Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Complicated [IC][TC] » Deel 1
Complicated [IC][TC]
Deel 1
H1
Bill
Mijn lichaam begon te trillen. Ik hield mijn polsen stevig vast, proberend het gevoel te weerstaan. Het gevoel dat mijn lichaam wat tekort kwam, dat het zijn zuurstof miste. Ik mocht niet toegeven dat wist ik maar al te goed. Ik verbood het mezelf. Ik mocht het niet...
De trillingen werden alleen maar erger, terwijl ik ze eigenwijs bleef proberen tegen te houden. Dat probeerde ik elke keer weer. Al wist ik zelf dat het toch niets zou helpen, dat ik toch wel toe zou geven. Ik had uiteindelijk de wilskracht niet om door te zetten. Al wilde ik niet, mocht ik het niet, wist ik dat ik toch zou toegeven. Dat die deel van mij altijd overwon. Dat het stemmetje in m’n hoofd steeds weer de macht overnam, me overhaalde, me onder controle had.
Ik haastte me naar mijn kamer, rende direct door naar de ingebouwde badkamer. Haastig trok ik de kasten aan de muur open. Mijn handen zochten trillend naar de kleine zakjes met datgene wat ik nodig had. Ze voelden van alles en nog wat, allerlei nutteloze spullen op dit moment.
Zodra ik een stukje plastic voelde trok ik het naar me toe, merkte niet eens op hoe mijn hand tegen de puntige rand van het kastje schuurde. Ik maakte me er geen druk over, niet nu. Alle spullen kletterden op de grond, maakten een enorm lawaai, maar dat liet me koud. Ik zou me weer beter voelen, voor even, dat was wat telde. Wat ik het belangrijkste vond op het moment. Maar ik wist ook dat ik me daarna alleen maar weer schuldig zou voelen. Dat ik toch weer te zwak was, dat ik toch weer geen controle over mezelf kon houden. Ik zuchtte en keek naar het spul in mijn handen. Ik wist dat het niet goed was. Ik wist dat ik dit niet zou moeten doen, maar ik had het nodig. Mijn lichaam had het nodig, kon niet meer goed functioneren zonder.
Ik was verslaafd. Typisch he? Een rockster verslaafd aan drugs. Elvis ging eraan onderdoor.
Was dat wat er ook met mij zou gebeuren?
Ik legde het witte spul in een lijntje op de wasbak, dat was hoe ik dacht het te moeten doen. Langzaam zakte ik op mijn knieën, zodat mijn hoofd op de hoogte van de wasbak zat, en snoof het hoopje stof op. Het werkte meteen. Het gevoel drong mijn lichaam binnen, kreeg zijn belangrijkste middel van werking. Alles werd een beetje wazig, begon licht te draaien.
Spontaan begon ik te lachen. Het was een effect dat mij vaker overkwam. Tergend langzaam stond ik op en liet mijn blik op de spiegel vallen. Ik wees naar de reflectie van mijzelf in de spiegel. Het leek alsof ik niet meer recht kon zien, alsof mijn ogen scheel stonden. Op een of andere manier liet dit me lachen. Ik wist niet wat er zo grappig aan was, maar ik wist dat het iets was wat ik vaak meemaakte zodra ik met mijn gevoel op een hele andere wereld zat. Stoppen kon ik er dan niet meer mee.
Er vormde zich een pijn in m’n buik, door het teveel aan lachen, en liet me vallen op de koude tegels van de badkamer.
“Autsch.. mijn bips.”¯ Iets zinnigers dan dit zou er niet meer uitkomen.
Met een half lacherig, half pijnlijk gezicht wreef ik over het zere deel van m’n lichaam. Ik hielp mezelf overeind en wankelde de badkamer uit. Ik greep me snel vast aan het bureau toen ik dacht te gaan vallen.
“Dat is niet goed Billchen," fluisterde ik mezelf toe.
Een lach verscheen weer op mijn gezicht. Ik liep naar het bed toe en liet me op mijn rug vallen. Het plafond begon te draaien en alles zag wazig. Ik dacht wat te zien zweven in de lucht, maar dat leek me onmogelijk, onverklaarbaar. Het was niet alledaags dat je sterretjes om je heen zag draaien.
Het gelach verminderde eindelijk en ik voelde me weer een beetje, maar een heel klein beetje, naar de realiteit terugkeren. Genoeg om zelfstandig te kunnen lopen. Ik stond op en liep nog wankelend naar beneden, de woonkamer in. Ik plofte op de bank en staarde naar de televisie alsof er iets heel boeiends te zien was. Het mooie zwarte aan de tv liet me stralend lachen. Wat is het toch een prachtding. Ik vind het ook een heel interessante documentaire. Die kleur heeft me altijd zo geboeid. Het verdient de aandacht die het nu krijgt.
Kortgezegd, er viel eigenlijk niets te zien. Het beeld stond uit, maar dat liet ik voor het gemak maar even weg.
Mijn keel voelde droog aan en dat was de aanwijzing voor mij om op te staan en een blikje cola uit de koelkast te pakken. Met een snelle beweging goot ik het blikje leeg, m’n keelgat in. Ik ging weer terug op de bank, voor de tv, zitten, om vervolgens weer doelloos voor me uit te staren.
Toen ondernam ik toch actie en drukte op het knopje op de afstandbediening dat beelden op de televisie liet verschijnen. Handig ding. Ik bekeek de afstandbediening aandachtig. De knopjes, die reageerden bij één enkele druk, hoe de stralen naar de tv werden gezonden om zo je wensen uit te voeren. Hoe ze zoiets hadden uitgevonden begreep ik niet. Maar in de bui waren ik was behóórde ik ook niets te begrijpen.
Ik begon te zappen, bekeek elke kanaal die voorbij kwam voor enkele minuten. Toen ik een muziekkanaal zag verschijnen stopte ik met zappen. Een of ander liedje was geëindigd. De volgende clip begon en nieuwsgierig wachtte ik af.
“Hé, maar dat ben ik!”¯ gilde ik enthousiast en wees naar mezelf die aan het zingen was op tv.
Ik trok mijn benen op en plaatste mijn gezicht op mijn knieën. Ik sloot mijn ogen en begon langzaam mee te neuriën.
Mijn hoofd begon te bonken. Mijn handen grepen ernaar, proberend het gebonk te laten stoppen. Te veel geluid.
Snel drukte ik op het knopje dat de tv uitschakelde. Ik had gehoopt dat de stilte het zou verminderen, maar het hielp niet veel. Integendeel, het begon harder te bonken. Ik schudde mijn hoofd om het te laten stoppen, maar weg ging het niet. Ik hield mijn hoofd tussen mijn benen, vraag me niet waarom, maar misschien zou het wel helpen. Ik had gelijk, tenminste, dat wilde ik graag denken. Na een aantal minuten werd het bonken steeds minder. Rustig haalde ik mijn hoofd vantussen mijn benen en ging languit op de bank liggen. Toen ik naar het plafond keek, begon alles weer te draaien.
“Help?”¯ Ik sloot mijn ogen, om de duizeligheid tegen te gaan.
Plotseling hoorde ik voetstappen op de trap; ze kwamen naar beneden. Aan de geluiden kon ik horen dat het twee personen waren. Ik bedacht me wie dat kon zijn, maar toen ik een meisjesstem hoorde wist ik het wel weer. Tom en zijn award voor de avond. Stiekem luisterde ik naar wat ze te zeggen hadden.
“Dankjewel voor alles. Je hebt me echt geholpen.”¯ Geholpen? Een ongeloofwaardig geluidje verliet mijn mond.
“Niets te danken. Als je me nog eens nodig hebt kun je me altijd bellen.”¯ Ik hoorde het meisje lachen. Durf ik het te zeggen, de slet.
“Zal ik zeker doen. Jij zult de eerste zijn die ik bel.”¯
Zo Tom, en dan ook nog eens schijnheilig doen. Je gebruikt haar en vliegt naar het andere sletje, geef haar geen verloren hoop. Ik voelde de woede opborrelen.
“Doei.”¯
“Doei.”¯
De deur knalde dicht en de voetstappen kwamen deze kant op.
Reacties:
Omgosh, dit lijkt me zó'n prachtig verhaal.
Je schrijft trouwens heel goed [:
Oehw. Reactieloos vandaag, sorry x'D
Ik ga snel verder lezen 8D