FanFic.nl

Voor eeuwig . [Twilight] [done]

Finding out .

Ik ging op de bank zitten en staarde naar mijn voeten. ''Meid, vertel eens. Wat zit je dwars?'' vroeg Alice aan me. ''Het is gewoon .. Ik ben gedumpt door mijn vriend, mijn moeder mist me nu vast. Ze heeft me nodig. Ik moet naar haar toe'' zei ik en ik stond op. ''Haiden, dat kan niet.'' Alice stond razendsnel in de deuropening. ''Je kunt niet naar haar toe gaan. Niemand mag weten dat je een vampier bent. Je moet nu hier blijven en gaan jagen. Dat is nu even het belangrijkste'' zei Alice. ''Jas'' zei ze zacht. Ik voelde een golf van rust door me heen gaan. ''Huh, wat is dat?'' vroeg ik verbaasd. ''Jaspers gave'' zei Alice zacht. Ik rende naar beneden, opende de deur en rende het bos in. Na een paar honderd meter gerend te hebben plofte ik neer op een boomstronk. Tranen kwamen niet, maar ik snikte. Ik voelde me ellendig. ''Waarom kon hij het niet gewoon tegen me zeggen'' praatte ik in mezelf. ''Wie?'' hoorde ik een stem naast me. Edward was naast me komen zitten. ''Niets, niemand. Laat maar'' zei ik tegen hem en ik stond op en liep weg van hem. ''Heey, kom terug. Emmet komt zo, we gaan jagen'' zei Edward die in een paar tellen voor me stond. Hij was nog sneller als Alice, dacht ik. ''Klopt, ik ben de snelste van ons allemaal'' zei hij lachend. ''Oh ja, je kan gedachten lezen'' zei ik sarcastisch. ''Welke gave heb jij eigelijk?'' vroeg hij aan me. ''Weet ik veel, moet dat dan?'' vroeg ik aan hem. ''Dat niet. Maar het kan toch?'' vroeg hij aan me. Ik knikte. Achter Edward verscheen Emmet. ''Gaan we? Er zitten een paar vossen een stuk verder in het bos'' zei hij. We renden een stuk en daarna wees Edward me een groep vossen aan. ''Pak die maar. Die is lekker groot'' zei hij. Hoe moet ik nou weten hoe ik zo'n dier moet bijten, dacht ik bij mezelf. ''Het gaat vanzelf'' zei Edward. Ik stortte me op de grote vos en beet hem in zijn nek. Het bloed stroomde mijn mond in. Toen het beest leeg was gooide ik het neer. Ik veegde mijn mond af en likte het van mijn hand af. ''Zo, dat smaakte'' zei ik tegen de jongens. Ze keken me met open mond aan. ''Wat?'' vroeg ik aan ze. ''Ik heb nog nooit, iemand zo snel zien bijten, eten en genieten tegelijk'' zei Emmet. ''Oké?'' zei ik verbaasd. ''Ag, heb je nog dorst?'' vroeg Edward aan me. Ik schudde mijn hoofd. Het gevoel was weg. Ik had geen dorst meer. ''Heb je serieus geen dorst meer?'' vroeg Emmet nu nog verbaasder. Ik knikte. ''Een klein vosje, en je dorst is gestilt. Kon ik dat maar'' zei Edward nu ook. ''Dan drink nog maar wat'' zei ik tegen hen. ''Jij ook, voor de zekerheid'' zei Emmet. Ik knikte. We renden een stuk toen Edward ons zei af te remmen. ''Hier zitten een aantal herten'' zei hij. We knikten. Binnen een paar tellen was ik op het beest gesprongen en zette mijn tanden erin. Het duurde niet lang, hoogstends een halve minuut voordat ik het beest leeghad. Ik legde het neer en keek naar Edward en Emmet die nog zaten te genieten van de beesten. ''Smakelijk'' zei ik tegen ze. Toen ook hen klaar waren, was er iets vreemds aan de hand met hun ogen. Ze waren niet zwart meer, ze waren goudbruin. Net als Carlisle en Esme. En Jasper en Alice. ''Hoe komen jullie ogen zo?'' vroeg ik verbaasd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.