FanFic.nl

Voor eeuwig . [Twilight] [done]

Tellin' my story

. ''Dat komt omdat we 'vegetariërs' zijn'' zei Edward. ''Onze familie, we zijn anders dan andere vampierfamilie's. Wij drinken geen mensenbloed, vandaar dat jij rode ogen hebt nu. Je moet er nog aan wennen. Maar op een dag zijn die van jou net zoals die van ons. Teminste, als je bij ons blijft'' zei hij. Dat laatste zei hij zachter. Alsof hij bang was dat ik hen ging verlaten. ''Oke, dan. Zullen we teruggaan? Ik heb nog een heleboel vragen'' zei ik waarna we met z'n drieën terugrenden naar 'huis'. Daar aangekomen vroeg Carlisle of het gelukt was. ''Helemaal'' zei ik met een grijns. ''Echt waar hoor Carlisle, zij is echt raar. Ze had na een vos geen dorst meer!'' zei Emmet verontwaardigd. ''Zo, dat is knap. Zou je misschien dadelijk even naar de studeerkamer willen komen? Ik ga eens even dingen opzoeken'' zei Carlisle. Ik knikte en Carlisle liep weg. Ik ging op de bank zitten en bekeek de kamer eens goed. Hij was enorm ruim, en er kwam veel licht binnen. Een zonnestraal viel op mijn hand. ''Huh?!'' met grote ogen keek ik naar mijn hand. Hij glinsterde helemaal, alsof er duizenden diamantjes opzaten. ''Dat, Haiden, is je huid. De reden waarom wij ons niet mogen vertonen in de zon. Vandaar dat we ook naar Forks zijn verhuisd'' zei Edward. ''FORKS?!'' riep ik uit. ''Waarom hier?'' zei ik, nu zachter. ''Hier regent het bijna altijd. Hoezo, is dat een probleem dan?'' vroeg Edward geïnteresseerd. Hij kwam naaast me op de bank zitten. ''Nee hoor'' zei ik. Ik wou hem niet opzadelen met mijn verdriet. ''Je kunt me vertrouwen hoor'' zei hij nu. ''En je zadelt me niet op met je verdriet. Zo kan ik je helpen.'' Fuck, daar moest ik echt even aan gaan wennen. Edward grinnikte. ''Wil je het echt weten?'' vroeg ik weer. Edward knikte heftig. ''Oke dan, maar het is geen leuk verhaal. Het heeft geen happy ending'' zei ik zacht. Ik haalde diep adem en begon aan mijn verhaal. ''Toen ik geboren werd verhuisden mijn moeder en ik naar Forks. Dit omdat de toenmalige vriend van mijn moeder hier woonde. Hij is niet mijn oorspronkelijke vader. Wie dat is, is mij een raadsel. Nouja. Toen het na een tijd uitging, vertrok hij met de noordenzon en bleven mijn moeder en ik in Forks. Toen ik oud genoeg was ging ik naar de middelbare school. Daar werd ik hopeloos verliefd op de aanvoerder van het voetbalteam. Hij vond mij ook leuk, tegen de wil in van de captain van de cheerleaders. Zij vond dat hij met haar moest gaan, omdat hij de coolste jongen van de school was, en zij het coolste meisje. Ik was maar een onpopulaire nietsnut volgens haar. Jason beschermde mij tegen veel dingen, en ik holp hem met school. Hij stond op de rand van de afgrond toen hij zijn moeder verloor. Hij was plotseling alleen met zijn vader. Het duurde lang voordat hij weer de oude was, maar ik stond hem bij. Niemand buiten mij en zijn vrienden wist wat er aan de hand was. De reden dat hij een tijd lang stopte met rugby. De reden dat hij het jaar overdeed. Het was ook voor mij moeilijk, mijn moeder was op dat moment verslaafd aan pijnstillers. Iedere dag nam ze bijna een hele strip in, wat ervoor zorgde dat ze niets meer kon en van de wereld af was. De kinderbescherming werd gebeld en ik werd uit huis geplaatst. Weg van Jason. Ik kon hem niet meer zien, ik ging naar Phoenix. Daar kwam ik terecht in een cirquit van pleeggezinnen. Ik bleef verhuizen, waardoor ik geen vrienden kon maken. Mijn moeder was opgenomen in een kliniek, en soms hoorde ik hoe het met haar ging. Toen mijn moeder, na een paar jaar, uit de kliniek mocht, was ik intens gelukkig. Contact met Jason had ik toen niet meer, en ik was eindelijk niet meer alleen. Mijn moeder kocht een huisje voor ons twee en ze zocht een baan. Ze kon aan de slag bij een bedrijf dat plaats delicten schoonmaakt. Bijvoorbeeld bij een schietpartij. Toen ik op een dag gebeld werd door Jason, wist ik niet wat te doen. Hij had mijn nummer achterhaalt en wou een keer afspreken. We begonnen opnieuw een relatie, dit keer op afstand. Het ging goed, tot hij me vroeg of ik hem kwam ophalen op school. Ik had moeten weten dat het foute boel was.'' Ik slikte even. Gelukkig huilde ik niet. ''We kunnen niet huilen, netzoals eten en drinken'' zei Edward zacht. ''Oh.'' Ik vervolgde mijn verhaal. ''Hij dumpte me, alsof ik een jong hondje was dat hij naar een asiel bracht. Iedereen stond achter hem, en ik stond daar maar alleen. Ik heb hem uitgescholden en hem een blauw oog geslagen. Gewoon kwaadheid van verdriet. Daarna ben ik weggerend en heb de bus terug genomen naar Phoenix. Best een aardig reisje, maar mijn moeder moest werken. Beelden van ons samen schoten de hele tijd door mijn hoofd, en ik voelde me ellendig. Mijn iPod ging op het hardst aan en ik mistte bijna mijn halte. Bij mij thuis aangekomen ging ik direct in bed liggen en ben ik dagenlang niet uit mijn bed gekomen. Maar toen ik dat wel deed, wou ik boodschappen gaan doen. Ik wou wandelen en nam een binnenweg. En de rest is vaag'' beëindigde ik mijn verhaal. ''Wow, heftig'' zei Edward zacht. ''En die Jason dus, die woont nog steeds hier in Forks?'' ''Ja, hij zit waarschijnlijk in het laatste jaar nu.''

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.