FanFic.nl

21st Century Breakdown

21st Century Breakdown

Deze dag is hetzelfde als altijd.
We, Gloria en ik, zitten in een kraakpand. De muren zijn kaal en grijs. Net zoals ons leventje, ook kaal en grijs. Elke dag hetzelfde.
Ik heb gisteren een klein radiootje weten te vinden, ik heb ‘m even “geleend”�. Vinden ze vast niet erg.
Nu probeer ik een nuttige zender te zoeken, terwijl Gloria zich afvraagt waarom ik dit ding heb meegenomen, in plaats van wat eetbaars.
We zijn blut, en hebben geen job. Ik ben wel op zoek, maar wie neemt er nou een straatarme jongen aan die niet eens een diploma heeft?
Ik draai nog wat meer aan de knoppen van het vervelende apparaat. Eindelijk verandert het geruis in saai gepraat.
Na nog geen vijf minuten luisteren (ja, toevallig weet ik wel dat 5 minuten 5 keer 60 seconden is) weet ik al dat het over de millenniumramp gaat. Alles gaat eraan. Alsof dat nog niet gebeurd is…
‘Wanneer ga je weer zoeken voor een baan?’ Vraagt Gloria. ‘Waar denk je dat ik het grootste deel van de tijd aan verspil?’ Zeg ik. Ze zucht. ‘Waarom ga jij niet op zoek?’ Stel ik voor. ‘Waar dan? Ik heb nooit hoeven werken.’ Zegt ze. ‘Dan wordt het nu tijd om dat wél te doen.’ Zeg ik.
Van oorsprong is Gloria een rijkeluismeisje. Maar toen haar ouders gingen scheiden moest ze bij haar vader wonen. Haar moeder zag dollartekens, en is uiteindelijk met een andere man ervandoor gegaan. Nu zit ze aan de drugs.
Bij haar vader heeft Gloria het nooit naar haar zin gehad. Sinds de scheiding ging het alleen maar slechter. En onlangs dat haar vader ziek werd is hij stevig blijven doorroken en drinken. Nadat hij voor de zoveelste keer dronken was, is Gloria weggelopen van huis.
En nu zitten we hier.
‘Oké. We horen allebei niet in de “working class”�. Maar we moeten toch í­ets kunnen vinden. Al ga jij serveren, en breng ik kranten rond. Dat brengt altijd meer op dan niets.’ Zeg ik.
‘Hoe kom ik ooit aan werk? Ze vragen eeuwenlange ervaring!’ Zegt ze zuchtend.
‘Kom op, probeer het. Ga niet zeggen dat jij het slechter hebt dan ik.’ Zeg ik.
Als vierjarig kind is mijn moeder me “perongeluk”� vergeten op het station. Ik geloof er niets van. Ik heb dagenlang gewacht. En ben uiteindelijk maar weg gegaan om wat te eten te zoeken. Al vroeg was het stelen voor me weggelegd.
Al een paar keer ben ik opgepakt voor diefstal, maar tot de ergernis van de agenten wist ik op een onbewaakt moment weg te glippen. Trouwens, ik steel niet veel. Alleen eetbare en drinkbare dingen. En zo heel af en toe nieuwe kleding, als onze kleding niet meer goed is en vol met gaten zitten.
We gaan de straat op, scheurende kou in.
Er staat een harde wind, waardoor er regelmatig zand in mijn ogen zit. Hopeloos probeer ik het eruit te vegen, maar het heeft weinig zin.
Ineens waait er een krant tegen mijn voeten. Ik pak het op. ‘Wat doe je? Je hebt er niets aan.’ Zegt Gloria. ‘Misschien toch wel.’ Zeg ik, en sla de pagina open waar allerlei baantjes worden aangeboden. Ze kijkt over mijn schouder mee. ‘Oké… Dat wordt dan toch serveren.’ Zucht ze. ‘En wanneer ga je solliciteren?’ Vraag ik.
‘Misschien dat ik volgende week langs ga ofzo.’
‘Volgende week? Dan pas? Tegen die tijd hebben ze allang iemand gevonden.’ Zeg ik.
‘Wanneer moet ik dan?’ Vraag ze. ‘Nu?’ Zeg ik.
Na veel gezeur gaat ze toch. Ondertussen ga ik naar een ander grauw gebouwtje. Ik ga voor de folders. Niet dat iemand ooit reclame wil. Maar ik moet toch iets?
Gloria wordt aangenomen, ik niet.
Het is niet eerlijk. Zij probeert het één keer, het is raak. Ik probeer het ontelbare keren, en het mislukt.
Hoewel mijn gezicht wel bekend is qua diefstal. Ofterwijl, dit wordt niks.
Gelukkig is het Gloria wel gelukt. Dat scheelt ten minste nog een béétje.

Reacties: