FanFic.nl

Voor eeuwig . [Twilight] [done]

Writing to my mom

Thuis aangekomen liepen we naar binnen, waar Esme ons met een grote glimlach zat op te wachten. ''Hallo, hoe was het op school?'' vroeg ze. ''Goed hé'' zei ik. Ik nam aan dat Edward liever niet had dat ik haar vertelde van zijn 'aanval'. Ik liep naar mijn kamer en maakte snel mijn huiswerk. Edward hielp me, want hij had dit al gehad. Toen we klaar waren zette ik de tv aan. Het nieuws was net begonnen. ''We hebben het nu over de verdwijning van Haiden McLee. Ze is op de ochtend van 24 juli verdwenen toen ze boodschappen ging doen. De portemonee van haar moeder is gevonden in het bos, maar er zijn geen verdere aanwijzingen gevonden. Heeft u haar zien lopen op deze betreffende dag of heeft u tips? Bel naar ...'' Ik drukte de tv uit. Ik was vermist. Ik kon geen enkel teken van leven aan mijn moeder laten merken. Zou ik een brief mogen schrijven? ''Van mij wel, ik vraag het wel aan Carlisle. Ik denk niet dat hij onrust wil'' zei Edward. ''Ik had je niet eens horen aankomen'' zei ik met een glimlach. ''Mag ik hem dan al beginnen met schrijven? Ik kan hem ook bewaren'' zei ik. Edward knikte. ''Ga je gang.'' Ik liep naar boven en ging achter mijn bureau zitten. Ik begon te schrijven.

Lieve mam,
Ik zag het bericht op Tv, dat ik vermist was. Ik wil hierbij ...

Ik propte de brief bij elkaar en gooide hem weg. Dit was niets. Ik pakte een nieuw blaadje en begon opnieuw.

Mam,
Je weet dat ik van je hou. Het was niet de bedoeling om je alleen achter te laten. Ik kon er niets aan doen. Het waren ...

Shit, dan kon ik natuurlijk niet zeggen. Opnieuw verpropte ik de brief en smeet hem in een hoekje. Ik legde mijn hoofd op mijn handen. Als ik nu kon huilen, dan liepen de tranen over mijn wangen. ''Heey'' hoorde ik Edwards stem zacht. ''Wat is er?'' ''Het lukt niet. Wat moet ik schrijven, ik mag niets veraden over waar ik ben'' zei ik met een gebroken stem. ''Misschien moet je schrijven, dat je oké bent, dat je haar misschien ooit komt opzoeken. Ik ga wel met je mee, als je dat wil?'' Dat laatste zei hij zachter. ''Dankje'' zei ik welgemeend. Ik pakte een blaadje en begon te schrijven. Ik was zelfs zo druk met schrijven dat ik niet eens merkte dat Edward me zat te bekijken.

''En, gelukt?'' vroeg Edward toen ik diep zuchtte en mijn pen neerlegde. Ik knikte. ''Eindelijk'' zei ik lachend. ''Het is best moeilijk. Ik heb dan niet veel, maar dat maakt niet uit. Wil je hem lezen?'' vroeg ik aan Edward. Hij haalde zijn schouders op. Ik gaf hem de brief.

Lieve mam,
Ik mis je enorm. Maar ik kan niet naar je toe komen. De mensen waar ik ben zorgen goed voor me, en ik ben gelukkig. Ik hoop dat het goed met je gaat, en ik hoop dat je me los kunt laten. Ik ben nu 17 jaar, binnenkort wordt ik 18, dan moet ik mijn eigen boontjes doppen. Ik moet me echt zelf kunnen redden, en dat lukt ook. Ik heb echt goede vrienden. Ik kan helaas niet laten weten waar ik ben of met wie. Dat spijt me heel erg! Maar je moet me geloven.

Liefs,
je dochter Haiden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.