bij maar ik betwijfel of het met mijn haar net zo gesteld is.
Twee glazen cola staan op tafel, en van tijd tot tijd doe ik alsof ik een slokje neem, terwijl ik eigenlijk alleen de vloeistof even mijn lippen laat raken.
Het moet nu ongeveer half een ’s nachts zijn, want het is buiten zo donker dat ik de gebouwen niet kan onderscheiden, en ik heb de kerkklok nog maar net twaalf keer horen luiden.
Over Demitri hebben we het al lang niet meer, hij is het niet waard om mijn Demitriloze tijd aan te verdoen. Tom begon een tiental minuten geleden over muziek, en vertelt me nu gepassioneerd over Sammy Deluxe. Hij heef me even verontwaardigd aangekeken toen ik hem zei dat ik hem niet ken, maar besefte daarna dat dit de uitgelegen kans is om mij warm te maken naar zijn muziek én de persoon zelf. Want hoe Tom over hem vertelt, lijkt het net een heilige.
Maar ook over een heilige kan je niet eeuwig blijven praten, en dit is het moment waarop hij zwijgt en me even aankijkt, met een blik van ‘Ga je gang, nu jij’. Dus vertel ik over Jazz, de enige muziekstijl die me tot nu toe heeft kunnen bekoren, de hemelse klanken van de saxofoon en de diepgaande noten van een basgitaar. Zonder het te beseffen, blijf ik maar vertellen en vertellen, en geen één keer kijkt hij verveeld weg of geeuwt hij, hij blijft me aankijken en toont een interesse die nog nooit eerder iemand voor me leek te hebben.
De kerkklok haalt me uit mijn woordenwaterval, het is één uur ’s nachts.
‘Hm, volgens mij wordt het maar eens tijd dat ik huiswaarts keer. Denk je dat je het aankan alleen te blijven?’ Zijn stem klinkt zacht, net zo zacht als zijn lippen als hij ze voorzichtig op mijn wang drukt.
‘Ja, het zal wel gaan.’ zeg ik en ben blij dat ik niet meer kan blozen.
Ik loop nog met hem mee tot aan de deur, blijf daar wachten tot hij de trappen is afgelopen en kijk hem nog na tot hij uit zicht is. Dan ga ik naar binnen en sluit de deur achter me.

Snelle voetstappen.
Gejaagde adem.
Benauwd gevoel.
Takken die kraken.
Wolven die huilen.
Bladeren die ritselen.
Steeds maar die blik naar achter.
Demitri.

Ik schiet overeind, ril hoewel ik het niet meer koud kan hebben, zweet hoewel ik normaal niet meer kan zweten, huil schokkend en klem het deken tegen me aan.
Ik voel Demitri’s handen overal, zijn adem in mijn hals, zijn lippen op die van mij, zijn lichaam op dat van mij, en de vuile ondergrond van in het bos. De geur van natte bladeren hangt nog steeds om me heen, en het lijkt wel alsof duizenden zandkorreltjes over mijn benen glijden.
Ik leg mijn hoofd weer op mijn kussen, trek de deken over mijn schouder, kijk naar de met sterren bezaaide lucht en probeer te kalmeren.
‘Het was maar een droom.’ fluister ik mezelf toe. ‘Een vreselijke nachtmerrie, maar alsnog een droom, en zodoende niet echt.’
Wat probeer ik mezelf voor te liegen? Demitri is echt, wat hij deed was echt, wat hij wilt is echt, ik ben echt en wat ik voel is echt.
De wind beukt nog steeds tegen het raam, de duisternis in mijn kamer geeft me niets anders dan vreselijke waanbeelden. Ik durf niet in de hoekjes te kijken, te staren in het nietszeggende zwart, bang om iets te zien dat ik niet wil. Of iemand.
Met een hol gevoel in mijn maag val ik weer in slaap.

Een schel geluid doet me wakker worden. Meteen ben ik klaarwakker.
Alsjeblieft, laat dat Demitri niet zijn!

Reacties: