FanFic.nl

Sing it Out!

25. Onheil.

Bills pov
Bij het opruimen van mijn spullen en wanneer ik net wilde opstaan, hoorde ik drie korte tikjes op de deur. Zonder te wachten op een antwoord kwam ze binnen. Angela.
‘Billie, ik vermoedde al dat ik je hier zou vinden.’ Uitbundig als altijd kwam ze dichter naar me toe gelopen. Hoewel ik absoluut geen tijd had, bleef ik gewoon zitten op de pianobank. En met een wip zat zij plots bovenop de piano. Angela droeg een diep uitgesneden topje. Als ze nog iets vooroverboog dan… waarom letten mannen altijd op die dingen? Ik moest weg, ik was nu al veel te laat, en dat vertelde ik haar dan ook.
‘Toe Bill, ik moet met je praten.’
‘Sorry Angie, geen tijd. Ik moet naar Noa.’ Het feit dat ik haar Angie noemde, gaf me al een schuldgevoel tegenover Noa. Zo noemde ik haar vroeger ook altijd.
‘Noa, Noa, Noa… altijd maar Noa. Wat is er toch aan dat kind? Dus je hebt wel tijd voor haar maar niet voor mij?’ Haar benen wiebelde heen en weer.
‘Vergeet niet dat je het over mijn vriendin hebt en sorry, we spreken later wel een keer.’
‘Wacht,’ ik wilde rechtstaan maar zij legde haar hand op mijn schouder en drukte me zachtjes terug op mijn plaats, ‘dit is belangrijk.’ Met puppyoogjes keek ze naar mijn gezicht en ik geloofde haar, ze was veranderd. Ik slaakte een zucht.
‘Goed dan, ik luister.’
‘Ik wilde je nog eens bedanken, dat je me vergeven hebt.’ Ze zat midden op de piano. Angela spreidde haar benen en liet zich voor me af de piano glijden, haar voeten langs weerszijden van mijn lichaam op het bankje geplaatst. De pianotoetsen maakten een idioot geluid wanneer ze er met haar billen en kont over gleed. Met horten en stoten landde ze toevallig in tegenovergestelde richting op mijn schoot.
‘Oeps, sorry Billie.’ En toen zag ik die blik in haar ogen. Dat kon niet veel goeds betekenen.
‘Angela, wat doe je?!’ zei ik geïrriteerd, ‘Denk maar niet dat je,-’. Ze legde haar wijsvinger op mijn lippen en ik zweeg.
‘Shh… moet je daar nu zo’n tumult om maken?’ De verleidelijke blik in haar ogen werd steeds intenser. Haar handen gingen naar mijn gezicht en ze begon me zacht te strelen, met het topje van haar wijsvinger volgde ze mijn haarlijn. En ik deed niets, onderging haar handelingen. Ik leek wel in een soort van trance. Ze zuchtte.
‘Oh Billie, wij hadden het toch goed samen?’ Haar gemanicuurde handen dwaalden af verder naar beneden, eerst mijn hals, dan mijn borst, buik… . Daar wist ik weer tot beseffen te komen en plaatste haar handen waar ze thuishoorden, op haar eigen lichaam.
‘Ik wil dat je nu onmiddellijk van me afgaat.’
‘Maar Billie ik,-’ Haar vingertoppen raakten opnieuw mijn gezicht maar ik sloeg haar handen bruusk van me af.
‘Angela, ga. van. me. af.’ snoerde ik haar meteen de mond. Ze schrok van de ijskoude, kille blik in mijn ogen en deinsde een beetje achteruit. De klink kraakte. En toen gebeurde het, razendsnel, ik kon het zelf maar moeilijk vatten. Angela keerde zich om, keek naar de deur, werd ineens kwaad en voor ze zich goed en wel had omgedraaid, stortte ze zich volledig op me. Angela boog over me en perste haar lippen op de mijne. De deur vloog breed open. Ik maakte mijn lippen los van die van Angela en keek op waar het geluid vandaan kwam. Een opengeslagen deur die nog napiepte. Noa. Tranen vulden haar ogen. Nog geen seconde later was ze uit het zicht verdwenen.

