FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 11

Daniëlle POV
Mijn shirt plak aan mijn buik, door het douw dat het gras al wat nat heeft gemaakt. Naast me ligt Kol, in dezelfde houding als ik. Langzaam bengelen haar benen heen en weer. ‘Nicole’ zeg ik plagerig, wat me meteen een klap oplevert.
‘Waag het om me nog eens zo te noemen!’ Ik grinnik en laat mijn ogen weer door de tuin glijden. Naast Kol ligt Tessa, ons buurmeisje a.k.a. personal stalkster. Ze brengt iets te veel tijd door in de kelder, naar mijn smaak. En ik weet niet hoe goed ze zich houdt aan ons keldermotto: what happens in the basement should stay in the basement, wat als gevolg heeft dat ik Georg rond die tijden niet kan slaan, vastbinden, bespuiten met de tuinslang of welk ander ding dan ook. Misschien moet ik binnenkort eens opzoek naar een tweede plek, om onze dingen te doen. Bij voorkeur een plek waar geen waterleidingen in de muur zitten.

Aan de andere kant van het kampvuur zit Tom op een boomstronk, met in zijn handen een gitaar. Krampachtig sluit hij zijn handen om het gladde hout, met zijn gezicht in de was-ik-maar-Gustav-die-geen-noot-uit-een-gitaar-krijgt-zonder-hem-te-breken stand. De Dekkers-twin heeft zich inmiddels op dezelfde boomstronk als Bill genesteld, maar dan aan de andere kant waardoor ze vlakbij Georg zitten.
‘Zeg, nepneger, komt er nog wat van? De buren kunnen zowaar slapen!’ Roept Dorien vanaf Rivers schoot. Meteen daarna wendt ze haar hoofd weer naar River, om verder te gaan waar ze mee bezig waren. Willen we weten wat? Waarschijnlijk niet. Nog een voordeel aan de kelder: het is de enige plek in huis waar de geluiden van zolder zo goed als onhoorbaar zijn. Maar dat, is mijn kleine geheimpje. We willen natuurlijk niet dat de kelder straks overbevolkt raakt.

Verward kijk ik op van het gras voor me, als ik een paar houterige gitaarnoten hoor. ‘En dat noemt zich gitarist.’ Merk ik sarcastisch op. Als reactie kijkt Tom me aan met een dodelijke blik. Ik rol met mijn ogen, en laat me op mijn rug zakken, met mijn hoofd naar het vuur. De warme streelt mijn oren. Zoals de meeste rustige momenten hier, wordt ook deze snel verstoord. Deze keer is het Bill die het voor elkaar heeft gekregen.
‘Tommi, begin nou.’ Zeurt hij. Onhandig begint Tom met een liedje, dat ik niet herken, maar het is duidelijk dat het grootste deel van de noten niet klopt. Dan komt Suki de tuin weer in gerend, met Elvis vissenkom in haar handen. De vis, sorry spookvis, zelf bromt zoals gewoonlijk weer een heel arsenaal scheldwoorden. Het feest kan beginnen!

Als Tom weer een mislukte poging doet om wat te spelen sta ik op. Ik loop naar hem toe, en trek de gitaar uit z’n handen. Achter me hoor ik nog: ‘Hé!’ als ik terugloop naar de boomstronk. Zwijgend plof ik erop neer, naast Georg. Ik steek mijn hand in zijn broekzak, en vis er een plectrum uit. Handig, een vriend die altijd plectrums bij zich heeft. Ik leg de klankkast van de gitaar op mijn bovenbeen, en buig me even over het instrument. Daarna sla ik een paar simpele akkoorden aan. Ik merk dat ik word aangekeken.
‘Zeg, heb ik iets van jullie aan?’ Mijn wenkbrauw schiet een halve meter de lucht in.
‘Mijn gitaar?’ De stem herken ik al die van Tom Kaulitz, ene helft van de Kaulitz-twin en tevens deel van het interieur. Maar daar hoor bijna iedereen hier bij, behalve Tessa, officieel. Onofficieel is ze al gekroond tot het zoveelste bijzettafeltje.
‘Als je hem wil, kom hem dan maar halen, bestekla.’ Kaats ik terug. De stilte herstelt zich weer voor een paar seconden, en wordt daarna onderbroken door het geluid van een akoestische gitaar. In een duidelijk, gelijkmatig tempo verlaten de tonen het instrument. Zachtjes begin ik te zingen:

‘I said: What what, in the butt.
I said: What what, in the butt.
I said: What what, in the butt.
I said: What what, in the butt’

De Dekkers merken het op en beginnen ook mee te zingen:

‘You wanna do it in my butt, in my butt?
You wanna do it in my butt, in my butt?
You wanna do it in my butt, in my butt?
Let's do it in the butt,’

Twee seconden ben ik stil, daarna schreeuwen we met z’n alleen door de tuin:

‘Okay!’

De buren zullen nu wel wakker zijn, als ze dat nog niet waren met dank aan onze zeelui aan wal (maar wel met de drankgewoonten van de zee).
‘Eigenlijk hebben we een versterker nodig.’ Onderbreekt Dorien me. Meteen daarna begint Elvis moeizaam te kreunen. ‘Kan een spookvis niet normaal slapen in dit huis?’
‘Nee,’ is het antwoord van de Dekkers, die het natuurlijk weer precies tegelijk zeggen. Tweelingen, ik zal ze nooit begrijpen.
‘Als we gewoon hard zingen, moeten de buren het wel horen.’ Zeg ik voor ik weet inzet. Iedereen zingt luidkeels mee, één van de voordelen aan dronkenschap. Het laatste, tweestemmige deel lijkt bijna te zijn afgesproken. Oh, wacht, dat hebben we een keer gedaan.
‘You wanna do it in my butt, in my butt?’
‘I will give you what you need.’
‘You wanna do it in my butt, in my butt?’
‘All I wan't is your big fat seed’
‘You wanna do it in my butt, in my butt? ‘
‘Give it to me if you please’
‘Let's do it in the butt,’
‘Give it to me if you please’
Het laatste woord komt eruit als een kanonskogel:
‘Okay!’
Waarschijnlijk kunnen we de politie binnen tien minuten tot een kwartier verwachten. Achja, geen probleem, meestal werkt de what what tactiek maar al te goed…

Ik leg de gitaar achter me in het gras. ‘Eigenlijk is een kampvuur niet compleet zonder verhalen.’ Dat had ik beter niet kunnen zeggen, de kring is door het dolle heen als een kleuterklas die hoort dat ze op schoolreisje gaan.
‘Wie vertelt?’ Vraagt het niet roodharige deel van de Dekkers-twin. Mijn ogen glijden langs de gezichten. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Dronkenheid en verhalen gaan in combinatie met ons niveau, dat lager ligt dan het diepste punt op aarde, verassend goed samen.
‘Yasmine’

Reacties: