FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 9

Yasmine POV
De donkere tuin wordt verlicht door vijf tuinfakkels die gespreid, met gruwelijk geweld, in het gras zijn geramd, tot grote ergernis van Bill die één laarspunt te dichtbij stond en zo werd vastgenageld, of misschien eerder ‘gefakkeld’, aan de grond. Hij kon van geluk spreken dat 90% van de binnenkant in die puntige laarzen uit lucht bestond, in plaats van tenen. Hij waardeerde het niet dat ik dat zei en moest mezelf dan maar van geluk spreken dat ik snelle reflexen had en zijn toen uitgetrokken laars had ontweken, hij wilde de schade in het donker bekijken.
Terug naar de tuin. Om nog wat meer licht te creëren zijn er nog kleine lampionnetjes in onze oude en zeer zielige eik gehangen. Het heeft veel frustratie van Daniëlle moeten overleven, en niet te vergeten het misselijkmakende geluid wat er onder de trampoline, nog geen meter verderop, afspeelt.
Met de radio op mijn schouder die ik van de zolder heb geplukt, de radio, niet mijn schouder, loop ik op de beat de tuin in. Harde bas dreunt mijn oorschelp in, geeft mijn hart een totaal ander ritme. Niemand komt tussen mij en mijn House Club.
“Yazz, ik waardeer mijn stem toch wat meer.”�
“Ga rouwen om je laars, alsjeblieft dankjewel,”� kaats ik terug.
Bill bolt zijn wangen op en keert zich naar Nadezh om liefde te krijgen. Die gast heeft een biologische meter in zijn lichaam zitten, als er te veel haat en te weinig liefde bij hem binnenkomt gaat er een lampje rood gloeien, dat is wat ik er van denk.
Jammer genoeg trapt mevrouwtje Dekkers er zo makkelijk in dat Bill nauwelijks zijn ‘google eyes’ hoeft op te zetten of ze is al helemaal van hem. Wacht, dat is ze al.
“Awh, Billywillyhillytillymilly,”� ze neemt een teug zuurstof, “killyrillysillyboowooh! Luister niet naar die gemene Yasmine, zij weet niets van mode en schoenenliefde.”� En het liefdesmetertje is weer in stand.
Protesterend dump ik de radio, die even kraakt maar ongestoord door knalt, op een boomstronk en trek mijn ferme wijsvinger op. Verbazingwekkend zie ik Tom hetzelfde doen.
“Wat? Ik moet mij ook wel een beetje aangesproken voelen.”� Ik kijk naar zijn kleren en dan naar de mijne en haal dan maar mijn schouders op, het zal.
“Dezh, wil je nog zonder kreukels in bed liggen?”� Een warme hand omsluit zich om mijn pols. De koude ringen om zijn ringvinger en duim laat me gelijk al wat ontspannen en de hand, en de eigenaar ervan, adoreren.
“Come, dear, geniet van de heerlijke buitenlucht, de muziek en mijn warmte.”� Twee armen wikkelen zich om mijn lichaam, trekken me op zijn schoot. Kroelend verstop ik mijn neus in zijn nekholte, besnuffel zijn heerlijke mannengeur.
“Dat dus!”� Eindelijk weet Tom iets uit zijn mond te krijgen, zwaait nog een paar keer met zijn vinger richting zijn broertje en vriendin en gaat dan trots zitten, eigenlijk meer omdat Kayley het wilde, haar hoofdkussen was verdwenen. Tevreden legt ze haar hoofd terug op zijn schoot.

Rust is wedergekeerd in de tuin van huize Dekkers. Ietwat rustigere muziek is er ook opgezet, de oude, blijkbaar toch niet zo dove, buren waardeerde het niet dat hun lijstje vol nostalgie van hun haakjes werden gedreund. En Daniëlle zeurde dat ze Georg niet kon horen smeken.
“Wie doe ik na, wie doe ik na?”� Johnny was opgestaan zonder dat ik het gemerkt had. Hij staat voor het kampvuur met een lerenhoed op zijn hoofd gezet, in zijn linkerhand klemt hij in glazenfles met nog een laagje drank in.
“Nee, niet weer, dit is al zeker de tiende keer dat hij deze doet, ik droom het nog net niet.”� Dorien gooit zichzelf op River voor steun, hij kan alleen maar mompelen met een triest gezicht. ‘Ik mis geweldige uren op de zolder’, iets in die trant.
“Shush!”� stop ik het verdere gemompel dat begon over te slaan naar de andere in de kring. “Hij gaat beginnen!”�
Johnny wankelt op één been. “ No! Not good! Stop! Not good! What are you doing? You burned all the food, the shade! The rum!”� Hij weet zich terug veilig op twee benen te krijgen. “En weetje wat ik na Elizabeth zei toen ze melde dat de rum verdwenen was?”� Vragend buigt zich naar voren en kijkt iedereen even aan. “Hmm?”�
“Why is the rum gone?”� zegt Nicole verveeld en begint haar nog vrij natte Tweety-sokken levend te begraven.
“Juist!”� opgewonden maakt hij een klein sprongetje naar haar, neemt vervolgens gulzige slokken van de, het zal niet, rum. Die zal goed slapen zo meteen. Verliefd laat ik mijn ellebogen op mijn knieën balanceren en leg mijn kin op mijn handpalmen,vingers vormen zich om mijn kaak.
“Kom maar terug zitten, darling, ik heb ook dorst.”� Schommelend komt hij mijn kant op. “Dank.”� Verlangend zuig ik mijn lippen vast aan de opening van de fles en giet alles achterover.
“Hey, Yas, kijk uit!”� Suki springt van mij vandaan. “Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je niet moet drinken waar ik bij ben? Ik wil voor één keer mijn kleren voor een hele dag droog houden!”� Ze kijkt me vinnig aan, ik schouderophaal alleen maar. “Als iemand mij nodig heeft, ik ben de koelkast aan het leegplunderen.”� Elvis wordt onder de arm genomen en Gustav volgt als haar schaduw.
“Wat? Kijk niet zo, ik had dorst.”�
Gezichten met warme kleuren door het vuur kijken me met opgetrokken wenkbrauw aan, er ontstond nog net geen wave.
“Jij hebt altijd dorst, en dan vooral dorstig naar alcohol. Het is dat we nu in de tuin zijn, maar wij moeten steeds achter je aan dweilen omdat de drank net zo snel eruit als erin gaat. Je bent for Gods sake een spook!”� Elisa heeft gesproken. Amen.
“So? Je hebt genoeg dreads om voor altijd achter mij aan te dweilen.”� Wat ben ik toch goed in vrienden maken.
Shin weet zijn armen net om haar heen op slot te zetten, anders had ik nu een grappig gevecht. Nee, laat ik het maar eens goed maken.
“Sorry, sorry, ben vandaag denk ik niet zo op mijn beste humeur. Let’s start over. Hoi, ik ben Yasmine.”�
Zacht gegrinnik komt vanuit verschillende kanten. Dat is dan ook weer opgelost. Maar wat had ik dan ook anders verwacht? Ik ben Yasmine, tha man, nou ja, vrouw..

Reacties: