FanFic.nl

Zwischen die Welten

Hoofdstuk 1

Ik kijk hoe de smalle handen van het meisje tegenover me vergeefs proberen mijn wonden te genezen. Ik bijt op mijn lip om mijn tranen te bedwingen; het doet onwijs veel pijn. Plotseling schuift het meisje mijn polsbandje over de wonden en haast zich naar de deur. Het duurt een paar seconden tot het tot me doordringt waarom: Er klinken naderende voetstappen. Ondertussen staat het meisje met rechte rug naast de deur, die open gaat.
‘En, Jeannette, is hij een beetje braaf geweest?’ Vraagt de gestalte in de deuropening.
‘Ja, hoor,’ antwoordt het meisje naast de deur, ‘Hij is klaar om naar huis te gaan.’
Claudette stapt het licht in. Ze heeft een lapje in haar handen, wat ze voor mijn ogen bindt. Ik voel hoe twee paar handen me vastpakken om me naar de auto te slepen. Ik kan makkelijk voelen dan Jeannette aan mijn rechter kant staat. Ze probeert me geen pijn te doen, maar ze probeert ook om dat niet aan Claudette te laten merken. Deze houdt me gewoon vast hoe dat voor haar het meest comfortabel is. Eigenlijk is dit allemaal nergens voor nodig; ik kan zelf ook heel goed lopen. Claudette wil echter geen enkel risico nemen. Bang dat ik achter haar aan kom als ze me iets vrijer laat. Als ik dat echt gewild had (of eigenlijk, als ik dat gedurfd had), had ik dat allang gedaan. In plaats daarvan doe ik nog steeds alles wat ze me opdraagt.
De auto stopt. De motor slaat af. Ik ben nog steeds geblinddoekt, maar ik weet precies waar ik ben. Nog een paar honderd meter lopen en dan ben ik weer thuis bij mijn broertje. En hand trekt ruw aan mijn arm. ‘Uitstappen, werk eens mee!’ Snauwt de stem van Claudette naar me. Met tegenzin (niet omdat ik niet naar huis wil, maar omdat ik Claudette niet wil gehoorzamen) bewegen mijn voeten zich richting de stoep. Pas als ik buiten sta wordt de blinddoek van mijn hoofd getrokken. Ik krijg een duwtje in mijn rug, waarna Claudette de auto weer in stapt en weg rijdt. Mijn voeten dragen me zonder erbij na te denken naar huis. Ik trek de voordeur open. Het licht prikt in mijn ogen. Vanuit de woonkamer komt mijn broertje op me afgestormd. Zodra hij dicht bij genoeg is, slaat hij zijn armen om me heen en vraagt nieuwsgierig waar ik geweest ben. Vroeger had ik me op zo’n moment thuis gevoeld. Nu voelt het heel anders. Nu is alles anders. Bill en ik hebben niet langer een band zonder geheimen. Ik verzwijg heel veel voor mijn broertje en ik weet maar al te goed dat onze band met de dag achteruit gaat. Ik voel hoe Bill me loslaat en me vragend aankijkt.
‘Je bent zeker weer bij dat meisje geweest?’ Vraagt hij zuchtend. De blije glans verdwijnt uit zijn ogen.
‘Hoe raad je het?’ Vraag ik terneergeslagen.
‘Ik zie het aan je, Tom. En het zit me dwars.’
‘Hoezo? Ik ga toch wel vaker met meisjes om?’ Ik probeer te glimlachen, maar het lukt niet helemaal.
‘Het gaat er niet om dat je een meisje hebt, Tom. Het gaat erom dat je er met de dag slechter en ongelukkiger uit gaat zien. Dat zou niet zo moeten zijn. Ik mis de vrolijke jongen die je was.’ Ik zie aan zijn gezicht dat hij nog iets wil zeggen, maar niet weet hoe.
‘Als er iets is wat ik voor je kan doen,’ zijn ogen staren naar het plafond, alsof daar geschreven staat wat hij wil zeggen, ‘Dan hoef je het alleen maar te zeggen.’ Hij slaat zijn armen om me heen en legt zijn hoofd op mijn schouder. ‘Ik doe alles voor je, Tom. Alles.’
Het is net of ik ineens weer meester ben van mijn eigen lichaam. Mijn armen duwen Bil zo dicht mogelijk tegen me aan. Tranen vechten zich een weg naar buiten. Voor deze ene keer heb ik geen zin meer om ze tegen te houden. Ik wil iets tegen mijn broertje zeggen, maar ik kan me niet bedenken wat.
‘Ga je me nog vertellen waar je bent geweest?’ Verbreekt Bill de stilte met een onvaste stem.
‘Ik wilde dat ik het kon, Bill.’ Antwoord ik. Bill wurmt zich los uit mijn greep, kijkt me een paar tellen met lege ogen aan en loopt vervolgens met hangende schouders naar zijn kamer.
Zuchtend volg ik zijn voorbeeld, een spoor van tranen achterlatend. Het liefst zou ik in mijn bed kruipen, mezelf in slaap huilen en alles voor een paar uurtjes vergeten. Als ik dat doe heb ik morgen echter een hele boze Claudette achter me aan, die me niet heelhuids uit haar huis zal laten ontsnappen. Dus verplaats ik mezelf naar de kamer waar ons nieuwe materiaal ligt. Zo stil mogelijk trek ik een paar CD’s uit de rekken en neem ze mee naar mijn kamer. Ik start mijn laptop, terwijl ik een stapel lege CD’s tevoorschijn haal. Eén voor één rip ik de volle schijfjes, om de inhoud vervolgens te branden op een lege. Langzaam wordt de stapel voor Claudette groter, en de stapel met nieuwe CD’s kleiner.

Reacties: