FanFic.nl

Coincidence doesn't exist

1.

Tom
Het plafond is mooi. Mooi en wit. Oké, eigenlijk is wit niet mooi, maar het is wel interessant als je te moe bent om te staan. En dat vlekje daar lijkt op een hond. Ik zucht - het is al rond twaalven, geloof ik, maar ik heb slecht geslapen vannacht. Nou, ik kan me ergens vaag herinneren dat ik ’s nachts nog naar beneden ging en Bill zag zitten, dus neem ik aan dat ik slecht sliep. Bill gaat namelijk vaak pas na drieën naar beneden en als í­k om drie uur wakker word dan - dan is dat haast een wereldwonder. Tenminste, als ik daarvoor al heb geslapen dan. Oké, terug naar Bill. Bill. Het gaat niet goed met Bill. Het gaat helemí¡í¡l niet goed met Bill. Al heel lang niet. Zo lang dat ik niet meer weet wanneer het begon. Een jaar misschien, of langer. In december begon het, dus nu dan - is het mei of maart? En welke dag is het trouwens? Ik geloof maandag. Nee, het is al maandag geweest, dus dan is het dinsdag. Tenzij de maandag die geweest is al weer vorige week was. Hmm. Laat ook maar. In ieder geval is het al lang zo, en het begon met Kerst.

Zachte sneeuwvlokjes dwarrelen rond, de wind is gaan waaien en blaast over de toppen van de bomen, maar binnen is het nog net zo warm als altijd. Een jongen, rond de 25 met véél te grote kleren sjokt de woonkamer binnen, trekt een blikje cola open en ploft in de oude bank - aan de inrichting is sinds zijn jeugd nog niets veranderd. Er is eigenlijk helemaal niets veranderd, alleen misschien de grote zwarte auto’s voor de deur, maar daar is hij intussen al aan gewend. Niet dat het hem minder irriteert dan gewoonlijk - hij haat het dat ze hem zelfs in zijn kerstvakantie achtervolgen. Kerstvakantie. Het voelt helemaal niet als kerstvakantie zonder zijn broer, die in Berlijn is. Alleen omdat zijn vriendin daar woont. Hij mag haar wel - meer dan een beetje - maar om nou zonder hem Kerst te gaan vieren - tja. Het geluid van de deurbel rinkelt dwars door zijn gedachtes heen. Na een zacht ‘ik kom al’ zet hij zijn cola op tafel, en sloft hij naar de gang om open te doen. Het slot schuift van de grendel, het oude hout maakt een vertouwt kraakgeluidje en zijn mond valt open als hij ziet wie hij tegenover zich heeft.
‘Ook hallo,’ mompelt die droog, en iets in zijn ogen verraadt dat er iets heel erg mis is.
‘Bill - ik dacht - jij - en - waar is Jamie?’
Dí¡t had hij niet moeten zeggen. Zijn broer maakt een zacht piepgeluidje, stapt hun oude huis binnen, loopt de gang door zonder zijn bijna exacte kopie nog een blik waardig te gunnen en mompelt schor ‘Weg’ voor hij de wc in schiet. De tranen stromen al over zijn wangen voor hij de deur goed en wel gesloten heeft en zonder te weten hoe hij dit alles in godsnaam gaat moeten uitleggen laat hij zich op de grond zakken, zich er niet van bewust dat hij dit nog veel, veel vaker gaat doen komende maanden.

Oké, en nu ga ik opstaan. Ja. Nu.
Hmm. Misschien toch ook niet. Ik draai mijn hoofd, kijk het kamertje rond. Het is niet groot, maar het doet me heel erg denken aan mijn eigen kamer vroeger. Eigenlijk heeft het allemaal wel iets positiefs, dit gedoe. We worden minder snel herkent; Bill gebruikt al een half jaar lang geen make-up meer en geeft - geloof het of niet - ook niets meer om zijn haar, dat, nu de zwarte verf is uitgegroeid, weer dezelfde donkerblonde kleur heeft als lang geleden. Het hangt in korte plukken om zijn glimlachloze gezicht, en ik moet zeggen dat het hem best goed staat zo. En bovendien houdt iedereen ons voor vermist. Iedereen die er niet toe doet, tenminste. Mam, David, Andreas en nog een handvol mensen zijn de enige die weten over ons appartementje hier in Berlijn. Al onze tours zijn afgezegd en Georg, Gus en ik zijn nu zo’n beetje op zoek naar een tijdelijke vervanger voor Bill. Het geld raakt langzamerhand namelijk ook op binnenkort. Al Bills chocola, aspirines en flessen wijn kosten samen nu al meer dan Georgs schoonmaakster, en dat wil wat zeggen, geloof me.

Reacties: