FanFic.nl

Nothing is what it seems

9.

Arne zat er een paar keer naast, maar niets waar niet op geoefend kan worden. Hij heeft duidelijk veel te veel zenuwen om perfect te presteren. De crew die aan de zijkant stonden hadden tijdens het nummer stevig meegebruld, iets wat blijkbaar nog niet gebeurt was want niemand anders wist hoe te reageren. Wij krijgen beiden felicitaties van mensen die we van haar nog pluim kennen en een handdoek wordt in onze handen geduwd. Arne blijkt hem wel nodig te hebben. Straks krijg ik nog medelijden. Ik kijk om, zie hem achter mij lopen en blijf plots staan als hij in een haast zijn shirt uittrekt. Ellen! Hmm? Straks begin ik nog te kwijlen ook. Waarom is de wereld altijd tegen mij? Zelfmedelijden overheerst op dit moment.

We moesten wachten in een apart kamertje. Wat raar was, aangezien we daar alleen waren. Gelukkig was Arne terug volledig aangekleed, dan kon ik nadenken over al dit gebeuren. Waarom moeten wij apart zitten? 1, we waren zo slecht dat ze ons willen komen uitlachen. 2, iemand wil ons spreken. Geen idee wat me bang maakt. Uitgelachen worden door mensen die duidelijk weten waarmee ze bezig zijn of een stap dichter komen bij het korte bestaan samen met Tokio Hotel. Kan iemand me zeggen wat het afschuwelijkste is? Oh, natuurlijk, jullie fans staan hiervoor te springen, nee? Iedereen zijn vinger in de lucht die wil wisselen.
“Waarover zit jij zo diep na te denken?”�
Ik grijns gewoon, wat hij meteen interpreteert als dingen die ik hier niet ga typen om jullie onschuldige zieltjes te sparen. Boys will be boys. Ik ga de beste fake-Nick zijn ooit! - Die evil lach houd ik wel voor thuis.
“Klaar jongens?”�, de deur is amper open maar haar stem schalt doorheen de hele kamer. Mag ik zeggen dat ik voor geen geld van de wereld langer dan vijf minuten bij haar in één ruimte zou willen zitten, of is dat een belediging?
We volgen haar beiden uit de kamer, door de gang en zo naar een andere ruimte.
“Goed, dit was niet echt verwacht, maar de jongens waren allen overtuigd van jullie beiden. Daarom zouden ze jullie graag nog een zien spelen, jullie persoonlijk ontmoeten en daarna hun definitieve beslissing maken.”�
Ik slik even maar houd me in om te vragen of ik hun hand moet schudden. God weet waar hebben die allemaal al gezeten. Ik bedoel maar even, de reputatie van minstens twee bandleden is niet echt om naar huis over te schrijven en ik kan me voorstellen dat persoonlijke hygiëne niet hun eerste prioriteit is. Beledig ik jullie? Je kent ze zelf toch ook niet persoonlijk? Misschien wassen ze hun handen niet na een bezoek aan het toilet, misschien houden ze hun hand niet voor hun mond bij niezen of hoesten. Misschien dragen ze zelfs een week hetzelfde onderbroek! Niet dat ik wil overdrijven hoor…
Waar was ik weer? Oh ja, ik sta op het punt om die jongens te ontmoeten. En de beslissende factor te zijn in de carrière van mijn broer. Dat is nu toch net even het belangrijkste. Ook Arne beseft nu dat het menens wordt. Dit is het moment dat één van ons een drastische wending gaat maken in zijn leven, haar leven in mijn geval maar dat is een geheimpje tussen ons.

“Nee schat, ik kan het niet meer aan.”�
“Laat je toch niet zo doen.”�
“Ik zou jij wel eens willen zien als die twee beginnen. Je weet het, als ze eenmaal bezig zijn is er geen houden meer aan.”�, ze slaakt een diepe zucht waarvan het haar op mijn armen overeind gaat staan.
“Wat wil je dan dat ik doe?”�
“Ellen moet hier buiten.”�
Er valt een stilte. Zei ze nu net dat ik hier buiten moet? Ik, haar bloedeigen dochter.
“Komaan, dat kun je toch niet menen. Als je ze uit elkaar haalt zorg je alleen voor nog meer problemen.”�
“Jij bent niet diegene die met hun over straat moet lopen elke keer ze van die fratsen uithalen!
Mijn gedachten drijven me nog verder de geschiedenis in. Waarom moet dit net nu gebeuren? Ik sta op het punt om het belangrijkste ooit te doen en dan drijven mijn hersenen mij naar dat punt in mijn leven.
Met die fratsen bedoelde ze wat die dag eerder was gebeurt, op school. Nick en ik liepen naar het klaslokaal toen we werden tegengehouden door de eeuwige pestkop Maarten. Als sinds mensenheugenis had hij het op ons gemunt. Wat we misdaan hadden? Niets, buiten het feit dat we geboren waren.
Nu moet je begrijpen, normaal gaan mensen uit de weg voor ons en proberen zoveel mogelijk om uit onze buurt te blijven. Maar hij? Nee, Maarten moet altijd speciaal doen. Nick nam mijn hand en probeerde ons er tussendoor te loodsen. Weinig succes echter. Zijn vrienden waren altijd paraat om een potje te vechten met de Aerden tweeling. Door meisjes werd ik aanzien als de ultieme pion bij ruzies. Ik was opgegroeid tussen jongens die me aardig hadden leren vechten, al zeg ik het zelf. Zelf zal ik nooit de eerste stap zetten, maar slaag mij of mijn broer en er is geen houden meer aan.
Een hand van Maarten over mijn kaak en een ruk aan mijn arm van Nick. Het was geen geheim dat Maarten het wel zag zitten om alleen met mij in één kamer te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik probeer Nick wat achteruit te duwen, als teken dat hij zich niet moet opwinden. Maarten grijpt mijn kin vast en trekt me tot vlak voor zijn neus. Hij grijnst. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat de andere Nick tegenhouden terwijl die dichter bij mij probeert te geraken.
“Alles goed met de mama?”�
“Lossen.”�
Hij lacht luidop, “Ellen, je verbaasd me elke keer weer.”�, zijn neus raakt de mijne. “Ach, de appel valt niet ver van de boom zeker.”�
“Waar heb je het over?”�, het komt al sissend uit mijn mond. Zeker weten dat iedereen rond ons staat, te gapen en te wachten op de eerste slag.
“Mama Aeren natuurlijk. Ik heb gehoord dat ze zwanger is. Minnaar in het spel, of zal het een volbloedje worden?”�
Als antwoord spuw ik in zijn gezicht. Uit reactie raakt zijn vlakke hand mijn kaak. Er wordt geroepen en gegild. Mijn arm gaat naar achter en mijn vuist raak hem vol op zijn neus. Ik word weggetrokken maar grijp zijn shirt vast. Hij valt naast me op de grond, probeert naar mijn keel te grijpen maar ik kan nog net mijn knie tussen zijn benen stampen. Leraars komen tussenbeiden. Veel te laat. Bloed druppelt van kin, Nick wordt tegengehouden en gaat duidelijk blauw oog krijgen, past mooi met zijn bloedneus. Ik word tegen de kast geduwd en krijg een zakdoekje. Hij trekt zijn arm los en komt voorzichtig bij me staan. Één arm rond mijn nek en de andere al leunend tegen de kast. De directrice vertrekt naar haar bureau, mama bellen.

“Zie zo, hier zijn ze.”�, de deur gaat opnieuw open en die oversized gitarist komt als eerste binnen, typisch, dat is diegene met de dikste nek geloof ik. Net op tijd kan ik een traan wegslikken.

Reacties: