FanFic.nl

Story of a broken hearted girl [10-shot]

Part 10: Sobreviviré

Maar ik weet dat de zon op een dag zal schijnen en ik mijn weg terug zal vinden.

Op een week is er veel in mijn leven veranderd. Je hebt mijn leven plots een heel andere wending gegeven door eruit te stappen. Je hebt het beeld van mijn toekomst aan diggelen geslagen en me achtergelaten met een verdriet dat ik niet kende.
Ik heb in die tien dagen zoveel verschillende emoties ervaren en zoveel geweend dat ik het gevoel heb dat ik nog steeds overvol met emoties zit. Het wenen zorgt er niet voor dat alles naar buiten kan komen. Soms heb ik het gevoel dat ik een tikkende bom ben, dat er op een bepaald moment iemand iets verkeerds zal doen of zeggen en dat ik dan ontplof. Dat ik dan ga schreeuwen, roepen, boos worden, gemeen zijn en uiteindelijk wenend op de grond neerval en me overgeef aan alle pijn.
Soms voelt het inderdaad zo, soms denk ik echt dat er op een dag alles echt zal uitkomen en dat ik vanaf dan met een hele nieuwe lei kan verder gaan, maar niemand zegt dat het zo zal gaan. In die laatste week heb ik zoveel geleerd over de wereld, maar ook over mezelf. Ik heb geleerd te aanvaarden dat niet alles zal gebeuren zoals ik het verwacht, zoals ik het wil. Dus misschien ontplof ik helemaal niet, misschien drijft het verdriet, de pijn en het gemis wel gewoon stilletjes weg uit mijn lichaam. Ik zou het niet weten en ik probeer, probeer, er niet meer over na te denken. Ik moet leren leven van dag tot dag. Ik moet leren genieten van elke dag apart, het mooie van het heden leren zien en niet alleen blijven dromen over een toekomst die helemaal nog niet vaststaat.
Ik weet wel dat ik nu zonder je verder moet. Dat je niet meer aan mijn zijde zal staat en me zal vergezellen naar die toekomst waarvan ik gedroomd had. Nee, je zal (hopelijk) op een andere manier aan mijn zijde staan. Als een vriend, een vriend door dik en dun. Ik hoop dat het zal lukken, ik hoop dat we na dit alles vrienden kunnen worden en vrienden zullen blijven. Ik doe alleszins mijn best en ik wil dat jij dat weet. Ik wil dat je begrijpt dat het niet makkelijk is voor mij, maar dat ik wel mijn uiterste best doe om je te vergeten. Dat ik mijn best doe om het te laten lukken als vrienden.
En het spijt me. Het spijt me dat ik nog altijd mijn hart een tel voel overslaan wanneer de bel gaat en ik stiekem ergens diep vanbinnen hoop dat jij voor de deur staat, het spijt me dat ik je niet van de ene dag op de andere uit mijn hoofd kan bannen, het spijt me dat ik van je blijf dromen en dat ik nog wel even van je zal blijven houden.
Je blijft ook echt terugkomen in mijn dromen. Middenin de nacht word ik er weer aan herinnerd dat ik van je hou. Ik heb vroeger ook al van je gedroomd, maar niet zoveel als nu. Nu droom ik wel meerdere keren per week over je. Soms zijn het stomme dromen die me gewoon laten zien dat je nog niet uit mijn hoofd verdwenen bent, maar soms zijn het dromen die me laten zien wat ik mis, die me eraan doen denken dat ik nog steeds van je hou terwijl ik dat zelf probeer te vergeten. Want ik weet dat als ik mezelf daar elke dag probeer van te overtuigen, dat het op een dag ook echt zo zal zijn. Maar zoals ik al zei, het zal niet voor nu meteen zijn.
Ik weet dat mijn leven er anders zal gaan uitzien nu dat jij er een andere rol in zal gaan spelen. En eigenlijk ben ik daar wel bang voor. Ik ben bang voor het onbekende, bang voor wat er gaat komen en vooral bang om weer zo gekwetst te worden. Ik weet dat het niet makkelijk zal zijn om mijn hart weer open te stellen, ik weet dat ik opnieuw zal moeten leren vertrouwen hebben, maar ik geloof er ook in dat dat op een dag zal gebeuren.
Ik geloof dat op een dag de zon weer zal schijnen, dat ik weer gelukkig zal zijn en kan glimlachen naar het verleden, want ik wil het ook. Dat is het voornaamste denk ik, dat ik wil dat die gevoelens voor je verdwijnen, dat ik wil gelukkig zijn, dat ik vrienden wil zijn. Zolang ik het zelf wil, sta ik al een stapje verder in het hele proces. Het genezingsproces van mijn hart. Het helen van de wonde en het overgaan naar een litteken dat ervoor zorgt dat ik je nooit zal vergeten.
Het is logisch dat mijn hart niet zo snel weer zal genezen en het ik ook logisch dat mijn liefdesverdriet niet op een weekje over is, dat weet ik wel. Ik weet ook dat er nog verschillende huilbuien zullen volgen, af en toe. Ik weet dat ik je nog zal missen, dat ik de pijn nog zal voelen, maar dat op een dag die pijn ook weer zal verdwijnen en dat de kleur van de wereld stilletjes aan terug zal keren. Dit is gewoon even een moeilijke periode waar ik door moet, maar wanneer ik die heb overleefd, zal ik sterker zijn. Ik zal geleerd hebben uit de ervaring en het verdriet. Uit alles wat we meemaken kunnen we iets leren, dus ook uit mijn pijn zal ik wel iets leren. Ik weet nog niet wat, maar zal het dan wel zien.
Het kost teveel moeite om nu te piekeren over wat er in de toekomst nog zal gebeuren. Ik weet alleen dat hij er niet zal uitzien zoals ik had gehoopt, maar dat heb ik leren aanvaarden. Mijn toekomst staat al vast, door het lot, en ik wacht wel geduldig af tot die toekomst er is. Dat neemt niet weg dat ik niet mag dromen, maar ik moet gewoon het verschil leren onthouden tussen mijn dromen en de werkelijkheid. En soms, heel soms maar, worden dromen werkelijkheid. Dat was jij, jij was een droom die op een dag tot leven kwam en me gelukkig maakte, maar dromen vervagen op de dag dat we weer in de realiteit worden gesleurd.
Ik mis je, en ik zal je nog veel missen. Ik denk aan je, en ik zal nog veel aan je denken. Vergeet het niet. Maar ik tel de dagen al af naar de dag dat ik je weer kan zien, naar de dag dat ik je als een vriend kan beschouwen en je kan vragen om die knuffel die ik al een hele week nodig heb. Gewoon een knuffel van een vriend, een knuffel van jou als persoon, niet als lief. Want het is alleen jouw knuffel die me kan helpen met helen. Je hebt van me gehouden, maar je hebt me ook gebroken, kapot gemaakt en ik hoop dat je er nu zal zijn om me weer te helpen genezen. Natuurlijk moet ik het zelf doen, maar als ik weet dat je er bent, is het genoeg. Als ik niet bang hoef te zijn dat je me echt zal verlaten, dat je echt voorgoed uit mijn leven stapt en nooit meer zal terugkomen, dan lukt het me wel. Als ik weet dat je er bent, overleef ik het wel.
Ik begrijp dat het nog niet over is. Dat ik nog een lange weg te wandelen heb, maar het zal me wel lukken. Het moet gewoon lukken. Ik zal die kracht telkens wel weer vinden en ik zal mijn zon ook wel vinden. Heel spontaan zal ik het licht in mijn leven weer tegenkomen en zal ik uit deze schemer stappen, het zonlicht weer in. Het zal me wel lukken, ik geloof erin. Ik kan het wel. Ik zal waarschijnlijk wel ups en down tegenkomen, maar die gaan ook weer over. Zolang ik mijn best blijf doen, zolang ik weet dat jij er bent en zolang ik het echt wil zal ik altijd weer de kracht vinden die me een stapje verder brengt naar de dag zonder verdriet en gemis.
Maar ik zou je ook moeten bedanken. Je hebt me dan wel pijn gedaan en gebroken, maar je hebt me ook zoveel gegeven. Ik zou je moeten bedanken voor wat je wel voor me hebt gedaan. Je hebt me gelukkig gemaakt, je hebt me leren liefhebben, je was er voor me. Ik zal altijd van je blijven houden, maar ik hoop dat die liefde zal veranderen en ik ben ervan overtuigd dat het dat ook zal doen. Maar je zal altijd een bepaald plaatsje in mijn hart krijgen, want jij was mijn eerste liefde. Jij was mijn lucht, mijn zon, mijn alles en ook al is dat veranderd, je zal altijd belangrijk voor me blijven.

Bedankt om naar mijn verhaal te luisteren.
Bedankt voor de liefde die je me gegeven hebt.
Bedankt voor de herinneringen,
ik zal ze niet vergeten,
en ik hoop…dat jij ze ook niet vergeet.

Reacties: