FanFic.nl

Complicated [IC][TC]

Deel 2

H2
Tom

Ik zei Lis gedag. Ze was een hele goede vriendin van me. Ze had me echt geholpen. Het was dan ook zo dat zij de enige was bij wie ik mezelf helemaal kon loslaten. Bij haar kon ik mezelf zijn. Nee, ik zeg het verkeerd. Ik kon bij iedereen mezelf zijn, maar met haar deelde ik de persoon die ik van binnenuit was. Mijn gedachten. Mijn gevoelens. Ik had haar dé sleutel gegeven. De sleutel die ontrafelde wie ik werkelijk was. Met haar heb ik zo’n band opgebouwd, terwijl dat eigenlijk voor mijn broertje bestemd zou moeten zijn. Hij moest me juist door en door kennen, hij moest begrijpen wat ik voelde op een bepaald moment. Hij had de sleutel moeten hebben. Helaas was hij te druk bezig met zichzelf. Hij leek niets meer door te hebben. Hij was te veel veranderd. De begrijpende knikjes die we hadden, de geruststellende glimlachjes en de woordenloze conversaties waren zo goed als verdwenen. Daarvoor in de plaats hadden we andere tradities gekregen. Geschreeuw. Discussies.
Hij had iets. Iets. Dat was overduidelijk. Er was í­ets mis, iets ging niet zoals het altijd ging. Mij zal hij het nooit vertellen. Zelfs als je hardstikke blond was, kon je dat begrijpen. Hij had iets tegen me. Alles wat ik deed werd afgesnauwd. Elke stap die ik zette, was altijd de verkeerde geweest. Overdag ging het allemaal nog wel, dan was hij altijd afgekoeld en hersteld, dan deed hij aardig. Maar het ging hier om de avonden. De avonden dat hij zich verscholen hield in zijn kamer, eenzaam en alleen. Het enige wat zijn aanwezigheid dan nog aantoonde waren de rommelende geluiden, de kleine klopjes tegen een muur of een deur en zijn stem die onverstaanbare woorden uitsprak. Soms hoorde ik meer. Soms hoorde ik dingen vallen. Luide geluiden, hard tegen de grond. Maar mij zag je nooit naar boven gaan. Mij zag je nooit op zijn deur kloppen om te vragen of het wel met hem ging, wat hij aan het doen was of of hij de geluiden kon dempen tot een onhoorbaar niveau. Ik liet hem voor wat hij was. Hij zou het nooit kunnen appreciëren als ik hem vragen zou stellen. Dat kon alleen maar ten goede door hem gebruikt worden. Een excuus om het afsnauwen weer op gang te brengen.
Zuchtend plaatste ik mijn vingers op de deurklink om deze naar beneden te duwen en vervolgens de woonkamer in te lopen. Bill zat op de bank; hij keek tv. Zeker, maar toch op mijn hoede liep ik naar de bank dat zich schuin tegenover hem had geïnstalleerd en plofte mezelf op de zachte leren stof. Het veerde iets mee en vervormde zich naar mijn lichaam. Al met al zat heel comfortabel.
Bill keek kort op, observerend wie de kamer was binnengelopen, niet dat er veel keuze was om uit op te maken wie de gelukkige gast was om door zijn humeur beïnvloed te worden.
De wazige blik had zich weer een plaats in zijn ogen gevonden. Het betekende dat het weer zover was. Ik had al ondervonden dat hij op zulke momenten zich anders gedroeg. Dan leek hij zichzelf niet meer. Ik liet een gefrustreerde zucht en liet mijn hoofd op mijn handen zakken.
Wat betekende dat? Waardoor kwam dat? Wat deed hij zichzelf allemaal aan? Ik was bezorgd. Hij bleef mijn kleine broertje. En hoe erg hij zich ook tegen me gedroeg, ik zou me blijven zorgen maken.
Na enige tijd verbrak ik de stilte.
“Hey Bill.”�
“Hey Tom,”� antwoordde hij afwezig. Hij gunde me geen blik.
“Bill?”� begon ik voorzichtig en wachtte op een bevestiging dat hij naar me luisterde, dat zijn aandacht op mij gevestigd was.
“Ja,”� zei hij kortaf en keek me nu pas echt aan.
“Wat is er toch met je? Ik maak me zorgen.”� Bezorgd keek ik hem aan. De rimpels waren op mijn voorhoofd te zien.
“Er is niets mis met me,”� antwoordde hij bot, waarbij zijn hoofd de andere kant op werd gedraaid. Hij probeerde zijn woorden bij te staan.
Ik zuchtte. Onmogelijk.
“Ik weet dat er wat is Bill. Je bent anders. Vertel het gewoon, dan zijn we daar ook weer vanaf.”�
“Wil je weten wat er is?”� fluisterde hij op een eigenaardige toon.
Met geknepen ogen keek ik hem aan. Ik vertrouwde het niet, maar knikte toch. Opeens stond hij op, zonder enige waarschuwing, en begon ontieglijk hard te schreeuwen. Ik deinsde ietsjes achteruit, verbijsterd door de plotselinge uitbarsting.
“Jij bent wat er is!”� Het was weer eens zover. Hij begon weer. Ik rolde met mijn ogen en zuchtte.
“Omdat?”� vroeg ik toch ietwat voorzichtig, ik wilde zijn grenzen niet verder pushen. Elke dag had hij wel weer een andere reden om naar me te schreeuwen. Het werd een soort van routine. Scheld-Tom-de-huid-vol-dagen. En ik liet het allemaal over me heen komen, net als deze keer. Ik wilde geen ruzie uitlokken. Het was al erg zoals het was. Ik kon niet tegen mijn broertje schreeuwen, maar hij kon dat blijkbaar wel tegen mij. Leuk om te weten.
“Hoe kan je zo scheinheilig zijn. Eerst neuk je dat meisje en dan geef je haar valse hoop!”� riep hij en ik zag dat hij het beetje beheersing dat hij nog had moeilijk kon behouden. De woorden die hij zei, gecombineerd met de dodelijke blik die hij me gaf, maakten me toch wat angstig, bang. Bang voor mijn broertje. Bang voor Bí­ll. We hebben het hier over Bí­ll. De onschuldige, kinderlijke jongen.
“Ik heb niets met haar uitgevoerd,”� zei ik kalm, beheerst. Het was de waarheid.
“Heb je dan totaal geen verstand. Ben je dan gewoon zo dom als je eruit ziet. Heb je überhaupt wel iets in je hoofd daar!”� Autsch.
“Ben jij wel mijn broer? Kan jij wel mijn familie zijn?”� Een pijnlijke steek ging door mijn hart. Woorden deden geen pijn zei je? Nou, zijn woorden deden me toch meer pijn dan ik verwachtte. Dit hoorde je ook niet alledaags van je broertje. En het stak nog meer omdat ik het al helemaal niet van hem verwacht had. Al hadden we nog zo vaak ruzie, al scheldde hij nog zo vaak, het was allemaal niet gemeend. Maar dit klonk toch echt anders.
“Stop Bill!”� zei ik op een ijzige toon, proberend te verbergen dat zijn woorden een slag hadden gemaakt.
“Stoppen? Ben jij het stoppen wel waardig?”�
“Bill, stop,”� klonk het iets wanhopiger dit keer. Ik had hier geen zin meer in. Het was wel genoeg geweest. Ongewild merkte ik dat er een wazige glans voor mijn ogen verscheen. Een wazige glans door verwatering. Tranen?
Het schokte me. Ik huilde niet vaak, het kwam zelden voor en dat werd al helemaal niet veroorzaakt door onbenullige dingen zoals het voeren van een ruzie. Maar op de één of andere manier hadden zijn woorden me kunnen raken.
“Krijg de klere. Je bent het ‘broer’ noemen niet waardig. Ik wil je broertje niet zijn.”�
Ik voelde hoe er één enkele traan ontsnapte. Eéntje maar, maar toch was die ene traan veels te veel. Mijn hele masker was gevallen. Ik liet mijn gevoelens niet zien. Ik was niet de persoon daarvoor. Maar nu lag het open en bloot in zijn handen.
Hij wilde geen familie zijn, mijn bloed niet delen. Mijn verstand zei dat dat Bill niet was. Dat die woorden niet echt door zijn mond te horen waren. Al was hij nog zo zat, hij zou zoiets nooit zeggen. De combinatie was hoogst ongebruikelijk.
“En dan ga je hier een potje zitten janken? Zoek een leven, wil je. Die meisjes hebben het recht om te janken, niet jij!”�
“Bill nou is het genoeg geweest. Stop!”� zei ik half bevelend, half smekend. Hij keek me duivels aan. Die blik, hij straalde gewoon woede uit. Afgrijselijk veel woede.
“Jij die ik mijn broer moet noemen,”� hij wees me aan, “jij bent mijn wederhelft niet. Jij bent mijn broer niet. Je bent niets van mij. Ik haat je,”� zei hij sissend terwijl hij de grond een harde klap gaf met zijn voet om het effect van zijn woorden te vergroten.
“Bill, zeg dat niet. Alsjeblieft,”� klonk er nu hopeloos uit mijn mond. Zijn woorden begonnen zich te wortelen in mijn verstand, ze lieten het me steeds meer beseffen.
“Tom, ik wijs je alleen op de keiharde waarheid.”�
“Bill! Genoeg!”� riep ik en plaatste mijn handen over mijn oren om alle geluid buiten te sluiten. Genoeg is genoeg. Ik wil het allemaal niet meer horen. Het was Bill niet die aan het praten was. Nee Tom, het was Bill niet. Blijf dat herhalen en dan begin je het ook nog te geloven...
Hij stond op zonder me nog een blik waardig te gunnen en liep met een rechte rug de kamer uit.
“Waarom doe je zo Bill?”� fluisterde ik zacht, de lege ruimte in.
Ik voelde hoe er nog een traan naar beneden rolde. Ruw veegde ik het weg. Huilen doe ik niet. Niet om die klootzak. Klaar. Elke avond deed hij me weer pijn. Ik was het gewend. Huilen had geen zin. Waarom zou ik erom huilen. Hij zei het allemaal maar. Het boeide mij geen fuck meer.
Hij wil verdomme van me af. Nou dan kan ik hem toch zijn zin geven.

You’re hurting me with every word you say
Can’t you see, that I’m about to break

Reacties:

jorinloveth zei op 6 jan 2010 - 22:10:
VERDEr!
dit verhaal is echt goed

Xpam05 zei op 5 jan 2010 - 22:24:
waaahh neee!
Snel verdeer?
xxxx

MariTom zei op 4 jan 2010 - 16:45:
Fuck. Bill moet echt stoppen met dat spul. Zo gaan Bill én Tom eraan kapot.
En dat mag niet, want ze hadden altijd zo'n goeie band.
Tot nu dus Ö

Aawh, snel verder! <3