FanFic.nl

Bite [Vamps]

Blood [08]

Ik zit op het aanrecht, naast me staat Tom tegen het donkergrijze marmer te leunen terwijl hij groenten fijnsnijd. Ik grinnik om de haverklap, maar als ik voorstel hem te helpen, wuift hij het weg. Ik ben zijn gaste, en die werkt niet.
‘Blijf je eigenlijk eten?’ vraagt hij terwijl hij een aardappel pakt en die op een onhandige manier begint te ontschillen.
‘Nee, ik euhh… Moet nog weg.’
‘Oh.’
Hij staart naar de groenten en laat zijn mes in snelvaart op het hout van het snijplankje tikken. Het gaat zo snel dat ik het amper volgen kan.
‘Ben je nu boos?’
Hij kijkt me even aan, met een blos op zijn wangen, en dan naar mijn handen, die opgevouwen op mijn schoot liggen. Dan kijkt hij weer naar mij, en zijn blik is weer zo warm als ik van hem gewoon ben.
‘Natuurlijk ni - AU!’
Een snee in Toms linkerwijsvinger tekent zich rood af tegen de rest. Druppeltjes bloed wellen op, en de overheerlijke geur kruipt mijn neusgaten in en ik voel een soort dorst achterin mijn keel, die ik nog nooit eerder voelde. Mijn ogen jeuken en na een snelle blik in het water in de gootsteen zie ik dat ze vuurrood zijn, roder dan Toms bloed of mijn haren.
Met een elegante sprong duw ik me van het aanrecht af en sta vlak achter Tom, die zijn vinger al in zijn mond heeft gestoken. Ik ruik het bloed nog steeds, en ik steek begerig mijn tanden uit.
Dan kijkt Tom in het keukenraam, de zwakke weerspiegeling van mijn gezicht en ziet mijn ogen. Hij draait zich met een ruk om, en de verbazing om dat wat hij zag echt is, weet hij niet te verbergen.
Ik kom ‘bij positieven’, kijk hem geschrokken aan en klem mijn lippen op elkaar.
Zonder iets te zeggen hol ik de keuken uit, duw Bill bijna omver en durf pas achterom te kijken als ik het paadje afgerend ben en op straat terechtkom.
Mijn gehaaste voetstappen galmen door de straten, die verlaten zijn en volledig donker zouden zijn als de lantaarnpalen geen feloranje licht naar beneden wierpen. Sneeuw spat omhoog. Ik voel het smelten op mijn armen en op de grond druppen, waar het na enkele seconden weer verandert in ijs.
Ik kijk omlaag. Ik loop op sokken en heb mijn vest niet aan. Als iemand me nu tegenkomt, denkt die zeker dat ik gestoord ben.
Mijn camera!
Mijn rugzak ligt nog bij Tom thuis!
Oh nee, hij is net nieuw en ik was er al zo aan gehecht - ook al kwam hij van Demitri.
Oh nee, Demitri! Als hij erachter komt dat ik zowaar naar bloed verlangde, snakte, smachtte… Dan denkt hij dat de transformatie volledig voltooid is, na een jaar van lang wachten. Nee, dat mag hij niet weten, dat zal hij niet te weten komen… Tenzij…
Nee, hij mag het gewoon niet weten!
Ik duw de deur open, die op een kier stond, en spring de trappen sneller op dan ik ooit gedaan heb. Dan haal ik de sleutel uit mijn achterzak en geef me toegang tot mijn appartementje. Ik zak langs de muur naar beneden.

Vijf minuten later sta ik recht. Het geluid van een open raam heeft mijn oren bereikt, waarschijnlijk ben ik dat vergeten sluiten.
Net als ik halverwege de gang ben, gaat de bel.
Ik draai me om. Wie zou dat kunnen zijn? Ja, het kunnen zoveel mensen zijn. Demitri, Huyen, Stefano. Tom.
Voorzichtig open ik de deur op een kier. Een hand, die een plastieken zak vasthoudt, piept naar binnen. Al snel volgt het hoofd van Tom, zijn bruine ogen kijken een beetje bezorgd.
Zou ik nog rode ogen hebben?
Waarschijnlijk niet, ik voel geen drang om Tom te bevliegen en hem leeg te zuigen.
Ik open de deur meer en laat Tom binnen. Hij reikt me de zak aan en ik pak het dankbaar aan, zie mijn schoenen, vest, jas, sjaal, muts, handschoenen en rugzak.
‘Bedankt.’ zeg ik en probeer te glimlachen, maar er gebeurt helemaal niets en ik staar hem alleen maar glazig aan.
‘Hoe kan dat?’
‘Wat?’
‘Je ogen.’
Ik voel paniek in mijn hoofd cirkelen en elke logische gedachte verbranden op zijn weg.
Mijn ogen.
Waarom vraagt hij daar nu naar? Ik bedoel… Wat kan ik hem zeggen?
Moet ik het hem zeggen?
Hét?
‘Ze waren rood. En nu weer blauw.’ mompelt Tom en ik voel zijn vingers langs mijn wang gaan, een pleister zit rond het topje van zijn vinger.
‘Ik… Tom, ben je te vertrouwen?’
Zijn hand valt slap naar beneden en iets van ontgoocheling brandt in zijn ogen als een zwak waakvlammetje. Hij moet blijkbaar allerlei woorden binnenhouden en een ader klopt gevaarlijk in zijn hals, waar mijn ogen te lang om gezond te zijn op blijven focussen. Dan knikt hij.
‘Euhm… Je gaat ermee lachen, maar… Het is echt waar. Dat zweer ik op…’
Zijn ogen worden groot terwijl hij iets dichter komt staan, me nieuwsgierig aankijkt en voorzichtig mijn arm aanraakt. Alsof hij wilt zeggen dat ik moet verder gaan, maar hij me niet wilt onderbreken.
‘Op wat wij hebben. De euhh… vriendschap… en… Ja, al de dingen die ik je gezegd heb.’
Hij knikt zachtjes en zijn ogen schieten even heen en weer, alsof hij iemand achter me zag. Dat kan niet, ik heb niemand binnengelaten.
‘De reden waarom mijn ogen vuurrood werden vandaag, en ik zo vreemd reageerde toen je bloedde, is…’
Hij kijkt me hoopvol aan, staat zo dicht tegen me dat ik de warmte van zijn ogen op mijn gezicht voel stralen. Zijn hand heeft zich nu om mijn pols geklemd en zijn duim wrijft over de onderkant van mijn arm. Hij glimlacht.
‘Tom, ik...’ piep ik en hak de knoop door, ik ben nu al zo ver, dan kan ik net zo goed alles zeggen. Zijn ogen tonen me zijn verlangen naar mijn geheim, zijn lippen staan een beetje open en ik voel zijn gejaagde adem langs mijn wang strelen.
Mijn stem trilt en gaat van hoog naar laag.
‘Ik ben een vampier.’



Nu Gaat ! het echte beginnen mensjes!
Voor Iedereen wie leest <3

Reacties: