FanFic.nl

Love Can Be So Hard<\3

Proloog:Flight For You're dead life!!

Bijna geluidloos liep ik over straat.
Het enige geluid wat je hoorde was het geluid van sneeuw dat onder mijn schoenen knerspte.
Het was een mooië nacht voor mijn soort om buiten rond te lopen.
Niemand was op straat,behalve misschien wat mensen die terug kwamen van de herberg net aan de rand van de stad.
Ik slenterde was vooruit,wat voor mijn soort dan slenteren was,naar de poort van de stad.
Ik klopte op de poort en een bewaker keek naar beneden en riep “U kan er niet uit Mejuffrouw,er word iemand klaar gemaakt voor executie!”�
“Weet u wel tegen wie u het heeft?”�riep ik terug.
En ik deed de kap van mijn mantel een stukje weg.
“O,sorry Mejuffrouw,Uw zus wacht net buiten de stad op U.”�
En hij deed de poort open.
Ik knikte naar hem om hem te bedanken en liep verder.
Al snel had ik mijn “zus”�gevonden.
Tuurlijk was ze niet mijn echte zus,we leken niet een sop elkaar,behalve dat we onze lijkbleke huid gemeen hadden.
Maar we stelden elkaar wel voor als zussen.
Ik fluisterde tegen haar nu,en we begonnen langzaam te lopen,tot dat we uit het zicht van de wachter waren.
We begonnen te rennen voor onze “Levens”� we werden namelijk gezocht in Parijs,ze wouden ons ook executeren.
Onze hele famillie was al te pakken genomen,maar wij konden niet sterfen,behalfe door een weerwolf,die weinig voorkwamen,of door een andere vampier,maar als de mensen in de stad daar achter kwamen lieten ze ons gewoon tegen elkaar vechten tot de dood,en voor de ander zouden ze een weerwolf zoeken,die ze dan ook zouden doden door een zilveren kogel door hem of haar heen te schieten.
Ik hield Mora haar hand vast zodat we elkaar niet kwijt konden raken.
Als mijn hart had geklopt,had hij nu in mijn keel gezeten,zo bang was ik nu.
“Mora,ik ben zo bang.”�Gilde ik.
“Maak je geen zorgen Allitrya,ik ben bij je.
Ik zal ook altijd bij je blijven.”�
Haar zwarte haren wapperden in de wind,ze hadden ons al geprobeerd te grijpen.
Maar voordat ze dat hadden gedaan hadden we ons verstopt in een boom en daarna was Mora over de muur heen geklommen.
Waarom de bewaker ons door liet?
Hij was ook een vampier.

In één nacht waren we helemaal naar Duitsland gerend.
Rust hadden we toch niet nodig.
En gevaar waren we ook niet teen gekomen,alles zat ons deze nacht mee.
Onder tussen waren we aangekomen in Berlijn.
Een grote muur ging,net als om de vele andere steden,om de stad.
We klopten op de poort.
“Wat moeten jullie,we hoeven geen zwervers!”�
Daarna merkten hij pas onze dure kleding op.
“En dan doen ze wel de poort open hé.”�
En we liepen door.
Het enige waar we nu naar opzoek waren was naar een plek om vrijuit te kunnen praten met elkaar.
Zonder pottenkijkers of afluisteraars.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.