Noa pov
Als je niet wilt beseffen, niets wilt voelen, is rennen de beste oplossing. Weg van alles en iedereen. Tot een doodlopende gang me ervan weerhield door te gaan. Doodop hield ik halt, klampte me wanhopig vast aan de leuning van de nabijgelegen trap. Er was niemand meer in dit gedeelte van het gebouw. Maar goed ook, ik had al genoeg mensen de schrik van hun leven aangejaagd toen ik voorbij kwam gelopen met mijn rooddoorlopen ogen en uitgelopen mascara. Ik had het gevoel dat ik terplekke flauw ging vallen. Toch daagde het zwart-witte sneeuwbeeld niet op voor mijn netvlies, dat had ik normaal altijd alvorens ik flauwviel. Alles wat ik voor me zag was wat ik niet wilde zien. Het tolde in mijn hoofd en ik voelde een golf van misselijkheid opkomen. Uit voorzorg zette ik me neer op een trede. Waar was ik? Wat deed ik hier? Op dat soort simpele vragen wist ik zelfs geen antwoord meer. Ik wist wat ik niet wilde weten. De hoge hakken met de roze strikjes werden uitgeschopt. Eén ervan donderde een heel einde naar beneden en bonkte over elke trede die hij tegenkwam. Ettelijke blaren ontsierden mijn blote voeten. Wat kon het eigenlijk nog schelen, niets was pijnlijker dan wat er met mijn hart gebeurde. Ik liet mijn hoofd vallen op mijn knieën en hield me niet meer in. Mijn schouders schokten heftig op en neer en het gesnik was niet te dempen. Tranen vloeiden uit mijn ogen, er leek geen eind aan te komen. Ik wou dat de pijn ook zo uit mijn lichaam stroomde. Helaas, dat was minder waar.

‘Noa, wat doe je hier? Waar is Bill?’ Iemand riep mijn naam. Het klikken van hakken. Merel?
‘Noa?’ Ze schudde me zachtjes heen en weer. Ik bleef doods voor me staren. Mijn ogen waren wazig van het huilen.
‘Bill.’ Bijna onhoorbaar sprak ik zijn naam uit.
‘Bill? Wat is er met Bill? Waar is hij heen?’ Aan de hoge toon waarop ze sprak, hoorde ik dat ze zich zorgen maakte. Ik reageerde niet. Wat er met Bill was of waar heen, allemaal vragen waar ik het antwoord niet op wist, of zelfs liever niet wilde weten.
‘Oh god, wat is er met je gebeurd Noa? Wacht hier oké, ik ga de rest halen.’ Niet veel later hoorde ik opnieuw stemmen achter me.
‘Georg, kan je haar alsjeblieft van de trap halen?’. Georg, vermoedde ik, daalde de trap af.
‘Noa, gaat het?’
‘Doe geen moeite, ze wil met niemand praten.’ Twee paar gespierde armen tilden me op. Zonder tegenpruttelen liet ik mezelf de gang doordragen. Geroezemoes welde op, een golf van vragen spoelde over me heen.
‘Ik weet niet, ze is in shock. Waarom weet ik ook niet, ik vond haar op dezelfde manier als dat ik haar daarnet achterliet. … Waar is Bill? … Heeft hij haar hier helemaal alleen achtergelaten?’ Georg draaide zich om met mij in zijn armen. Mijn hoofd kantelde van zijn borst naar de andere kant en ik zag Amber en Tom voor me staan.
‘Ik ga hem zoeken.’ Amber legde haar hand op Toms schouder en zocht zijn ogen.
‘Doe je wel voorzichtig?’ Tom schudde lachend zijn hoofd.
‘Ik hoef echt niet bang te zijn voor mijn bloedeigen broer. Zorg je goed voor Noa? Ik kom straks terug.’ Amber knikte en ik zag Tom vertrekken.

Georg legde me op bed. Mijn hoofd liet ik vallen op het vederlichte kussen, het voelde zwaar als een baksteen, ogen nog steeds op het niets gericht. Hij sloeg de beddensprei open, schoof mijn ledematen eronder en dekte me toe.
‘Slaap maar wat, na die… ingewikkelde ervaring.’ zei hij onhandig, maar ik vond het lief. Hij moest eens weten hoe pijnlijk simpel het was. Ondanks het donzige deken kreeg ik het niet warm, als bevroren lag mijn lichaam onder de lakens. Niet echt bevorderend om in slaap te vallen. Geluidloze tranen biggelden over mijn wangen en kin, tot ze een miezerig, zout plasje op mijn kussen vormden. Niemand wist ervan. De deur van onze slaapkamer verwijderde me van de groep mensen die in de gang voor opschudding zorgden, wachtend op twee anderen. De enigen tot nu toe, die het complete verhaal kenden.

Reacties: