FanFic.nl

Bite [Vamps]

Hot Chocolate [07]

Het is hier broeierig warm en gezellig, Tom steunt op zijn ellebogen en drinkt van zijn chocolademelk, ik probeer zo onopvallend mogelijk af en toe een beetje weg te gieten.
‘Dus… Hoe oud is Demitri eigenlijk?’
Ik glimlach zo onschuldig mogelijk terwijl ik mijn beker terug op tafel zet en mijn handen in elkaar vouw. Lachen lijkt me niet zo gepast, maar Demitri is 120. En ik vraag me af op welke leeftijd hij gebeten is. Het kan onmogelijk zijn dat hij toen ouder was dan dertig, maar hij kan ook niet jonger dan 22 geweest zijn.
‘26.’ mompel ik. Als ik zie dat hij even knikt, haal ik achter mijn handen opgelucht adem.
‘Wacht, dan is hij een pedofiel. Kan je hem niet aangeven?’
Mijn handen zakken naar beneden op hetzelfde tempo waarop mijn mond open zakt. Dan giechel ik en sla mijn handen weer voor mijn mond.
Oké, Julia, dat was echt de actie van de eeuw!
‘Ik euhm… Ik ben meerderjarig. Maar het flatteert me wel.’ leg ik zachtjes uit en maak zo’n brede armbeweging dat mijn beker van tafel valt en tegen de vlakte gaat. Chocolademelk vormt een plas onder onze tafel en scherven dobberen erop als verlaten schepen.
‘Oh, ik roep even iemand. Moet je een nieuwe?’
‘Nee, ik euhh… Heb geen dorst meer.’ zeg ik glimlachend en kijk dan naar een jongen, die achter de bar vandaan komt met een emmer en een zwabber.
Ik verstop mijn hoofd in mijn handen.
Na een tijdje tikt Tom me aan en fluistert: ‘Hij is weg.’
Als ik weer opkijk, zie ik dat Toms shirt bedekt is met spetters chocolademelk. En als ik hem erop wijs, begint hij luid te schaterlachen. Die lach vergaat al snel, hij wappert zijn handen heen en weer ter hoogte van zijn borst. Nu is het mijn beurt, het is ook zo grappig.
Hij haakt een wijsvinger om de kraag en houdt de stof ver van zijn huid.
‘Warm. Ik moet een ander T-shirt. Afrekenen. Vindt je toch niet erg?’
Ik schud snel mijn hoofd en schuif mijn stoel naar achter. Mijn sjaal en jas hangen over de leuning en mijn mutsje ligt op tafel. Als ik ze gepakt en omgedaan heb, staat Tom al bij de deur met zijn jas al aan. Ik stap naar hem toe en laat de knusse warmte achter me om de snijdende koude in te gaan.

‘Hier is het.’ mompelt Tom, gaat met zijn hand in een zak en haalt een rinkelende sleutelbos boven. Hij loopt een paadje op, dat bestaat uit witte kiezels, en stopt onder het afdakje boven de deur. Mijn ogen glijden over het huis.
Lichtbruine bakstenen, lichtgrijze dakpannen en vensterbanken, donkerrode gordijntjes en een pad rond het huis van donkergrijze keien.
‘Kom je nog?’
Ik kijk schuchter in zijn ogen. Mag ik binnenkomen? Ik? Bij hem?
Ik probeer niet te enthousiast achter hem aan te lopen, maar het is me nog nooit eerder gebeurd dat een mens me in zijn huis toelaat. En dan nog zo’n prachtig exemplaar als hij.
Hij sluit de deur achter me en trekt meteen zijn jas over zijn hoofd, om daarna zijn T-shirt ook uit te doen. Alsof ik nog een hart heb, voel ik iets in mijn keel kloppen. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld.
Zijn gebruinde buik blijft op mijn netvlies gebrand.
‘Ga maar in de woonkamer zitten. Ik ga boven een ander T-shirt halen.’
Hij snelt de trap op en na een klap van een deur ben ik alleen. Hij heeft het makkelijk zeggen ja, er zijn hier minstens zes deuren. Wacht, het zijn er zelfs zeven!
Ik probeer de eerste deur, die uitkomt in een bezemkast. De tweede is een kleine maar nette badkamer en de derde een trap naar beneden, ik gok op een kelder en eigenlijk kan het ook niets anders zijn.
De vierde deur is echter de juiste, ik stap de woonkamer in en kom terecht in een regelrechte ramp. Overal ligt rommel, de banken zijn bedekt met kledingstukken en pizzadozen, op de bureau in de hoek staat naast een computerscherm en een radio ook een krat bier en vele lege flesjes, er zit een jongen met een zwarte hanenkam te lezen in één van de kranten die op de grote tafel liggen, de deur naar wat volgens mij de keuken is, staat wagenwijd open en is volgeplakt met post-its,…
Wacht, er zit een jongen?!?
Blijkbaar kwam er net een heel erg raar geluid uit mijn mond want hij kijkt op. Zijn ogen boren zich in de mijne, ze zijn gevuld met vragen, maar ondanks dat lijk ik de ogen te herkennen. Ze zijn dezelfde als die van Tom, dezelfde kleur en vorm en dezelfde twinkeling bij het zien van mij. En dat vind ik best eng.
‘Euhm… Hallo.’ zeg ik voorzichtig en schuifel heen en weer op het plekje waarop ik sta.
Hij vouwt de krant op, staat recht en tovert een glimlach tevoorschijn. Met zijn armen wijd stapt hij op me af en voor ik het besef, trekt hij me tegen zijn tengere lijf. Dan klopt hij nog even mijn schouderbladen aan diggelen.
‘Aha, dus jullie hebben elkaar al ontmoet.’
Ik draai me om in de armen van de nog onbekende jongen, staar in het grijnzende gezicht van Tom en duik onder de armen door.
‘Julia, Bill. Bill, Julia.’ zegt hij en trapt een beetje rommel van de bank om te gaan zitten. Een beetje onwennig schuifel ik naar hem toe en zet me op het randje van de bank terwijl ik van Tom naar Bill kijk en weer terug, terwijl bepaalde gelijkenissen me beginnen op te vallen. Niet alleen de ogen, waar ik nu zeker van ben dat ze gelijk zijn, maar ook het smalle gezicht en de lippen, al valt dat niet zo op omdat de lippen van Tom anders in het oog vallen door de piercing.
‘Ja, we zijn een tweeling.’ mompelt Tom in mijn oor als ik iets te lang naar ze aan het kijken ben.
‘Ja, ik euhh… Had al ongeveer zo’n idee.’
Plots krijg ik van beiden een zoen op mijn wang, en ik staar naar mijn voeten. Ik vind het wel leuk, alleen… Zo… Onwennig. Maar als dat nu de gewoonte is van de jeugd, en ik moet doorgaan als een normale tiener, dan moet ik die gewoonte ook maar eens leren gebruiken.
Ik trek ze allebei naar me toe en plant mijn lippen om de beurt op hun wang.
Dan barsten we gezamenlijk in lachen uit.

Reacties: